Çocuk Sahibi Olmaktan Korkuyorum

Hamileliginizi zehir etmeyin .Hamilelik delisi insanlar var birazcık onlar gibi olun .Yoksa eşinizde sizi önemsemez .Zaten iistemissiniz
Bu gün bir başlangıc yapın gidin bir zıbın bir patik alın yatağın ortasına koyup esinizle birlikte yatın .
Eminim değişecek durum.
 
Selam hanımlar. 2 yıllık evliyim, 5 gün önce hamile olduğumu öğrendim.Planlı olmasına rağmen hiç sevinemedim.Zaten ben hiç çocuk sahibi olmak istemiyordum (bilmiyorum şimdilik öyleydi belki), eşim istiyordu, çevremle birlikte ikna etti beni.Şükretmem gerekir, nerdeyse denediğimiz ilk ay tuttu.Ama beni şimdi bi korku sardı.Gerçekten olacak mı, nasıl olacak, ya herşey kötüye giderse, çatlarsam kilo alırsam, anne olmayı sevemezsem, şimdiki hayatımı özlersem, kocamla şimdiki gibi olamazsam?? İşin kötüsü bu kadar hevesli olan eşim de benden etkilendi ve o da tepki veremiyor.O geceleri bebek ismi arayan, anlamına kadar bakan seçen, yakınlarımızın çocuklarını her gördüğünde biz de yapalım diyen adam donuk şimdi.Negatif enerji vermemek,olumsuzu yaymamak adına bu konuyu bikaç cümle dışında konuşmuyoruz konuşmak istemedim, normalde nasılsak öyle devam ediyoruz,önce bi doktor muayenesine gidelim de bakalım dedik.Eşim de kafaya takmamamı, rahatlamamamı, düşünmemi, böyle hissedeceksem sonlandırabileceğimizi söyledi.Beni kendince rahatlatmak için böyle diyor ama bu da haksızlık. Önce planla sonra vazgeç olmaz.Bebek bekleyen onca çift varken benimki şımarıklık gibi geliyor. Madem böyle niye yaptım diyorum,ovulasyon günü filan takip ettik bi de..Aslında ne deseniz biliyorum, ben de kendime söylüyorum ama yok ikna olmuyorum. Normalde herşeye pozitif bakan,olumlamalar yapan biriyimdir.Çevrem bana, sana ne oldu diyor, enerjim kendime ilk defa yetmiyor.Çok tuhafım. Bikaç yakın arkadaşım dışında kimseye söylemedik.Bu durum geçer mi? Benim gibi olup da sonradan değişen var mı?Çok üzülüyorum gerçekten, o da bi can ve onu üzdüğümü düşünüyorum,haksızlık yaptığımı, iyi bir başlangıç yapamamış olmak içimi eziyor..bi yandan kendimle ilgili kaygılarım zihnimde susmuyor...Olumlu olumsuz yorumlarınızı bekliyorum,belki de iki türlü yoruma da ihtiyacım var,sarsılıp kendime gelmeliyim.

Şuanda sadece duygu karmaşasına girmişsin doğal olarak.
Bende de oluyor yetebilecekmiyim ,nasıl olacak gibi gibi.
Hele ilk çocukta bu daha baskındı.Düşünceleriniz normal bu yüzden hamileliği eziyet yerine tad çıkarmaya bakın derim.
Her haliniz ile meleğiniz etkilenir.
Sağlıklı gebelikjler...
 
Ha bu arada ben 20kg aldim hamileligimde su an verdim hepsini 1.5yasina giricek bebegim.. cok fazla catladim krem kullanmama ragmen.. cok onemserdim gobektir beldir spor yapan biriyimdir falan ama ne yapayim yani.. yanlarim kaplan tirmigi gibi adeta koca koca yariklar olustu. Goguslerim yerlerde surunuyor onceki halinden eser kalmadi.. ama vucudum duzgun kalsin dye istemese miydim kizimi.. kizin simdi olcak deseler,is bulayim blmem ne diye evliligi ertelemek isteyen ben 10 yil once de yapardim evlenip :) hic biseyi umursamazdim..
Göğüsler 4.yılda düzeliyor .
 
