Çocuğum olduktan sonra yaşadığım pişmanlık hissi…

Red Phoenix · 14 Mayıs 2025

Kızıma isteyerek hamile kaldım ama doğum sonrası lohusa depresyonun kıyısından döndüm. İlk zamanlar çok heyecanlıydım ama zaman geçtikçe eski hayatımı özlemeye başladım, sanki her şey tepetaklak olmuş, hayatım bir daha asla eskisi gibi olmayacakmış gibi.
Duş almak, sıcak çay/kahve içmek, yemeği rahatça yemek her şey o kadar büyük bir olay haline geldi ki..
Bir kere halıya oturup öyle ağlamıştım ben kendime ne yaptım diye, yalnız değilsiniz.
Annelik uzun ve zor bir süreç, hormon dengenizin alt üst olduğu, vücudunuzun fiziksel süreçlerden geçtiği, tamamen size muhtaç küçük bir insana yetebilme çabası. Geçecek

Cereser · 14 Mayıs 2025

Bence anneler her yeni bebekle yeni bir karakter kilidi açıyor. Sadece bebekle olan değil tüm büyük değişimlerde hoşumuza gitmeyen bir şeyler olduğunda eskiyi ararız. Açıkçası sırf bu yüzden çocuk mevzusuna sıcak bakamıyorun hala. Örneklediğiniz yaştayım(32) emin olun yine hayatımın tadını çıkaramadığımı ve özgürlüğümü kısıtlama konusunda hazır olmadığımı hissediyorum ve çocuk düşünmüyorum. Toplum baskısı olmasa belki de hiç çocuk yapmayacaktınız bilemeyiz ama artık çocuk olmuş. Gerekirse kendinizi de kandırarak durumdan keyif almaya çalışın, pozitif yanlarına odaklanın. Tabiki profesyonel destek de alın.

burcumsu12 · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

helloo lohusa depresyonu. Benim o zamanlar yaşadıklarımın birebir aynısını yaşamışsınız günlüğümü açıp yazdıklarımı göstersem aa bu benim dersiniz. Geçiyor emin olun o geçiş süreci bazılarımızda çok sancılı olıyor. Özellikle bizim gibi yaş ileri olup rahata alışılmışsa. Başta beebek tamamen size bağımlı iletişimi sınırlı oluyor ve ne olduğunu anlamıyorsunuz. Sonra başımsızlaşıp birey oluyor ve arkadaş oluyor resmen. Hele emzirme dönemi bitip hormonlar yerine oturdu mu o zaman başlıuprsunuz hayattan yeniden
keyif almaya. 2 yaş sendromlu bir bebe annesi olarak diyorum ki ilerisi aydınlık ilerisi çok güzel sabret

terramacon · 14 Mayıs 2025

32 yaşındayım ve inan bana her gece Allah’ım beni evlatsızlıkla imtihan etme diye dua ediyorum. Ne evlenebildim ne de çocuğum var.

Bence eski günlerine olan özlemin çok normal. Herkes yaşayabilir. Çocuk büyüdükçe tamamen eskisi gibi olmasa da normal hayatınıza biraz biraz dönersiniz. Bu süreci annelerle atlatmaya çalışmak iyi bir fikir olabilir.

selina26 · 14 Mayıs 2025

Bebek evet başlı başına zor bir süreçken bir de hamilelikte geçirilen sıkıntılar ve doğum sonrası küvözde kalması daha yıpratıyor çünkü hiç bir derdin yokken bir anda hayatın onun üzerine kurulu hale geliyor dert ediniyosun kendine bebeğime bir şey olursa diye.

Benim bebeğim 1 ay küvözde kaldı. Sonra sürekli şehir dışı doktor kontrollerimiz oldu çok yordu bizi bu süreç hem fiziksel ama daha çok ruhsal, çok şükür sağlığı yerinde .

Peki bunun sonrası yine her şeyde mükemmel olmaya çalışmak. Her şeyi düşünmek işte bir hareket yapıyor bu normal mi şöyle mi böyle mi her şeye kafa yormak, yemiyor mu içmiyor mu kilosu nasıl vs. Zaten yeni hayata adapte olmaya çalışırken üzerimize bu kadar yük bindirmek kendimize haksızlık, tek tavsiyem yeterince iyi olduğunuzu kabul edin doktor kontrolleri yapılıyor mu doktor sorun yok diyor mu tekrar tekrar kafaya takmayın ha ben yaptım mı yaptım sonuçta hiçbir şey değişmedi sadece daha fazla psikolojim yıprandı Sizin derdiniz tam olarak bu değil ama bir de ekstra bu yükleri almayın diye yazıyorum.

