gayet doğal bir düşünce...ben anneliğin gerçekleşene kadar iç güdüsel bir şey olduğuna inanmıyorum. bir bebek dünyaya getirdikten sonra hem hormonal hem psikolojik olarak anneliğe hazır hale geliyorsun tamam. fakat hiç sahip olmadığın bir şeyi deli gibi istemek, ne bileyim, çocuğum olmuyor diye dövünmek, tedaviler olmak, kendini üzmek bunlar bana doğal gelmiyor. tamamen toplumun dayattığı şeyler, çevre ne der, benim eksik olduğumu düşünürler korkusundan dolayı anne olunmak isteniyor bence ve belki de çoğu kadın bunun farkında bile değil. yaşım geldi hormonlarım bırakmıyor anne olmak istiyorum lafı doğru gelmiyor hiç. yaşım geldi etrafımdakiler bekliyor, arkadaşlarımın bir bşr çocukları oluyor o halde geri kalmamalıyım korkusu sadece bu. belki de bu yazdıklarım çoğu kişiye ters gelecek ama ben kesinlikle böyle düşünüyorum.
kimi de ilerde yaşlanınca bize bakar diye çocuk sahibi olmak istiyor, hep bu yaşımızda kalmayacağız deniyor. bnu da çok oportunistik bir yaklaşım olarak görüyorum. çocuk bir yatırım aracı hiç değildir. çocuğu ilerde bize bakma beklentisiyle büyütmek son derece yanlış. bunun için bakım evleri var. ben 26 yaşındayım ve yeni evliyim. uzun zamandır düşüncelerim bu yönde, büyük konuşmayı sevmem ama çocuklara karşı özel bir sevgi duymuyorum, bir bebek görüce acaba benim olsa nasıl hssederdim diye düşündüğümde aklıma tek gelen ona bakmanın maddi manevi ne kadar zor olacağı. bebekleri severim ama benim olsunlar istemem. yalnız değilsin....
