Merhaba,
ben Yurt disinda yasiyorum, 31 yasindayim ve iki senelik evliyim. Ondan önce 3 senelik beraberligimiz vardi ve hersey gercekten cok güzeldi. Narsist bir annem var ve hic konusmayan, bir seye karismayan bir babam, onlardan cok siddet gördüm büyüyene kadar ama sag olsun kayin validem cok iyi bir insan.
Esime gelince, onunla evlenmeyi düsününce aklimda hayatim gercekten cok farkliydi. Kendimi cok mutlu ve sansli hissediyordum ama malesef dügün günü bana bagirmasiyla basladi aramizdaki sorunlar. Dügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde. Sonra da her gün ailesine gitmek istedi kalan esyalarini almak icin ve bende artik bu duruma kizinca, yine büyük kavgalar ettik. bu hep böyle devam etti ama kimseye birsey söylemedim. bana yasakladigi bir sey yok, birbirimize de cok hak taniyoruz. ama yine de kavga cikacak seyler oluyor nerdeyse her gün.
ailemi bana hep kötü davrandiklari icin kücük görüyor, ki annem kendisini cok cok sever. arkadaslarimi da pek sevmez, bundan dolayi da hep tartisiyoruz cünkü gidince yalniz gittigimde tabi soruyorlar "kocan nerde" diye. Arkadaslar ile disariya cikinca muhakkak bana kizacak, bagiracak bir konu buluyor ve beni rencide ediyor. bir sene önce bir ortak arkadas "benim karim benim en iyi dostumdur" dedi, benimki de "benim degil. karim karimdir" falan dedi yanimda ve arkadasin hanimi yaninda. sonra da üzüldügümde bana "milletin arasinda surat yaptin ayip" falan dedi, yine kavga patladi ve bu olayi unutamiyorum. biktim artik insanlarin bana acinasi bakisindan. bir kere de kuzeninin nisaninda "aman evlenmekte ne var" gibi laflar saydi, sonra yine "surat yapma" dedi. Gecen de ablamin yaninda kiyamet öyle fena koptu ki, alisverisleri onu beklemeden eve götürdüm diye. kavgada bana saydiklarini hala hazm edemiyorum "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" ve o anda evden de gidecegini dedi ve hazirlandi. inanin rahatladim. ama gidisi 2 saat sürdü, sonra döndü. özür diledi... hep aynisi. ama artik affedene kadar yeni bir kavga patliyor ve artik ikimizde de mide kalmadi. ama benden hayatta ayrilmaz. güya cok seviyor. seven insan böyle kirar mi? annesine danismayi düsünüyorum ama korkuyorum. dügünümüz okadar güzeldi ki, insanlar bunu bize hala söylüyor. ama bir de bunu yaninda kavga ettigimizler degerlendirsin.
kavga etmedigimiz o nadir aralarda'da sirinlik, hosluk, tatlilik yapar. hastaligimi kontrol eder. bana istedigim seyleri alir. tatiller yapar. ama konu disariya cikmak olunca direk "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" falan der. Hep insanlara rezil oluyorum ve aglayarak uyuyorum. cocuk istiyoruz ama kavga etmekten o duruma bile artik gelemiyoruz. degisecegini söylüyor ama inanmiyorum, cocugum benim gibi siddetli bir evde büyümesini de istemiyorum. sizce aile terapistine mi gitsek?
ben Yurt disinda yasiyorum, 31 yasindayim ve iki senelik evliyim. Ondan önce 3 senelik beraberligimiz vardi ve hersey gercekten cok güzeldi. Narsist bir annem var ve hic konusmayan, bir seye karismayan bir babam, onlardan cok siddet gördüm büyüyene kadar ama sag olsun kayin validem cok iyi bir insan.
Esime gelince, onunla evlenmeyi düsününce aklimda hayatim gercekten cok farkliydi. Kendimi cok mutlu ve sansli hissediyordum ama malesef dügün günü bana bagirmasiyla basladi aramizdaki sorunlar. Dügünde bir resim icin sandalyeye oturmustum ve bunun icin bana "saygisiz" diye kizdi milletin icinde. Sonra da her gün ailesine gitmek istedi kalan esyalarini almak icin ve bende artik bu duruma kizinca, yine büyük kavgalar ettik. bu hep böyle devam etti ama kimseye birsey söylemedim. bana yasakladigi bir sey yok, birbirimize de cok hak taniyoruz. ama yine de kavga cikacak seyler oluyor nerdeyse her gün.
ailemi bana hep kötü davrandiklari icin kücük görüyor, ki annem kendisini cok cok sever. arkadaslarimi da pek sevmez, bundan dolayi da hep tartisiyoruz cünkü gidince yalniz gittigimde tabi soruyorlar "kocan nerde" diye. Arkadaslar ile disariya cikinca muhakkak bana kizacak, bagiracak bir konu buluyor ve beni rencide ediyor. bir sene önce bir ortak arkadas "benim karim benim en iyi dostumdur" dedi, benimki de "benim degil. karim karimdir" falan dedi yanimda ve arkadasin hanimi yaninda. sonra da üzüldügümde bana "milletin arasinda surat yaptin ayip" falan dedi, yine kavga patladi ve bu olayi unutamiyorum. biktim artik insanlarin bana acinasi bakisindan. bir kere de kuzeninin nisaninda "aman evlenmekte ne var" gibi laflar saydi, sonra yine "surat yapma" dedi. Gecen de ablamin yaninda kiyamet öyle fena koptu ki, alisverisleri onu beklemeden eve götürdüm diye. kavgada bana saydiklarini hala hazm edemiyorum "sen delisin, sen manyaksin, seni herkes birakti ve birakacak" ve o anda evden de gidecegini dedi ve hazirlandi. inanin rahatladim. ama gidisi 2 saat sürdü, sonra döndü. özür diledi... hep aynisi. ama artik affedene kadar yeni bir kavga patliyor ve artik ikimizde de mide kalmadi. ama benden hayatta ayrilmaz. güya cok seviyor. seven insan böyle kirar mi? annesine danismayi düsünüyorum ama korkuyorum. dügünümüz okadar güzeldi ki, insanlar bunu bize hala söylüyor. ama bir de bunu yaninda kavga ettigimizler degerlendirsin.
kavga etmedigimiz o nadir aralarda'da sirinlik, hosluk, tatlilik yapar. hastaligimi kontrol eder. bana istedigim seyleri alir. tatiller yapar. ama konu disariya cikmak olunca direk "bana terslik yapma ben baban degilim susmam" falan der. Hep insanlara rezil oluyorum ve aglayarak uyuyorum. cocuk istiyoruz ama kavga etmekten o duruma bile artik gelemiyoruz. degisecegini söylüyor ama inanmiyorum, cocugum benim gibi siddetli bir evde büyümesini de istemiyorum. sizce aile terapistine mi gitsek?