Zamanla hayat kabulleniliyor zaten. Geri dönülemiyor çünkü bu bebek bizim :) Nefes alacağınız anlar yaratmaya çalışın imkan varsa aile büyüklerinden destek alın. Büyüdükçe babası da daha çok dahil olmaya başladı artık bazen dışarı çıkarıyor, geçenlerde iş yerine bile götürdü üç saat boyunca. Gün içinde bir düzen oluşmaya başlıyor, zaman geçmiyor gibi geliyor ama aslında hızla geçiyor. Şimdi benimki 20 aylık. Yine çok yoruluyorum çünkü benim bünyem bu tempoya müsait değil ama alıştım diyebilirim 20 ay oldu hala eski günlerimi de özlüyorum.
Demeyeceğim ki işte şimdi olsa geriye dönmem diye yani belki de dönerdim çok fazla annelik güzellemesi yapmıyorum ama bu da yaşamımızdaki farklı bir boyut gibi bir farklılık getiriyor hayatımıza başka bir kapı açılıyor.

Ece1980 · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan

kfrx1234 .!.:
sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

Öncelikle bebeğinizi güle güle büyütün. Ben de sizin lohusa bunalımında olduğunuzu düşünüyorum. Bu hamileliğe çok hazır olan, çok isteyerek anne olan insanların bile başına gelebiliyor... hatta bizim bir aile dostumuzun kızının başınada gelmisti ve atlatti. Belki Psikolojik destek alarak belki de kendiliğinden gitti, onu bilmiyorum En azından psikolojik destek aldığını söylediğini hatırlamıyorum...
Bu durum bile 20 sene önce oldu yani bu zamanda çok daha kolay psikolojik destekle atlatılabileceğine inanıyorum.

Kendinizide suclamayın, bu yasadiginiz bir cok kadinin basina gelebilen doğal bir şey. Tabii ki çocuk çok büyük bir sorumluluk. Ama anne olmak da çok değerli ve gerçekten büyük bir hediye. Umarım kısa zamanda her şey yoluna girer. Çocuklada gayet güzel özgür yaşanilabilir eskisi kadar degil ama bu mumkun. Ki o guzelliginin yaninda özgürlük ikinci ucuncu planda kalacak zamanla goreceksiniz. Anneniz, kv niz hayattasalarsa veya size destek olabilecek yakınlarınız varsa onlardan destek alın bu dönemde.

biranliknefes · 14 Mayıs 2025

Benim bebegim suan nerdeyse 8 aylik ve bana da geliyor ara ara öyle düsünceler. Yine de normal oldugunu biliyorum. 8 aydir ben ben olmaktan ciktim, insan oldugumu unutuyorum bazen. Hep cocuk icin yasayan, kendi hayati olmayan bir robot gibi de hissediyorum bazen. Yorgunluk ve uykusuzluktan egzama ve vertigo oldum. Yani evet yapicak birsey yok, durumu oldugu gibi kabul ediyorum ama zorlaniyorum dogruya dogru. Cocugumu cok seviyorum, keske etrafimda bir 10-15 kisi olsaydi hep birlikte bakabilseydik cocuga :) tek basina sadece anne-babayla zor oluyor. Eee baba zaten bi yere kadar bakiyor, cocuk hep anneyi istiyor. Piyango anneye vuruyor yani her acidan. Neyse saglikli olsun yeter

sebnemklc · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

Hemen hemen aynı yaştayız bende 2022 ağustosta evlendim şuan 28 yaşında hamileyim senin gibi özgürlüğüme düşkün biriyim ben hiç çocuk isteği olan biri değildim sokak hayvanlarına ve evdeki kedilerime bakarım gezeriz tozarız diye düşünürken süpriz bi şekilde hamile kalmış biriyim senin gibi bi anlık isteme gibi durumda söz konusu olmadı. Ben hiç istemiyordum öğrendiğimde ağladım şimdi sorsanız ona bişey olacak korkusundan ağlıyorumm rabbimin bir bildiği vardır. Şuan kötü hissetmen ve özgürlüğünün kısıtlanmış olması bu hissiyat o kadar normalki ama bilemezsin belki eski hayatından daha güzel olacak hiç yapmadığınız şeyleri evladınızla yapacaksınız biz sadece 1 kere yurtdışına çıkabilmiştik bu süre içerisinde bir sürü hayallerim vardı sadece hayallerimize minik bi ortak geldi sağlıklı uzun ömrü olsun sakın isyan etmeyin ben öğrendiğimde ağladığım için bile tövbe ettim sınanmak istemiyorum Allah yokluklarını göstermesin olmadığı zamanda neden olmuyor diye kendini yiyecektin bunuda düşün bence şimdi miniğine sıkı sıkı sarıl ve hayallerine ortak et mutlu eğlenceli yıllarınız olsun diliyorum