Keske hazir olmadan yapmasaymisniz
Koalina Koalina nin konusu var sizinkiyle benzer , oraya gelen yorumlari okuyun

Ben her kadin anne olmamali diyorum , kadiniz diye dogurmak zorunda degiliz
Bilincli olarak anne olmamayi secebilir bir kadin
Ama planlayip hamile kalip sizin gibi hissedilmesi bana normal gelmiyor

Bu arada korkutmak amacli degil ama sadece su anda bile bebegr verdiginiz zararin farkina varmaniz icin yaziyorum , annr karnindayken istenmeyen bebeklerde sizofreni , ruhsal birtakim hastaliklar orani cok yuksek
Su anda kitabin adini hatitlamiyorum koalinanin konusunda yazmistim , alin vr okuyun o kitabi
Ve biran once kendinize gelin , kendiniz icin degil ama o yapmaya karar verdiginiz bebek icin buna mecbursunuz
 
5 senelik evliligin sonunda istenmeyen surpriz gebelik.
Sabahlara kadar suren aglama seanslari.
Neden isteyenlerin olmuyor da benim oluyor isyanlari.
Allah verdiyse vardir bir hayir teslimiyeti.
Bebegin sucu yok yapan bizsek,dikkat etmediysek kotu bile olsa cezasini biz cekmeliyiz muhasebesi.
Sonunda o melankolik ve bitik ruh halinden notr duruma gelebildim ben. Ileride daha pozitif ve mutlu olurum umudunu tasiyorum bakalim.
 
Eğer gaddarlıkta ve sevgisizlikte insanlık sınırlarını aşmadıysanız, evet bu duygular geçici. Hamile kalan hemen hemen herkes o korkuları, paniği, endişeleri yaşıyor. Hatta yavrusunu kucağına aldığında da bunlar bir süre devam edebiliyor. Ama sonrasında, o minik gözler size baktıkça, minik parmakları parmaklarınıza sıkı sıkı yapıştıkça, kimsenin kucağında değil, sizin kucağınızda, sizin kokunuzla sakinleştiğini gördükçe ve kokusunu içinize çektikçe (özellikle ense ve boyun altını öneririm) o negatif duygular azalarak yok oluyor.

Anne olmayı sevmemek diye bir şey yok bence. Siz sevmemeye çalışsanız da, o minik öyle bir sevdirecek ki size anne olmayı. Çok şükürlerle, iyi kilerle dolacak hayatınız. Kararsız, bilinçsiz bir hamilelik başlangıcı olmuş sizinki. O yüzden belki korkularınızın dozu fazla. Ama geçecek. Yorgunluktan ölüp, ağlamak istediğiniz, isyan bayrağını çektiğiniz günler de olacak ama hiçbiri sizi anne olmaktan pişman etmeyecek inanın. Eğer sevgi ve duygu eksikliği olan bir insan değilseniz, aksi mümkün değil.
 
Ben sizi anlıyorum, çocuk sahibi olmak bana göre değil ve hamile kalmak istemem için başka hiçbir şey düşünemeyecek kadar çok istemem gerekir. Beni çevrenin ikna edebilmesinin imkanı yok mesela çünkü kendimi tanıyorum, hiç istemiyorum ve başkasının istemesiyle yapamam. Siz planlı hamile kaldıysanız, bir yerlerde çocuk sahibi olmaya sıcak bakıyor olduğunuzu ve ilk durumu atlattıktan sonra normale döneceğinizi düşünüyorum.
 
