Cocuksuz hayat cok güzel, istedigin kadar zamanin var kendine, kitap oku, arkadaslarinla bulus, aklina esti yüzmeye git, aklina esti alisverise cik, kimseyi düsünmene gerek yok, sorumluluk yok, dert yok, tasa yok.
Sadece ve sadece kendine zamanin var, bu cok büyük bir lüks. Her daim bakimli, sportif, ve sosyalsin.
Ama diyelimki karar verdin cocuk yapmaya, tabiki seve sevede zamanini cocuguna feda edersin.
Tabiki ne olursa olsun, olduktan sonra seversin, ister bu cocuk olsun, ister barinakta aldigin bir kedi veya köpek, hatta kus veya balik, yani hayatinda var oldugu an seviliyor. Ama olmayinca bilmiyorsun ve özleminide cekmiyorsun, hic aklina bile gelmiyor aramiyorsun bile.
Mesela cocugum olsaydi onu cok severdim diye düsünüyorum ama cocugum yok ve ben onu tanimadigim ve bilmedigim icin özleminide cekmiyorum. Ha mesela bir kusum vardi senelerce besledim, sonra baska birisine vermek durumunda kaldim ve hala burnumda tüter..yani olan birseyi muhakkak seversin, özlersin, benimsersin, ugrasirsin, fedakarlik yaparsin...ama bilmedigin birseyi nasil özleyeceksinki ??? Mantikli degilmi sizcede ???