Sumak · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

İşte her kadında annelik duygusunun olmadığına kanitsiniz siz. Doğurunca anlarsın fikrin değişir deyip duruyorlar ama insan kendini biliyor tabii ki.

Olan olmuş artık, profesyonel destek almanız gerekiyor.

birmuhendisanne · 14 Mayıs 2025

terramacon .!.:
32 yaşındayım ve inan bana her gece Allah’ım beni evlatsızlıkla imtihan etme diye dua ediyorum. Ne evlenebildim ne de çocuğum var.

Bence eski günlerine olan özlemin çok normal. Herkes yaşayabilir. Çocuk büyüdükçe tamamen eskisi gibi olmasa da normal hayatınıza biraz biraz dönersiniz. Bu süreci annelerle atlatmaya çalışmak iyi bir fikir olabilir.

İnşallah gönlünüzden geçenler tez vakitte gerçek olur.

Bende 32 yaşında evlendim bu arada, geç bir yaş değil

emios · 14 Mayıs 2025

ManzaramDeniz .!.:
Hikayeniz beni çol etkiledi.
Sizi gönülden takdir ediyorum.Bende kızlarımı gurbette çalışarak tek büyüttüm desteksiz.
Ama telefonla veya arada gelmeleri bile iyi geliyordu ailemin zaman zaman.
O yüzden sizin sınavınız çok daha ağır geldi ve gecenin bu vakti size dua gönderdim.
Hiç evladınızla sınanmayın,en hayırlı günlerinizi görün onunla inşallah.
güzel kalbinize sevgiler

Mesajinizi suan okuyorum... hatta aglayarak okudum. Güzel kalbinizden öperim, Rabbim de size ummadiginiz güzellikler yagdirsin, bereket kapilari acsin, ansizin gelecek belalari kaldirsin. Kucak dolusu sevgiler yolluyorum.

Lobster Monster · 14 Mayıs 2025

sebnemklc .!.:
Hemen hemen aynı yaştayız bende 2022 ağustosta evlendim şuan 28 yaşında hamileyim senin gibi özgürlüğüme düşkün biriyim ben hiç çocuk isteği olan biri değildim sokak hayvanlarına ve evdeki kedilerime bakarım gezeriz tozarız diye düşünürken süpriz bi şekilde hamile kalmış biriyim senin gibi bi anlık isteme gibi durumda söz konusu olmadı. Ben hiç istemiyordum öğrendiğimde ağladım şimdi sorsanız ona bişey olacak korkusundan ağlıyorumm rabbimin bir bildiği vardır. Şuan kötü hissetmen ve özgürlüğünün kısıtlanmış olması bu hissiyat o kadar normalki ama bilemezsin belki eski hayatından daha güzel olacak hiç yapmadığınız şeyleri evladınızla yapacaksınız biz sadece 1 kere yurtdışına çıkabilmiştik bu süre içerisinde bir sürü hayallerim vardı sadece hayallerimize minik bi ortak geldi sağlıklı uzun ömrü olsun sakın isyan etmeyin ben öğrendiğimde ağladığım için bile tövbe ettim sınanmak istemiyorum Allah yokluklarını göstermesin olmadığı zamanda neden olmuyor diye kendini yiyecektin bunuda düşün bence şimdi miniğine sıkı sıkı sarıl ve hayallerine ortak et mutlu eğlenceli yıllarınız olsun diliyorum

Bu kadar korkuyorduysanız korunma işine neden dikkat etmediniz ki, hangi yöntemle hamile kaldınız, bilelim ona göre dikkat edelim biz de

Kimbilir34 · 14 Mayıs 2025

Bunlar çok normal ama geçici hislerdir. Çocuğa soğuk hissediyorsanız bile niye böyle hissediyorum diye kendini yemek yerine normali budur diyerek yaşamak en iyisi. Sohbet edecek, dertleşecek birinin olması iyi gelirdi

