Doğal ve insani bir durum. Anne de olsanız, insansınız. Annelerin de inişli çıkışlı ruh halleri olabilir. Yalnız kalmak, sessizliği dinlemek her insanın ihtiyacı. Evden çalışıyorum ve kızımı 2 yaşına kadar 5 dakika bırakacak kimsem yoktu. Bazen insanın kafası o kadar yoruluyor ki, bir ağaç gibi hiçbir şey yapmadan, öylece dikilebilmek, konuşmamak, sessiz kalmak, kimseye bir şey anlatmamak ya da herhangi bir şeyle uğraşmamak istiyor. Böyle hissetmekte haklısınız ve bunun çocuğunuza olan sevginizle filan hiç alakası yok, o yüzden suçlu hissetmeyin. Hafta sonları çocuğunuzu birkaç saat de olsa eşinize bırakın, gidip bir kafede oturun, kitap okuyun ya da hiçbir şey yapmayın, öylece durun. Bakıcı bulma şansınız varsa, haftada bir, iki gelip bir kaç saat bakabilecek birini ayarlayın, o sırada kendiniz için bir şeyler yapın. Eminim iyi gelecek. Anne olmuş olmamız, tüm hayatımızı, varımızla yoğumuzla, kendi ruhumuzu parçalarcasına çocuğumuza adamak anlamına gelmiyor. Kendi ruhumuza da iyi bakacağız ki, ruh sağlığı yerinde bir anne olalım.
