• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çocuk gelişimi konusunda eşiyle çatışanlar…

Seren_cam

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
25 Ağustos 2017
70
7
38
39
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
Çocukluk travması öyle hafife alınacak bişey değil şimdi küçük kızınız büyüyünce babasına öfke duyacak yanlış davranıyor çocuk bu bu kadar kızacak ne var katlanicaksin her türlü seyine hayret bisey ya
 
4 yaşında küçücük bir çocuğa baba tarafindan uygulanan şiddet var su an konuda. Gerisi beni hiç bağlamıyor donanimli anne falan filan boş yani. Ilerde kızınız dayakçı bir kocaya katlandığında ( Allah 1000 kere korusun) şiddeti normallestirdiginde kızım neden diye sormayın babasından gördü, annesinden de bunu normallestirmeyi gördü çünkü.
 
Ben mesela.
Anlatsam roman olur.
Kimse bana böyle adamları iyi baba diye tasvir etmesin.
Öyle deme disipline ediyor işte. Konu sahibi öğretmenmiş yani nasıl izin veriyor bu duruma ben hayretler içerisinde okuyorum
 
Öyle deme disipline ediyor işte. Konu sahibi öğretmenmiş yani nasıl izin veriyor bu duruma ben hayretler içerisinde okuyorum
Çocuklugunda her gece yatarken ağlayan birisi olarak içim acıdı.
Bu konularda aklıma ilk gelen hep çocuklugum olur.
Ottan boktan sebeblerle yedigim dayaklara rağmen bize hala babanız iyi baba, nice babalar var çocuklarını dilendiriyor vs vs denilirdi, güya teselli ederlerdi, zavallı bizler de inanırdık.
 
Çocuğuna şiddet gösteren adamı neden 2. defa baba yaparsınız ki? Ay yavrum ne kadar üzüldüm ona. Desteğini sevgisini hissedeceği babadan şiddet görmek. 4 yaşında el kadar çocuk bu ya nasıl eli kalkar ve siz buna nasıl seyirci kalırsınız.
Bu vurma, hakaret vs ikinci çocuktan sonra oldu, öncesinde bunu hiç yaşamadık… o zaman da sabırlı, tahammül gösterirdi diyemem ama..
 
Bu vurma, hakaret vs ikinci çocuktan sonra oldu, öncesinde bunu hiç yaşamadık… o zaman da sabırlı, tahammül gösterirdi diyemem ama..
Eminim öyle olmuştur.
Hıhım.
Önceden melekti tabiki.
Açtıgın konularda eşinin patavatsız bir adam oldugunu da yazmışsın.
 
Erkek olmak ne kadar kolay. El kadar sabiyi döv, söv, aşağıla; eşine gram değer vermediğin gibi bir de doğru düzgün sorumluluğun olmamasına rağmen ilgilenme ama para ver iyi baba oluyorsun. Kadınlar ise hormonların ve lohusalığın etkisiyle bebeğine bir kez bağırsa kötü anne miyim diye depresyona giriyor.
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
Nasıl çözüm bulunur bilemiyorum ama kendi gördüğü babalığı şuan çocuklarına yapıyor cümlenize katılmıyorum.
Benim eşim çocukken babasından şiddet görmüş ama normal bir iki dayak değil, çocuklarını dövmek için ucuna tel bağlı sopa asarmis ayakkabiliga siz anlayın gerisini. Eşim ise o kadar farklı ki babasından, kızım 4,5 yaşında bir defa vurmadı ya da canını acıtacak hareket yapmadı. Çocuğun oyun oynaması ve bazı ihtiyaçlarını eşim karşılıyor, eğitim kısmı ise bende. Diyeceğim o ki ailesinden gördüğünü uygulaması tamamen kendi isteği. Kötü anne baba ile büyüyen yetişkinler belki iyi ebeveyn olmak için ne yapmaları gerek bilmiyorlar ama ne yapmamaları gerektiğini çok iyi biliyorlar.
 