Ebrulibayan · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

Çocuğun yokken, olan arkadaşlarına özenmişsin.
Şimdide çocuğu olmayan arkadaşlarına özeniyorsun.
Hayatın hep başkalarına bakarak mı geçiyor?
Çocuk bambaşka bi olay. Etraf baskısı yüzünden olmamalı.
Bundan sonra asla çocuksuz hayat kadar rahat olmayacaksın acı ama gerçek
O yüzden şimdiye bak. Şu anını güzelleştirmeye bak. Hayat çok kısa.
Mutlu anne,mutlu bebek demek.

sebnemklc · 14 Mayıs 2025

labobster monsters .!.:
Bu kadar korkuyorduysanız korunma işine neden dikkat etmediniz ki, hangi yöntemle hamile kaldınız, bilelim ona göre dikkat edelim biz de

Yalnız “Korktuğumu” belirtmedim bebek istemiyordum. 3 sene boyunca geri çekme doğum kontrol hapı ve prezevatif ile bu süreye kadar geldik ve aynı yöntemlerlede devam ediyorduk korunduğumuz halde hamile kaldım hatta ben 1.5 aylıkken öğrendim hamile olduğumu o kadar ki imkansız gibi görüyordum adetim zaten düzensizdi doktora miyop falan vardır diye gidip şok olup geldim doktorumda olabileceğini söyledi en ufak bi prezervatif yırtılması içilen hapların da 100 de yüz korumadığını söyledi evet çok şaşırdım ağladım hazır değildim. Ama şuan tam tersi duygular içerisindeyim tek korkum bebeğime bişey olacak endişesi annelik duyguları, kaygıları diyelim. Bazılarında annelik duygularıda oluşmuyor böyle olacağını düşünüyorsanız gerçekten tüp bağlatmayı yaptırın derim sanıırım %100 koruyan bu.

Aysenimi · 14 Mayıs 2025

kfrx1234 .!.:
Yıllardır kadınlar kulubünü çeşitli konularda bilgi almak için kullanan ben bugün ilk defa yaşadığım sürece yönelik sizlerin yorumlarını almak amacıyla konu açıyorum. Konu başlıktan da tahmin ettiğiniz gibi… sürecimi özetlemem gerekirse:
30 yaşındayım ve 2022 ağustosta evlendim. Evlendikten sonra eşimle aramızda hiç çocuk muhabbeti geçmemişti. ta ki 2024 yılı gelene kadar. Ben o sıralar 29 dum etrafımdaki arkadaşlarımın bir kısmının artık bebeği vardı. Benden küçük benden büyük olanlar olmak üzere. O dönem benim hormonlardan mıdır bilmiyorum birden çocuk fikrim belirdi. Sanırım çevremden etkilendim bir de hep şu “ ya olmazsa sonradan zor olursa şimdiden yapmak lazım” düşüncelerine de kapılarak. Konuyu eşime açtığımda onun bu fikre henüz uzak olduğunu gördüm, aramızda bunun tartışmaları yaşandı ama inanın neye dayanarak tartıştım hiç bilmiyorum. Sonrasında konuyu rafa kaldırmaya karar verdim ve bunu eşimle de paylaştım. Derken mayıs ayı geldiğinde eşim benim bu sürece kafayı taktığımı düşünerek ilişki esnasında yapacağını yaptı. Daha o an içime bir huzursuzluk gelse de adetim yakın olduğundan gebelik olabileceğine ihtimal vermedik. aktif bir korunma yöntemi de kullanmadığınızdan dolayı olan oldu ve o tek seferlik ilişkide hamile kaldım. Bebek muhabbeti yapan ben öğrendiğimde hiç sevinemedim, çok garip hissettim sanki eski hayatıma veda etmişim gibiydi. Fakat olan oldu diyerek sürece adapte ettim kendimi ve olduğumu da düşündüm. Gebeliğin 28. Haftası gibi bebeğimde gelişme geriliği yaşanmaya başladı. Bundan sonrasında çok stresli günler yaşadım. 33. Haftada yatış verildi ve doğuma kadar yatış yaptım. Sürekli nst ler ultrasonlar doktorların şüpheli yorumları ile psikolojim iyice alt üst oldu. Hastanede olduğum her gün şu an bu gebelik sonlansa diye hep içimden geçirdim. Bebeğim doğdu küvezde kaldı. O arada bisürü kontrol bazı durumlar oldu, stresten sütüm azaldı. Bebeğim şu an 4 aylık.
Başlarda alışır gibi olsam da kızlar ben çok kötü hissediyorum kendimi. Gün içinde evde ara ara hep ağlıyorum. Şu an bebeğime tek bakıyorum. Nerdeyse aralıksız her an eski hayatımı düşünüyorum. Çocuk fikrine tamamen karşı değildik ama keşke daha sonra olsaydı diyorum hep aklımda hesap kitap yapıyorum. Şimdi de Kendimi çocuğu olmayan akranlarımla kıyaslamaya başladım. Ne güzeller diye. Hatta çocuk olduktan sonra bir insan bile isteye neden çocuk yapar ki evresine geldim yani nerdeyse çocuk fikrine karşıyım artık. Bu söylediklerim bebeğin bakımı vs ile ilgili değil aslında tam olarak. Benim içimi yakan eşimle olan eski günlerimiz, rahatlığımız, o neşeli özgür kadının ellerimin arasından kayıp gitmesi. Üzerine yeteri kadar düşünüp etmeden anlık bi gazla çocuk yapmış olmam. Keşke diyorum şöyle daha çok yaşayacağımı yaşayıp 32 yaşında bir anne olsaydım. Eşime konuyu açıp içimi döktüğümde bunu sen istedin demeye getiriyor. Kendimi artık çok çaresiz, hevessiz, beklentisiz hissediyorum. Sevgililik sürecimiz oldu ama evliliğimin ve evimin tadını çıkartamadım gibi geliyor. Hepsi bir yana bir de bebeğim komple ufak gelişimi nasıl olacak diye düşünüyorum o da ayrı boğuyor beni…
Özet dedim ama biraz uzun oldu kusura bakmayın, benim gibi olan benzer durumları yaşayan ya da yaşamayan sizlerin yorumlarına çok ihtiyacım var. Belki benim göremediğim şeyler vardır zira artık hiçbir şeye iyi yanından bakamıyorum.

