6 senede yengemin psikolojisini bozdular. Olmuyor abimlerin çocuğu olmadığı gibi herkes soruyor yengem ortamlara girmek istiyor kimseyle konuşmak çocul sevmek bile istemiyor. Biri yine çocuk sorcak diyor akıl vercek diyor nasip dicem olmuyor mu dicek diyor olmuyor dicem hastaneye git dicekler diyor. Sürekli ağlıyor yeter artık nolur çocuğum olsunda kurtulayım diyor. Konuyu okurken çok üzüldüm ya kendi annesi ve benim annem bile anlamıyor. Bazen onların yanında Allah bizede versin diyor ona bile üzülüyorlar. Çok zor çok. Rabbim aratmasın.Merhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
Amin...6 senede yengemin psikolojisini bozdular. Olmuyor abimlerin çocuğu olmadığı gibi herkes soruyor yengem ortamlara girmek istiyor kimseyle konuşmak çocul sevmek bile istemiyor. Biri yine çocuk sorcak diyor akıl vercek diyor nasip dicem olmuyor mu dicek diyor olmuyor dicem hastaneye git dicekler diyor. Sürekli ağlıyor yeter artık nolur çocuğum olsunda kurtulayım diyor. Konuyu okurken çok üzüldüm ya kendi annesi ve benim annem bile anlamıyor. Bazen onların yanında Allah bizede versin diyor ona bile üzülüyorlar. Çok zor çok. Rabbim aratmasın.
ah ah bende 25 yaşındayım 3 senelik evliyiz eşimde bende henüz düşünmüyoruz yazdıklarınız beni anlattı adeta.Çok bunaldım her gittiğim yerde konuşacak laf bulamayan (özellikle kayınvalidem) sürekli ortaya bizi atıyorlar.Çocuk ne zaman diye taaa dıdının dıdısı soruyor hani çocukları yok mu diye.En sonunda birilerini tersleeyecem o olacak insanı bunaltıyorlar cidden yaMerhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
Aynı durumm7 yıllık evliyim bana şuan da dua etme evresine geçtiler. Saçma sapan çocuğu olmayanlar için okunacak dua atanlar bile var bana sanki talep etmişim gibi. İstesem zaten dua et derim dua isterim. Doktor önerisi evresini bile geçtiler beni umutsuz vaka olarak görüyorlar artık aptal cahil insanlar.
Çoğu da içten içe kıskanıyor o yüzden ısrarla çocuk yap diyor emin olun. Bende sırf inadına abartarak anlatıyorum eşimle şöyle tatile gidiyoruz şöyle gezmelere gidiyoruz çocuk yapıp ne yapayım sizin gibi eve mi hapsolayım diyorum çünkü hakediyorlar. Çocuğum yok diye beni kadın hatta insan yerinde bile görmüyorlar. Eşimle evliliğimizi aile olduğumuzu yok sayıyorlar, çocuk yapınca aile olunuyormuş onlara göre. Bende çareyi iyice kıskandırmakta buldum. Kucaklarında 5 bebekle evde çatlayıp patlasınlar ohh.