Çok yanlis yere yazmışsınız içinizi dökmek için. Burada herkes mükemmel anne, hiç biri çocuğuna kızmıyor, hepsi hep sevgiyle aşkla çocuğunu büyütüyor. Kendileri seçtiği için çocuk dogurmayı başlarına gelen hic bir durumda da kızgın öfkeli olmuyorlar.
Arkadaşım burada canına okurlar senin...
Üç çocuğum var, hepsini de çok seviyorum. Hepsi de zaman zaman ağzıma s.ciyor. ben de cildirabiliyorum. Kaçıp gitmek isteyebiliyorum. Hatta babalarına bırakıp bir iki gün defolup gidiyorum.
Bunlar sevmedigimiz onemsemedigimiz anlamına gelmiyor asla. Bazen çok doluyoruz çok normal. Çocukların da bizim de suçumuz değil bu. Kimsenin suçu değil. Hayatın olağan akışı içinde aslında tecrubeleniyoruz.
Ben de büyük oğlumla psikolog psikiyatrist dolanıp durduk. Sonra ben terapi aldım. Çocuğu rahat bıraktım. Beklentilerimi duzenledim. Cocuga sınır koyma ve yönlendirme konusunda daha etkin olmaya başladık. Velhasıl zamanla sorunlar azaldı. Zamanla oluyor birşeyler. Bir süreç içindesiniz. Ve çok üzgünüm ama ben o kadar dolanmaya düzgün bir çocuk psikolog/ psikiyatrist denk gelemedim. Hatta bilimsellikten uzak saçma sapan insanlara, paragozlere bol bol denk geldim yildim.
Ama şöyle düşünüyorum. Her yaşadığımız bize birşey gösteriyor öğretiyor. Hepsinin yaşanmasının bir nedeni var ve oradan cikartacagimiz bir ders. Siz de pek ala çocuğunuzu alıp gezecek, keyifli vakit geçireceksiniz. Bunlar hep süreç. Sonrasında inşallah daha rahat olacaktır. Biraz sabır ve çok sarılın birbirinize. Hayal kurun, dua edin. Geçecek.