Yaşadıklarina çok üzüldümNasıl yüzleşebilirim,telefonla mı..
Aslında evine gidebilir hesaplasio geri dönebilir ama yanında birileri olmalı.Cocukalari kucukse komşuya göndersin ama.onlara çok travma olur.Karisi duysun.Cocuklar büyüyünce onlara da söylersin belki .Yaşadıklarina çok üzüldümahh o insanları Allah'ım hem bu dünyada hemde cehenneminde gün yüzü göstermesin nasıl üzüldüm ya
Ama yüzleşmeyi telefonda yapma yüz yüze karısının çoluğu çocuğunun gözünün önünde yap.
Kimse saygı duymasın ona. Çocukları baba demesin. Karısı sevgi sözcükleri söylemesin haketmiyor o adam babalığı.
Senin ailen sana sahip çıkmamış ama lütfen sen artık onlardan uzak dur lanet olsun senin yanında olmayan herkese....
Valla bence açık açık çocukları da duymalı belki onlar da yaşadı aynı olayları. Belki cesaretlenecekler. Yaşamadılarsa da yaşamayacakları anlamına gelmez.Aslında evine gidebilir hesaplasio geri dönebilir ama yanında birileri olmalı.Cocukalari kucukse komşuya göndersin ama.onlara çok travma olur.Karisi duysun.Cocuklar büyüyünce onlara da söylersin belki .
Çocuklarına yapacaklarını sanmıyorum ama karısı ile kendisi pra düşkünü.Gece gündüz vardiyalara kalırlar çocukları ortalıkta büyür.Hatta bir tane yengem var.O bakar acıdığından.Çocuklarından çok çekerler ikisi de.Aslında evine gidebilir hesaplasio geri dönebilir ama yanında birileri olmalı.Cocukalari kucukse komşuya göndersin ama.onlara çok travma olur.Karisi duysun.Cocuklar büyüyünce onlara da söylersin belki .
Anneme çok söyledim,çok hesap sordum.Kendi kendini yiyor,ağlıyor ama bir şey yapamıyor.Benim yanımda bana onun adını anma dedim.Güçsüz bir insan.Artık vazgeçtim.Bana annelik borcu var o kesin.Güçsüz,korkak .Yok saymayı,unutmayı tercih ediyor.Yaşadıklarina çok üzüldümahh o insanları Allah'ım hem bu dünyada hemde cehenneminde gün yüzü göstermesin nasıl üzüldüm ya
Ama yüzleşmeyi telefonda yapma yüz yüze karısının çoluğu çocuğunun gözünün önünde yap.
Kimse saygı duymasın ona. Çocukları baba demesin. Karısı sevgi sözcükleri söylemesin haketmiyor o adam babalığı.
Senin ailen sana sahip çıkmamış ama lütfen sen artık onlardan uzak dur lanet olsun senin yanında olmayan herkese....
Valla o mahalle çok değişik.Yani hanımın çiftliği diye bir dizi vardı ya teneke mahallesi.öyle bir yer.Kapkaççısı köşede,tecavüzcü diğer binada,katili başla bir yerde..rahmetli anneannem için giderdim ama gitmiyorum.Oradan bir tek annem,büyük dayım ve teyzem kurtulmuş.Onlarda da hep bir hasar kalmış.Aslında evine gidebilir hesaplasio geri dönebilir ama yanında birileri olmalı.Cocukalari kucukse komşuya göndersin ama.onlara çok travma olur.Karisi duysun.Cocuklar büyüyünce onlara da söylersin belki .
İftira atabilir .Hele karısı şeytanın teki.Dayısına aşık olmuş iftira atıyor bile der.Telefonla da olur.Senle birşey konuşmak istiyorum de.Uygun bir zaman ayarlayın de ikinizin de uygun olduğu bir an.Musait biryerde olması gerektiğini soyle.Sen de müsait bir yerde ol, yeşil sakin bir yer olabilir.Yaninizda biri olsun ama uzakta dursun.Kotu olabilirsin sana destek.olsun.
Eğer ki arada sizin şehre geliyorsa geldiği bir zamani bekleyebilirsin.Etrafin duymayacagi bir yer olursa iyi olur.Yaninda biriyle git o yaninizda ama uzak bir yerde otursun..Hesap sor,bağır,nefretini kus ,içini dök.Sen yeğenine hallenecek kadar nasıl bir sapiksin de.Bize nikah bile düşmez sen kardeş konumundaydin de.Bundan sonra hicbirsekilde karşıma çıkma de.Herkese söyleyecem desen belki iftira hazırlıgi yapar.soyleme istersen onu.Hem yüzyüze olursa tehlikeli olabilir.Sonra bazı aile üyelerine söyle sizi bir araya getirmesinler ve rezil olsun.Ama aile üyelerine söylersen iftirasına hazırlıklı ol.Aile üyelerine doğru diyecek hali yok herhalde öyle dersin.
