Ilk bebegime hamile kalmadan once uzun yillardir korunuyordum, kistlerim vardi ve doktorum hemen hamile kalma hevesine kapılma yasin ileri uzun surebilir demisti ki zaten ailemde herkes tedaviyle binbir emekle gebe kalip cocuklarini kucağına aldigi için benimde umudum yoktu.
Sonra korunmayı biraktigim ay hamile kaldım.
Insanlara hamile kaldigimi söylemeye utandim. 3 aylik olsun tutunsun, simdi duser falan acimalarini istemem diye esimle anlasmistik.
Ben kimseyle paylasmadim 3 ay bitene dek, zaten riskli gebelikti ve gun asiri igne vuruluyordum. Surekli kanamalarim oluyordu ve acillik duruma dusuyordum.
28 haftalik olana dek kanamalarim hic kesilmedi, ardindan 35 haftalikken tansiyon belasi cikti ortaya, esim beni kan icinde baygin bulup hastaneye kaldirmisti.
O gun bebeğimden umudu kesmistim gozlerimi actigimda kesin yaşamıyor, kesin bana söyleyemiyorlar diye kendi kendimi doldurdum.
Zaten ben uyurken ciger gelistiriciler vurulmus, kanama durdurulmus, bebegin plasentasinin sorun cikardigi anlatilmis esime ve bebek ters durdugu icin acil sezaryen onayi almislar birsey olursa mudahale edebilelim diye.
Neyse hastane yatagimdan disari baktim (covid donemi ziyaretci yasak) camimin onunde butun sulalem bekliyor, annem babam esim gozlerde yaş, birbirlerini teselli ediyorlar.
Hemsireyi cagirdim, bebegim yasiyor mu diye sordum, evet dedi inanmadigimi söyledim, doktorum gelsin, ultrasondan bakmak istiyorum dedim, doktor geldi ultrasondan bebegi gosterdi, kocaman kocaman kalp atislari duruyor, seside degismemis. Sasirdim.
Oyle boyle derken dogum zamani geldi 3 hafta sonra, ben evde gozumu actim şırıl şırıl suyum akiyor arada kan gibi biseyler geliyor, zerre kadar sancim yok ve bi gun once doktor, bu cocuk daha en az 2 hafta dogmaz, keyfi yerinde demisti, bu arada normal pozisyonunada yerlesmisti.
Beni yine bi korku aldi, esimi uyandirdim gece 4.
Dusa girdim, yikandim, temizlendim suyum durmuyor, sanci yok, ilk bebek, cahillik, suyumun geldigini anladim ama sanci olmadigi icin olumune korktum.
Doguma gittik 8-9 saat suni sanciyla bebegimin gelmesi icin ugrastim, 6 saat sonunda sezaryene alinmak icin yalvardigimi hatirliyorum ama almadilar, hersey yolunda devam edecegiz dediler.
Sonra ani bi ağırlık hissettim, bebegimin kanali zorladigini farkettim, o an sakinlestim, benle iletisim kurdugunu, anne birlikte basaracagiz dedigini dusundum, kendimi avuttum kisacasi.
Catala alindiktan 20 dk kadar sonra dogurdum, bebegim agladi kucagima koydular, ilk sorum nefes aliyor mu, hersey normal mi, yasiyor mu oldu. Cocuk kucagimda aglarken soruyorum bunlari
Ben o dkya kadar saglam bir cocuk doğuracağıma hic ihtimal vermemistim (annemin bir bebek kaybi var ve bu kayip hikayesinin omrumun tamamında izi vardir, o yuzden kendimde ayni seyi yasayacagim diye bebegime hic baglanmak istemedim dogana dek)
Dogum bitip odama gectigimde cocugumu getirdiklerinde anne oldugumu anladim, gebeyken hic anne gibi hissetmemistim. Gebelik fotografim bile yok denecek kadar az, bisey olursa hatiralara boğulup kendimi kaybetmek istememistim. Mesela sokakta gezerken hamilelere bakıyorum herkesin eli karninda, otururken garip garip gerine gerine oturuyorlar falan bana bunlar hep sahte hamilelik simarikligi gibi geliyordu, gebeligimi hic keyifle yasayamadim yani.
Sonra hersey degisti benim icin.
9 Ayin tek bir gununde dahi kendisine baglanmak istemedigim bebegim kucagima verildiginde aşık oldum.
2.cocuguma hamileligim bundanda beter ama onda daha ilk gunden itibaren baglilik hissini tasidim.
Dogumdan sonra depresyon teshisi aldim, bebegimden uzak durmaktan ziyade ikisini birden asiri sahiplenme ve onlara birsey olacak korkusu yasadim daha yeni yeni kendime geliyorum, kucuk kizim 20 aylik.
Yani uzun oldu ama annelik oyle masallarda anlatildigi gibi rahmime dustu baglandim, goz goze geldik bi anda super annelik hormonlarım costu seklinde olmuyor her zaman.
Cok bocaladigim zamanlarim oldu, ilac destegiyle ayakta durdugum zamanlarim.
Tabiki 2.kizim 6 aylikken esimden ayrilma karariminda bunda etkisi var, yok degil ama annelik zor, cidden delilik hali.
Kendini suclama guzel anne, sen harika bir annesin.
eve getirdik çocuk uyumuyor. Eee dedim hani bu yenidoğan hep uyuyordu. Meğer o iş öyle değilmiş. Zamanla kolaylaşacak merak etme dediler. Neredeyse 6. aydan bilmiyorum bazı günler daha kolay evet ama bazı günler de zor. Muhtemelen hep de böyle gidecek. 
hiç kolay değildi hala da değil, 4 yaşındalar, ama varlıkları için her gün şükrediyorum.