Çocuklugunda her gece yatarken ağlayan birisi olarak içim acıdı.
Bu konularda aklıma ilk gelen hep çocuklugum olur.
Ottan boktan sebeblerle yedigim dayaklara rağmen bize hala babanız iyi baba, nice babalar var çocuklarını dilendiriyor vs vs denilirdi, güya teselli ederlerdi, zavallı bizler de inanırdık.
İyi baba kavramını biz öyle öğrendik malesef. Peki şey var mıydı "ben sizin yüzünüzden babanıza sabrettim"
 
Esiniz berbat bir baba. Insan olarakta korkunc bir karakter. Vicdansiz, merhametsiz ustelik memnuniyetsiz. Cevreniz ayni durumda diye herkes bunu yasiyor sanmayin. 4 yasindaki bir cocuga guc gosterisi yapmak nedir ya. Ilk defa burada sinirden kendimi yiyecek konuma geldim. Neden sessiz kaliyorsunuz neden 2.cocugu yapiyorsunuz neden hala o evde kizinizi bu davranislara maruz birakiyorsunuz? Kiziniz babasina bilendigi kadar bu davranislara maruz kalmasina izin verdiginiz icin sizede bilecek
 
Bu vurma, hakaret vs ikinci çocuktan sonra oldu, öncesinde bunu hiç yaşamadık… o zaman da sabırlı, tahammül gösterirdi diyemem ama..
Neden 2. çocuk neden ama. İlk çocukta yeterinde deşarj olamadı 2. de mi kum torbası yapsın istediniz. Adamın stres topu mu bu çocuklar
 
Herkese merhaba, eğitimli ve donanımlı bir anneyim. Çocuk eğitimi konusunda da iyi bir alt yapım var. 2 çocuğum var biri daha 7 aylık. Sıkıntımız şu, tabii iki küçük çocuğu olan aile olarak kolay değil, geriliyoruz eşimle. En büyük sebepler de eşimin, 4 yaşındaki kızıma sert tavırları. Çocuk yaramazlık vs yaptığında çok büyük tepkiler vermesi, hakaret, küfür kimi zaman da şiddete başvurması. İnanın öyle üzülüyorum ki, anlata anlata bitiremedim. Sonra anlıyor gibi oluyor biraz, pişman oluyor. Biraz düzeliyor derken, bakıyorum yine aynı noktadayız. Buradan şunu anlıyorum: birincisi evet insanların değişmesi zordur, muhtemenlen bu adam hep suçlanarak, hakaret ve dayakla büyüdü, tabii ki bu yaptıklarını haklı çıkarmaz ama gördüğü ebeveynliği yapmaya çalışıyor. Ve değişmesi çok zor. İkincisi de diyorum anlattıklarım hiç işe yaramıyor, bir kulağından girip ötekinden çıkıyor. Bazen diyor ki sen otoriter değilsin, ama iş otoriterlikle çözülmüyor işte, görüyor ki kendi otoriterliği de bir işe yaramıyor. Bu sefer daha çok bileniyor çocuğa. Eşim rahatına düşkündür, ben de onu çok zorlamadım. Ev işleri, çocuk bakımı bende. O sadece oynar, gezdirir ama desem ki bi üstünü değiştir kıyafetinin nerede olduğunu bile bilmez. Çok isterdim dahil olsun, ama inanın yapamadım. Çok agresifleşti, ben de yüklendikçe yüklendim. Memnun oldu mu yetti mi derseniz yetmedi tabii, hala alan istiyor kendine. Mizaç olarak söylenen biri değilim ama bu durumlar beni de geriyor. Aklım almıyor, evde çocuk olmasının bu denli bizi kötü etkilemesini. Desem ki kötü bir baba, kesinlikle değil, çocuğum çok düşkün babasına. Ama işte bu durumlar evliliğimizde sıkıntı yaratıyor. Biraz konuşsak anlaşmaya varsak diyorum olayı farklı yerlere çekiyor. Bazen arkadaşlarımla dertleşiyorum, bir bakıyorum herkes benzer durumda. O zaman diyorum bu erkek milletinde ciddi bir sabır ve tahammül sıkıntısı var. Çocuğum için üzülüyorum, endişeleniyorum. İlerde hatırlayıp babasına karşı olumsuz tutum geliştirirse diye… ve malesef kendime zaman ayıramıyorum eskisi gibi, bakımımı eksik ediyorum, eskisi gibi giyinip kuşanamıyorum ki sanırım eşim açık açık söylemese de bunu da sıkıntı ediyor. Her aile yaşamaz belki bunları ama yaşayanlar varsa nasıl çözümler bulmaya çalıştınız merak ediyorum…
babası bile olsa çocuğuma kalkacak o eli kırar diğer eline veririm :KK62: Siz kafayı mı yediniz ya nasıl iyi baba diyebilirsiniz bu yaratığa :KK57: :KK57: İnanamıyorum gerçekten :işsiz:
 
Back
X