Yüzleşme konusunda henüz kararsızım,ama bana bakarken pişmanlık duyduğunu sezinliyorum,istemeden de olsa akraba olduğumuz için aynı ortamda bulunmamız gereken durumlar oldu.Bazı durumlarda yüzleşmek iyi olmayabilir. Bilemiyorum yani anlattıklarınıza göre karşıdaki vah ben ne yapmışım diye ayaklarınıza kapanmayacak, sonuçları daha yıpratıcı olabilir. Belki bu konuda da yardım alabilirsiniz yani biz hiçbir şey bilmeden sizi yanlış yönlendirebiliriz. Görüştüğünüz veya tepkilerini tahmin edebileceğiniz biri değil. Ya da yüzleşmeyi kafanıza koyarsanız bunu aşama aşama yapın bence. Aynı ortamda bulunacağınız bir durum olur mesela, bakışlarınızla öfkenizi kusarsınız ilk etapta. Karşılığında pişman birimi, umursamaz birimi olduğunu anlarsınız. Ayrıca hayatınıza alacağınız insana bence bunları anlatma zorunluluğuz yok. Pencereleri kırık bir evin diğer camlarını da kırmaktan kimse çekinmez. He çok güvendiğiniz biri olur, ömür boyu konusunu açmayacağına, sarıp sarmalayacağına emin olursunuz belki o zaman olabilir ama şu anda onları düşünmek için erken
Merhaba arkadaşlar.İyi bir çocukluk geçirmedim.Annem kırsal bir kesimden genç yaşta İstanbula gelin gelmiş bilinçli bir anne değildi. Herkese güvenirdi.Beni bir gün komşunun oğlanlarına emanet etmişti.Onlar da ergenlik çağında çocuklardı sanırsam.Bana tacizde bulundular.Ben okula bile gitmiyorum.Hayal meyal hatırlıyorum.Oyun oynayacağız diye sevinirken burada anlatamayacağım,pskoloğuma bile zor anlattığım şeyler yaptılar.Ben o an donmuşum.Sevmediğim bir oyun oynadıklarını düşünmüştüm o zamanlar. Yıllar sonra da benden bir yaş büyük ,birlikte büyüdüğüm dayımın tacizine uğradım.Okumak için anneannemlerde kalıyordum.16 yaşlarında filanım.Dayım geceler gelir vücudumun olur olmaz yerlerne dokunurdu.Aylarım ondan kaçmakla geçti.Ve ben kimseye bir şey diyemedim.Ve bu sebepten ötürü yullarca kendimi suçladın.Kötü olayların normal karşılandığı bir eve emanet verilmiştim ve iyi bir lisede okuyordum.Bir süre sonra sevgilisi olunca duruldu ama bu olayın etkisi benden yıllarca gitmedi.Yaptığı şeyden ötürü kendimi suçladım.Bunun sebebini de bilmiyorum.Kendimi çok berbat hissetmiştim sadece. Ailemin yanına mezun olup geldiğimde bunalımdaydım.Öfke problemim vardı.Ama yaşadıklarımı o kadar dondurmuştum ki öfkemden ötürü kendimi suçluyordum.Yalvar yakar ailemden beni psikolağa götürmesini istemişti .O günden beri bana evin delisi derler.Bu arada gerçekten herkes psikolog olmasın.Çünkü ben yaşadıklarımı ona anlatamadım.Ama çok zor günler yaşadığımı söylediğimde kendimi açmama yardımcı olabilirdi.Hatta babama demiş ki,sen kendine bak ,sen daha kötüsün ,kızın iyi demiş. Velhasıl kelam yıllarca gitmedim bir daha psikoloğa.Ta ki depresyona girene kadar.. Bu arada anneme yıllar sonra dayımın yaptıklarını anlattığımda bana üzüldü ama dayıma bir şey demedi.Tavır koymadı.Onu suçlamadı.Çocuktur,alkollüdür vs gibi şeyler söylemişti.Babam ilgilenmiyordu,ğara vwrmiyordu ona senden para aramıştır dedi.Beddua da ederdi ama asla onumla iletişimi kesmedi.Onunla bu konuyu konuşmadı.Ondan hesap sormadı. Neyse yıllar sonra geçirdiğim depresyondan ötürü psikoloğa gittim.Çok şükür çok yol katettim.İyileştim.Hatta bu yaşıma kadar da iyi gelmişim.Şu an 31 yaşındayım.Aklıma takılan ,kendime güvenimi azaltan,beni ümitsizliğe düşüren bir kaç şeyi sizlere sormak istiyorum; 1.Tacize uğramak ayıp mıdır?Alnımızda da yazar mı?Ebeveynlermiz tarafından korunmamak başkaları tarafından da sevilmeyeceğimiz,sahiplenilmeyeceğimizi mi gösterir.Biz zavallı mıyız? 2.Benim öcümü bu saatten sonra kim alacak.O zamanlar çocuktum bir şey yapamadım.Onlar unuttular ama ben unutmadım.Kinim geçmedi.Günlüğüme Yazmak,konuşmak yetmedi bana. 3.Hayatıma birini almaya korkuyorum.Bu olayı duyarsa ve bu ağır yükü ona verirsem diye.Beni terkeder mi ya da o kişiyi bulup vurur mu?Ya da bunalıma mı girer..Benim kalkamadığım durumun altından kendisi kalkabilir mi?
