Şu an o kadar kötüyümki ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.Sabah sabah 3 yaşındaki oğlumun yanında hakarete uğradım hırpalandım ve işe geldim..Cumadan beri konuşmuyoruz zaten cuma akşamı kavga ettik beni ilk defa o akşam hırpaladı bağırdı çağırdı.Bu sabah yine...Gözyaşlarımı içime akıtıyorum elim ayağım titriyor.Bunu hakedicek ne yaptım ben.En çok dokunan oğlumun yanında olması.Minicik gözlerindeki korkuyu ağlamasını unutamam