10 yıllık birliktelik ve 1 yıllık evliliği tamamladık. Kendimi bildim bileli annelik içgüdüsü yok, böyle bir istek, arzu yok. Bunu hiçbir zaman paylaşmaktan da çekinmedim. Ailem, eşim ve onun ailesi farketmeksizin herkes en başından beri bilir. Anne olmam için hiçbir sebep bulamıyorum tek bildiğim hayatımın gayet neşe dolu olduğu, evimde 3. Bir kisi ve onun sorumluluklarını istemediğim, bir canlıya ömrümü, tüm sevgimi ve fedakarligimi adamak istemediğim, çocuklu yaşam şeklinin bana hep boğucu ve kısıtlayıcı gelmesi, eşimle kafamiza estiği gibi hareket etmemiz, çocuklara tahammulumun çok az olması vs vs aslına bakarsaniz sebep aramama bile gerek yok istemiyorum bu kadar basit neden bulmaya dahi gerek yok nasıl ki çocuk isteyen insanlara neden istiyorsun ki demiyorsak istemeyen de istemiyor . Aslında insanların çocuk düşünmüyor musun diye sormasından rahatsız olmuyorum tek rahatsızlığım sorularına karşılık çocuk istemediğimi söylediğimde öcü gibi davranmaları, hiddetlenmeleri ve muhakkak değiştirilmesi bir kararmışçasına saçma bir şekilde ikna etmeye çalışmaları. Gelelim asıl konuya devamlı takipte olduğum çikolata kistlerim var ve her iki yumurtalıktada cerrahi gerektirecegi öngörülüyor konu hakkında hekimimin muhakkak hemen çocuk yap ya da yumurtalıklarını doldur diye baskısi var Çocuksuz bir hayat ihtimali onun için ihtimaller dahilinde değil, hastalıklı bir düşünce olarak görüyor bunu ve öyle ki bazen tavırları da çok rahatsız edici oluyor. Peki çocuk yapmayıp sonra pişman olan keske yapsaydım diyen var mi aranızda?
Doktorunuzun diplomasını torun bekleyen kaynanalar derneğinin kısır gününde takdim etmişler sanırım; bu ayarsızlık ve ısrarcılığı başka türlü açıklayamadım. Siz en iyisi her şeyden önce bi doktor değişikliğine gidin. Doktorunuz da önce kendisi tedavi olsun, sonra insanları tedavi etsin.
Biyolojik yollarla çocuk sahibi olma seçeneğini temelli elemeye gelince... çocuk isteyip istememenizden bagımsız olarak geri dönüşü zor konulardaki karar mekanizmanız nasıl çalışıyo bence ona bakmak lazım.
Mesela benimki çalışmaz. Bırakın çocuğu, atıyorum alışverişteyiz, dolaşıyoruz bi magazada, 2 elbise arasında kalmışım ve 1 tanesini seçmem lazım. O 2 elbise 2 şer kere denenir, benim kolumda bütün magazayı gezer, kasaya kadar benimle gelir, görevliye parayı / kartı uzatana kadar elimde değil ikisini de bırakamam. Benim seçeneklerim, vermeeem, my precioussss.... modunda takılıyorum öyle gerçekten karar vermem gereken son ana kadar.
Tabi benim kadar klinik seviyede kararsız olmanıza gerek yok ama seçim yapmak sizin için genel olarak zor bi kavramsa, karar verme süreciniz uzun sürüyorsa seçeneklerinizden vaktinden önce mahrum kalmaktan hoşlanmayacaksınız demektir. O nedenle yumurta dondurmak ve kendinize bu konuyu düşünmek için daha fazla zaman tanımak iyi bi seçim olabilir. Böylece zorunluluk altında ani bi karar vermek durumunda kalmazsınız.
Öte yandan daha net ve stabil bi karar mekanizmanız varsa çocuk konusundaki tercihinizi tartışmaya açmak kimsenin haddine değil. Net bi kararı uygulamaya koymanıza maddi manevi engel olan her ne ve her kim varsa hepsine ........ çekebilirsiniz gönül rahatlığıyla.
Son olarak pişmanlığın listeden tamamen çıktığı bi hayat pek mümkün değil. Daha doğrusu şöyle mümkün, sonradan hatalı olduğu ortaya çıkan ya da hatalı olmasa da size öyle hissettiren kararlardan kaçamazsınız ama sonucunu sallamayabilirsiniz. Maksimum bu var elimizde.
Yoksa çok düşünülmüş bi karardan da pişman olmak mümkün. Pişmanım keşke öbür yoldan gitseydim diye düsünürken öbür yolun hic sizin hayal ettiginiz gibi olmaması, daha beter bi pismanlık getirecek olması, aslında yine ucuz yırtmış olmanız da mümkün.
Hatta anne olup pişman olmak da mümkün. Ve bunu dile getirmek sizin su an dile getirdiginiz durumdan cok daha zor. Zira siz çocuk istemiyorum deyince maksimum taşlanırsınız, çocuğum var ve onu seviyorum ama şimdiki aklım olsa geçmişte çocuksuz bi yoldan giderdim diyene doğrudan kaya falan atarlar, topla tüfekle girişirler. Nitekim ucundan da olsa konu oralara gelmiş konu altında.
Özetle siyah ya da beyaz değiliz. Her şey mümkün. Eğer kararlı bi insansanız içinize sinen neyse şu an bu işin doğrusu o. Pişman olacaksa da bu 10 sene sonraki Birgariplik in problemi. Onun varsayımsal pismanlıgı icin istemediginiz bi karar alıp pismanlıgı 10 sene erkene cekmenin kimseye faydası yok. Ki 10 sene sonra annelik damarı cok kabarırsa annelik bekleyen çocuk çok, sadece biyolojik bi secenekten vazgeciyo, dünyanın sonu gelmedi. Benim kadar kararsızsanız yumurtalarınız icin istifci bi tutum sergilemekte fayda var, son sana kadar benim yumrutalarım, vermem, belki cocuk yaparım diye dolasın gitsin.
