ya bu birazda karşıdaki insanlarla ilgili.Merhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
çok itici bir baskı belki karşındakinin çocuğu olmuyor bu şekilde rencide etmek çok fazla saçma.Merhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
Bence çok doğru düşünüyorsunuz. Ağır bir sorumluluk, elalemin lafıyla yapılacak iş değil. İnsanların hadsizliği sizi üzüyor sanırım, ama ağızları torba değil ki büzelim. Boşverin..Merhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
+1Cocuk sahibi olmadan once bu kadar zorlanacagimi asla ama asla bilemezdim...Oglumun ayagi tasa degmesin ancak ben cocuktan sonra 31 yasinda kendini cook yasli ve yorgun hisseden biri haline donustum. Hic cocuk istememek de bir secenek mesela ama bizim toplumumuzda buna inanilmiyor. Muhakkak olmuyordur gozuyle bakiliyor. Kimseyi umursamayin. Kendi ic sesinizi dinleyin.
Bu konu hakkında yapabileceğiniz tek şey kulak tıkamaktır, onlar söyleme devam eder. Bazıları meraktan soruyordur üzülmeyin benim annem mesela hep sorar ama içinde kötülük yoktur anne sorma ayıp derim ama yine de tutamaz ağzınıMerhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
Millet konusur, bence siz Niye bu kadar takiyorsunuz onu bulmaya calisin
Gerçekten bebek sahibi olmak istemiyorsanız neden bu sorular sizi rahatsız ediyor? İlk kızımdan sonra altı yıl bekledik ikinci bebek için , bana da bu tarz sorular geldi hiç önemsemedim, insanların çoğu laf olsun diye soruyor bu soruyu, çoğu da sorduktan üç dakika sonra unutuyor emin olun sizin gibi önemsemiyor aldığı cevabı.
Sizin çocuğunuz olsun istediğinizi ve sahip olamadığını düşünüyorlar. Çok takılmışsınız, gereksiz bir konu sonuçta istemiyorsunuz. Kime ne?
Evet tam olarak bu!Eskiden ben de oyle dusunuyordum.Ama sorup 3 dakika sonra unutup gecmiyorlar inanin.
Cocuk dusunmedigimizi 162562626 kere soyledigim kuzenim her gorusmede cocuk yap, cocuk mucize cok guzel diye ayni şeyi tekrar ediyor mesela ha bir kere dese şansliyim. Ayni gunun icinde 2-3 defa soyleyebilir.
O da yetmez cocugu kucagima tutuşturup al heveslenirsin belki cocuk yaparsin demesi.
Yani bazen insanlar sonuna kadar, çileden cikarana kadar ugrasiyorlar. O saatten sonra rahatsiz etmeye basliyor.
İnanın ben de bayramda buna benzer bir şey yaşadım. Bir kişi hamile olduğunu yanımda söylemek istemedi benim çocuğum yok diye. Hasetten de korkmuştur belki. Ve bu kişi eğitimli biri yaBen de 28 yaşındayım. 1.5 yıllık evliyim. Bayramda bile bayramlaşmadan önce bebek var mı diye soruyorlar. Etraftaki herkes evlendikten sonra hiç adet olmadan hamile kaldı sende niye böyle oldu diyorlar. Sandalet giymiştim çorap giy ondan olmuyo galiba diyorlar. Yemekten sonra biraz göbeğim çıktı bebek yok ama göbek var biz seni hamile zannediyorduk diyorlar. Vs.vs. Beterin beteri var yani.tabi bunları duyarken hamileyim ben söylemedim hiçbirine. Bu şekilde izlemek daha keyifli oldu bi de şu var çocuk olana kadar dikkat etmeliymişim kendime sonra çorapsız da gezermişim kendimi de salarmışım sanki çocuk yapmaya geldik dünyaya tek amacımız bu. ben gülüp geçiyorum hiç takmadım sen de gül geç
Ben de bazen hatta çoğunlukla böyle düşünürdüm ama son kaybımdan sonra şimdi deli gibi istiyorum.ben de insanların tüm parasını emecek bir varlık için neden didindiklerini anlayamıyorum ama sormuyorum. doğrudan çocuk düşünmüyoruz diyip geçin.