Ayy ne çabuk hamile kalıyorsunuz be siz de.

Aysenimi · 14 Mayıs 2025

Umurumdaydi .!.:
terapi al bence mutlaka. Dogumdan sonra depresyona girmis olabilirsin.
30 yas cokta genc bir yas degil. Bir 5 yil sonra eiskli yaslara giriyorsun. Belkide zor hamile kalcaktin.

Bu kadın mı? Adete yakın dönemle tek ilişkiyle hamile kalmış.hiç sanmıyorum.49 yaşında da hamile kalır konu sahibi.bizim de doğurganlığımızdan çalmış maşllah.

Lobster Monster · 14 Mayıs 2025

sebnemklc .!.:
Yalnız “Korktuğumu” belirtmedim bebek istemiyordum. 3 sene boyunca geri çekme doğum kontrol hapı ve prezevatif ile bu süreye kadar geldik ve aynı yöntemlerlede devam ediyorduk korunduğumuz halde hamile kaldım hatta ben 1.5 aylıkken öğrendim hamile olduğumu o kadar ki imkansız gibi görüyordum adetim zaten düzensizdi doktora miyop falan vardır diye gidip şok olup geldim doktorumda olabileceğini söyledi en ufak bi prezervatif yırtılması içilen hapların da 100 de yüz korumadığını söyledi evet çok şaşırdım ağladım hazır değildim. Ama şuan tam tersi duygular içerisindeyim tek korkum bebeğime bişey olacak endişesi annelik duyguları, kaygıları diyelim. Bazılarında annelik duygularıda oluşmuyor böyle olacağını düşünüyorsanız gerçekten tüp bağlatmayı yaptırın derim sanıırım %100 koruyan bu.

Geri çekilme, doğum kontrol hapı + prezervatif ile hamile kaldığınızı mı söylüyorsunuz?