çok güzel yorumlar da yapılmış tahmin ettiğim gibi ağır eleştiren de var.
bir kere annelik bünyede default olarak var olmuyor, kendi annemizden öğreniyoruz anneliği.
hamile kalır kalmaz, anam kutsal anam modunda takılanlar bana çok gerçekçi gelmiyor.
senin yaşadığın şeyleri ben de çok hissettim, deli gibi anne olmak istememe rağmen dokuz ay nasıl geçecek, şimdi ne olacak diye çok düşündüm. dört ay bitti hala zorlanıyorum.
çocuk sahibi olamayanlar var evet ama onlar varken ben halime şükretmeliyim düşüncesi bana biraz bencillik geliyor. başkasına bakıp şükretmek ya da hayatınızı buna göre yönlendirmek tamamen aptallık ve sizin gerçekleri görmenizi engeller.
ilk önce herkes kendi durumunu kabul edecek. çocuk sahibi olamayan çocuk sahibi olamadığını, hamilelikta kaygılananlar da bu korkuyu kabul edecekler.
acı, kaygı yarıştırmanın alemi yok.
benim kişisel yorumum da anneliğe hazır olmak diye bir şey yok. hele hamilelik ne olacağını bilmediğin, endişeyle geçen bir süreç bence. ama bebek doğunca onu görünce rahatlayacağım diyorum kendime. neye benzediğini bileceğim, tanıyacağım. şu an hiç karşılaşmadığımız için kendi bebeğimiz bile ürkütüyor bizi.
sonlandırmayı düşünmek yerine annenle konuş bol bol ve sen de bir bebektin unutma.
 
Binlerce insan bunun hayalini kurarken onlarca tedavi görürken bu yüzden bunalımlara girerken siz bu şekilde onların yarasına dokunur gibi şımarıkca bi başlık açamazsınız !!!!!
Aldıracaksanız da bundan destek beklemeyin kimse cani değil o konuda !!!!
 
Ben kendi isteğimle çocuk sahibi olmamayı seçtim içimde en ufak bir heves yok. Ama siz istiyorsunuz ki planlayıp hamile kalmışsınız. Şimdi yaşadığınız korkular çok normal bence; hem bir hayatın sorumluluğunu alacaksınız hem de kendi hayatınız değişecek korkmasanız tuhaf olurdu. Duygularınızdan utanmayın dilerseniz birkaç seanslık terapi alın içinizdeki korkuların kaygıların sebepleriyle yüzleşin. Ben bebeği kucağınıza aldığınızda ona baktıkça emeğiniz anılarınız biriktikçe bütün korkuları aşan bir mutluluk hissedeceğinizi düşünüyorum şimdiye kadar bebek sahibi olduğu için pişman olan kimse görmedim. Kürtaja kesinlikle karşı değilim ama siz isteyerek hamile kalmışsınız iyice düşünmeden sonlandırmayın sonra üzüleceksiniz diye düşündüm yazdıklarınızdan.
 
Ben sizi anlıyorum, çocuk sahibi olmak bana göre değil ve hamile kalmak istemem için başka hiçbir şey düşünemeyecek kadar çok istemem gerekir. Beni çevrenin ikna edebilmesinin imkanı yok mesela çünkü kendimi tanıyorum, hiç istemiyorum ve başkasının istemesiyle yapamam. Siz planlı hamile kaldıysanız, bir yerlerde çocuk sahibi olmaya sıcak bakıyor olduğunuzu ve ilk durumu atlattıktan sonra normale döneceğinizi düşünüyorum.

arkadasa katılıyorum.
 
Kazara hamile kalmis olup bu pismanlik ve gelgitleri yasasaydiniz hak verirdim, sok olmussunuz derdim.
Ama ovulasyon gunune kadar takip et,sonra da istemiyorum ben bu cocugu.
Simariklik bu.
Ustunde oynadiginiz sey tlf tusu degil insan hayati..
Simdiden kendini istenmeyen hissetmek ne aci o yavru icin.
Insallah zamanla duzelirsiniz.
 