Ben de ikiz olsun biri kız biri erkek çok istiyorum tabi Allah bilir sağlıklı olsun herşeyden önce. Ama ne güzel olmuş ya. Nasıl tutturdunuzÇocuk yaptıktan sonra biteceğini düşünenler varsa unutsunlar onu. Yani sırf birileri istiyor diye olacak şey zaten değil. Sonuçta bir birey getiriyorsunuz hayata. Milletin doğurup ilgilenmedikleri, eğitim veremedikleri ile ülke ne hale geldi zaten
Bir örnekte ben vereyim. 5 yıl olmadı bizim herkes sorup duruyordu. İlk başta biz istemedik evliliğimiz otursun diye. Sonrada olmadı. Bende dedim herkese istiyoruz ama olmuyor. Yine sordular. Her türlüsünde sordular. En son eşime cevaplarını ver yoksa biz bilmiyoruz yapmasını gel öğret diyeceğim dedim. ( Eşim tarafıydı sürekli soran) Neyse biraz sustular. Şimdi hamileyim. Hemde ikiz biri kız biri erkek. Başka istemiyorum bunları bir doğurayım yeter diyorum. Deme öyle diyolar. Lan size ne derim demem, yaparım yapmam. Siz mi besleyeceksiniz, siz mi bakacak,eğitim vereceksiniz.
Bitmiyorlar. Bitmeyecekler.
Ben de ikiz olsun biri kız biri erkek çok istiyorum tabi Allah bilir sağlıklı olsun herşeyden önce. Ama ne güzel olmuş ya. Nasıl tutturdunuz
Evet tam olarak bu!
Yani ne yaparsak yapalım insanlara yetmiyor, sinirlendirene kadar baskı yapıyorlar ki patla, ağla, itiraf et(!): Çocuğumuz olmuyor, siz şanslısınız, ah bizim de keşke sizin gibi bir pıtırcığımız olsa, acıyın bize.
Bence bazı insanların iç sesleri gerçekten böyle.
Çok güzel olmuş ya bebeklerin de çok şanslılar en yakın arkadaşıyla doğuyorlarKüçüklüğümden beri çok istedim. Sonrası malum tüp :)
Çok güzel olmuş ya bebeklerin de çok şanslılar en yakın arkadaşıyla doğuyorlarKaçıncı haftada ikiz olduklarını öğrenmiştin
Biz de beş yıl çocuk istemedik. Aynı baskıları yaşadık. Çocuğunuz olsa şimdi okula giderdi falan diyorlardıMerhaba,
Başlıkta da belli olduğu gibi ben çevrenin çocuk baskısı üzerine içimi dökmek istedim.
Eşimle yuvarlak hesap 5 senelik evliyiz, ben 28 yaşındayım o 29. Çocuğumuz yok. Zaman zaman acaba çocuk sahibi olsak mı dedik ama maddiyat, eğitim, daha iyi iş fırsatı vs derken erteledik. Açıkçası bugüne kadar hiç çocuk icin deneme de yapmadık. Şimdiye geriye baktığımda iyi ki önceden çocuk düşünmemişiz diyorum çünkü şu an kendimizi daha çok toparladık, her şey çok daha güzel oldu ve oturdu. Ve bir süre daha beklemeyi düşünüyoruz bazı güzel fırsatlar çıktığı için karşımıza onları değerlendirebilmek için, sonra nasip olursa seve seve bakar büyütürüz.
Şimdi gelelim çevreye. İnsanlar gerçekten çok rahatsız edici. Eğitimlisi, eğitimsizi, yaşlısı genci, bekarı evlisi, sürekli bana bu soruyla geliyor. Yani normalde seviyeli biriyim, insanlar şak diye mahrem şeyler sormazlar ama konu bebek olunca sanki topluma mal olmuşuz gibi "Ayyy cinim inşallah sinin de olur, ah keşke seneye sen de bebisini kucağına alsan" diyorlar.
Hayırlısı, şimdilik düşünmüyoruz, ilerisi için nasip diyorum. Dememe rağmen tekrar, tekrar ve yine tekrar... Yani bakıyorum topluma, eşimle benim çocuğumuz olamasaydı eğer (ki ileride ne olur bilmem, hiçbir fikrimiz yok bu konuda henüz) ne kadar acımasız gelirdi bu yorumlar diyorum. Kendilerince söylediğimiz sebeplere inanmıyorlar, başkalarına soruyorlar çocukları mı olmuyor diye. İnanabiliyor musunuz? Olsun, olmasın, size ne yahu...
Yani işin kötüsü bunu her kesimden insanlar yapıyor. Yaşımın geçtiğini düşünmüyorum. Kendimi bulmadan, çocuk sahibi olup onun uzantısı olmak istemiyorum. Kendi heveslerimi ve hedeflerimi çocuğa yüklemek istemiyorum. Az çok kendini bilen ana babayla yetişsin çocuk, kendimi yetiştirmiş olayım ki hırpalanmasın çocuk biz onun için fedakarlık yaparken istiyorum. Ve bu düşüncelerimden dolayı kötü hissettiriliyorum.
Ve çevremde erken yaşta anne olup ilk çocuğunda bir şey anlamayan, çokça hata yapan, pişman olan, sonraki çocuklarda daha aklı başında davranan, keşke 30'dan sonra olsaydı çocuk diyen de çok var. Yani nesi anormal bu düşüncelerimin bilmiyorum...
İçimi dökmek, yalnız olmadığımı bilmek istedim...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?