Pisipatisii · 14 Mayıs 2025

Benim hamile kalma sürecim de aynı sayılır sizinle. Bilenler bu sitede biliyor daha önce de konular açtım. Hamileliğimi hatırlamak dahi istemiyorum.
Hamileyken sürekli yatmak zorunda olmam, bebeklerin ikiz olması, birinin sol tarafımda sıkışıp gelişim geriliği yaşaması, bundan sebep hamile halimle plasentamdan ameliyat geçirmek zorunda olmam, ameliyattan sonra hiçbir hastada görülmeyen komplikasyonun bende görülmesi ve ardından yoğunbakıma alınmam, her saat başı ultrasonla bebekler yaşıyor mu diye kontrol edilmesi, 29. Haftaya geldiğimde aniden kendimi doğumda bulmam üstelik gurbette olduğumdan tek başına sadece eşimle doğuma girmem hiçbir hazırlık vs olmadan terlik bile yoktu.. Gelişim geriliği 500gr doğan bebeğim 8 gün sonunda vefat etti.
Hergün mücadelem bitti sanıyordum. Ne kadar ağladığımı inan bana bilmiyordum günlerce. Tıpkı senin gibi artık bitsin diye yalvarıyordum. Kimseyle konuşmak görüşmek istemiyordum.
Bir buçuk ayın sonunda diğer bebeğim sağlıklı bi şekilde taburcu oldu evimize geldik.
Aynı düşünceleri 6 7 ay boyunca hissettim.
O sırt çantasını alıp eşine hadi gidiyoruz diyen hayat dolu kadına veda etmenin ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. O kadın 2 yıl evden hiçbir yere çıkamadı..
Seni asla yargılamıyorum. Çok iyi anlıyorum çünkü. Anlattıklarım seninle ay bak ben daha zorunu yaşadım neler atlattım demek için de değil yanlış anlama.
Annelik sadece bizim ülkemizde kadınların yaşadığı bişeymiş gibi kutsallaştırılıyor. Yaşadığım süreçten dolayı öyle doğurunca sevgi seline falan kapılamadım. İçim heyecanla dolmadı. Ben ne yaşıyorum diyebildim sadece.
Doğum yapalı bir yıl oldu kaynanamın sürekli biz tarlada doğurduk çalışmaya devam ettik tarlada, annelik şöyle güzel böyle iyi kimse anne gibi olamaz vov über üstün bir mertebe hayattaki en kutsal en ulaşılmaz şey gibi konuşmaları itiraf etmek gerekirse artık darlanmama öf yeter artık dememe sebep olmaktan başka bişeye yaramıyor.
Bebeğime deli divaneyim. Evet bahsettiğin gibi çok zorlandım ama sadece bana muhtaç olduğunun farkındaydım başka kimse ona benim gibi bakamazdı. Sadece onun bana ihtiyacı vardı bütün dünyası bendim
Aynı şey şuan senin için de geçerli.

Şuan eski hayatına duyduğun özlem yüzünden çocuktan pişmansın belki
Ama biraz zaman geçtikten sonra emin ol pişmanlık yerini kocaman şükürlere bırakıyor. Kendine zaman tanı. İçin dolup taşmak zorunda değil korkuların ve endişelerin var bu çok normal. Bana özelden de yazabilirsin. Konuşmak iyi gelirse belki..
Kocaman sarıldım. Geçecek hiç merak etme

kalbimegedekaldi · 14 Mayıs 2025

35 yaşında evlendim, düşünün o kadar rahatıma gezmeme içmeme düşkündüm. Asla çocuk hayalim olmadı,eşim çok istediği için çocuk yaptık diyordu başlarda. 39 yaşında anne oldum. Çalışan bir kadındım, bir anda hayatım altüst oldu. Emzirmeyi hiç ama hiç sevmedim. Hamileliğim de doğum da çok zor geçti. Annem en büyük destekçimdi bu süreçte. Bebeğim 7 aylıkken işe geri döndüm ve ilk işgünüm kabustu, bebeğimden hiç bu kadar uzun süre ayrı kalmamıştım. Psikolg psikiyatr ne varsa gittim, çünkü kendimi çok sıkışmış hissediyordum.
Şu an hayatım bambaşka bir şeye evrildi. Hayatımda hiç bir canlıyı bu kadar seveceğimi, bu kadar merak edeceğimi düşünemezdim. Çok yoruluyorum, bazen keşke 1 saatçik daha uyuyabilsem diyorum ama sonra bana bakan o boncuk gözleri görünce herşeyi bir yana bırakıyorum yine. Şu an 2 yaşına az kaldı ve keşke daha erken anne olsaydım diyorum.Ben anneliğe bşr hazırlık olabileceğini hiç düşünmüyorum, bu tamamen yaşanarak kazanılan bir deneyim. Hayatım alt üst oldu ama altı üstünden daha güzelmiş

Çocuğum olduktan sonra yaşadığım pişmanlık hissi…

Ben kararımı verdim, Aptiylen evlenicem.

Popüler Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Üye

Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Tabiat ve hayvan tapıcısı.

Nirvana

Nirvana

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Popüler Üye

Aktif Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Herkes kendi kişisel komasında.

Bu yürek çarpıntısı ömürlük biliyorsun 🐼

Benzer Konular