Yorumlarını beğendiğim arkadaşlara teşekkür ederim, yazdıklarınızı okumak iyi geldi :KK200: Bi yanlış anlaşılma olmuş ama çevrem istediği için yapmadım bunu öyle bir şey olabilir mi? Çevrem olumlu konuşmalarıyla zaten eşimle konuştuğumuz konuda destekledi beni. Mesela çevremdeki nerdeyse herkes “Aramızdaki en iyi anne sen olacaksın” diyor bana.Çocuk bakımı,eğitimi,ev, eş..Şu an hissettiklerim de aşırı sorumluluk duygusundan, herşeyi doğru yapma kaygımdan kaynaklanıyor.
 
Ne sen ne esin ne de ikinizun arasi hicbisey ayni olmayacak. Kilo alacaksin ve catlauacaksin yuksek ihtimal. Ama bence herseye deger hem de herseye...
 
Ayyy şöyle düşün fındığın doğup büyüyecek sen 1 sene içinde toparlanacaksın en geç :))

Yaş geçtikte zaten alınan kilolar kolay kolay gitmiyor, saç baş kolay şekil almıyor..

23-24 yaşımda 52 kilo çıkınca ağlamıştım :)) şimdi 28 yaşımdayım 58-60 arasındayım 55 olsam mutluluktan deliririm.


Bebek kararını geç verenlerdenim. Evliliğimin 4. Yılı içindeyim 5 e gircez..daha 9 aydır deniyoruz:)) tutturamadık. Pişman değilim şükürler olsun çok çok güzel anılar biriktirdik, yedik içtik sınırsızca gezdik :) rahata o kadsr alıştık ki az daha beklesem amannn ne çocuğu ya modunda girecektim ama şu an Rabbim sağlıkla nasip etsin uykusuzluğaa, gezememeye 1 yılımın rezil olmasına hazırım :)) ha ilk denemede tuttursam muhtemelen vızırdardım :))ama şu an hele bir gelsinn de modundayım.

Bence harika bir anne olacaksın, sadece olay seni azıcık ürkütmüş. Ama geçecek.. umarım güzel günler sizi bekliyordur...
 
Ayyy şöyle düşün fındığın doğup büyüyecek sen 1 sene içinde toparlanacaksın en geç :))

Yaş geçtikte zaten alınan kilolar kolay kolay gitmiyor, saç baş kolay şekil almıyor..

23-24 yaşımda 52 kilo çıkınca ağlamıştım :)) şimdi 28 yaşımdayım 58-60 arasındayım 55 olsam mutluluktan deliririm.


Bebek kararını geç verenlerdenim. Evliliğimin 4. Yılı içindeyim 5 e gircez..daha 9 aydır deniyoruz:)) tutturamadık. Pişman değilim şükürler olsun çok çok güzel anılar biriktirdik, yedik içtik sınırsızca gezdik :) rahata o kadsr alıştık ki az daha beklesem amannn ne çocuğu ya modunda girecektim ama şu an Rabbim sağlıkla nasip etsin uykusuzluğaa, gezememeye 1 yılımın rezil olmasına hazırım :)) ha ilk denemede tuttursam muhtemelen vızırdardım :))ama şu an hele bir gelsinn de modundayım.

Bence harika bir anne olacaksın, sadece olay seni azıcık ürkütmüş. Ama geçecek.. umarım güzel günler sizi bekliyordur...
Gözüm doldu okurken enerjin harika teşekkür ederimm :)
 
Bir de asla mukemmel anne yok. Instagram vb yerlerden hamile ve bebek sahivi kadinlari takip etme gercek degil bir ilizyon.
 
Şaşkın ve endişeli olmanızı anlarım. Her kadın öğrenince içinde endişe taşır. Zamanla bebek içinde kıpırdadıkça alışır vs.
Ama siz istemiyordum yaptım diyorsunuz.
Umarım kalp atışlarını duyunca ya da ilk kıpırtılarından sonra sevmeye sevinmeye başlarsınız..

Herkes farklı yaşar duygusunu. Kimi havalara uçar mutluluktan ağlar, kimisi ben gibi çok duygusal değildir şaşkındır zamanla duruma alışır.
Ben zaten her olaya soğukkanlı yaklaşırım. Ama bu çok mutlu olduğum gerçeğini değiştirmez.
 
Back
X