Merhaba arkadaşlar.İyi bir çocukluk geçirmedim.Annem kırsal bir kesimden genç yaşta İstanbula gelin gelmiş bilinçli bir anne değildi. Herkese güvenirdi.Beni bir gün komşunun oğlanlarına emanet etmişti.Onlar da ergenlik çağında çocuklardı sanırsam.Bana tacizde bulundular.Ben okula bile gitmiyorum.Hayal meyal hatırlıyorum.Oyun oynayacağız diye sevinirken burada anlatamayacağım,pskoloğuma bile zor anlattığım şeyler yaptılar.Ben o an donmuşum.Sevmediğim bir oyun oynadıklarını düşünmüştüm o zamanlar. Yıllar sonra da benden bir yaş büyük ,birlikte büyüdüğüm dayımın tacizine uğradım.Okumak için anneannemlerde kalıyordum.16 yaşlarında filanım.Dayım geceler gelir vücudumun olur olmaz yerlerne dokunurdu.Aylarım ondan kaçmakla geçti.Ve ben kimseye bir şey diyemedim.Ve bu sebepten ötürü yullarca kendimi suçladın.Kötü olayların normal karşılandığı bir eve emanet verilmiştim ve iyi bir lisede okuyordum.Bir süre sonra sevgilisi olunca duruldu ama bu olayın etkisi benden yıllarca gitmedi.Yaptığı şeyden ötürü kendimi suçladım.Bunun sebebini de bilmiyorum.Kendimi çok berbat hissetmiştim sadece. Ailemin yanına mezun olup geldiğimde bunalımdaydım.Öfke problemim vardı.Ama yaşadıklarımı o kadar dondurmuştum ki öfkemden ötürü kendimi suçluyordum.Yalvar yakar ailemden beni psikolağa götürmesini istemişti .O günden beri bana evin delisi derler.Bu arada gerçekten herkes psikolog olmasın.Çünkü ben yaşadıklarımı ona anlatamadım.Ama çok zor günler yaşadığımı söylediğimde kendimi açmama yardımcı olabilirdi.Hatta babama demiş ki,sen kendine bak ,sen daha kötüsün ,kızın iyi demiş. Velhasıl kelam yıllarca gitmedim bir daha psikoloğa.Ta ki depresyona girene kadar.. Bu arada anneme yıllar sonra dayımın yaptıklarını anlattığımda bana üzüldü ama dayıma bir şey demedi.Tavır koymadı.Onu suçlamadı.Çocuktur,alkollüdür vs gibi şeyler söylemişti.Babam ilgilenmiyordu,ğara vwrmiyordu ona senden para aramıştır dedi.Beddua da ederdi ama asla onumla iletişimi kesmedi.Onunla bu konuyu konuşmadı.Ondan hesap sormadı. Neyse yıllar sonra geçirdiğim depresyondan ötürü psikoloğa gittim.Çok şükür çok yol katettim.İyileştim.Hatta bu yaşıma kadar da iyi gelmişim.Şu an 31 yaşındayım.Aklıma takılan ,kendime güvenimi azaltan,beni ümitsizliğe düşüren bir kaç şeyi sizlere sormak istiyorum; 1.Tacize uğramak ayıp mıdır?Alnımızda da yazar mı?Ebeveynlermiz tarafından korunmamak başkaları tarafından da sevilmeyeceğimiz,sahiplenilmeyeceğimizi mi gösterir.Biz zavallı mıyız? 2.Benim öcümü bu saatten sonra kim alacak.O zamanlar çocuktum bir şey yapamadım.Onlar unuttular ama ben unutmadım.Kinim geçmedi.Günlüğüme Yazmak,konuşmak yetmedi bana. 3.Hayatıma birini almaya korkuyorum.Bu olayı duyarsa ve bu ağır yükü ona verirsem diye.Beni terkeder mi ya da o kişiyi bulup vurur mu?Ya da bunalıma mı girer..Benim kalkamadığım durumun altından kendisi kalkabilir mi?
İnanın hiç kestiremiyorum.Bana karşı iyi.Hatta onun bu yumuşaklığını görünce bazen içim sızlıyor.Böyle bir insan nasıl yapar diyorum,Aklım almıyor.Bazen acıyorum.Yazık diyorum,çok mutlu değil zaten.Hayatı güzel değil.İnsan buna bile üzülür mü ya,üzülüyorum.Sonra üzüldüğüm için kendimi suçluyorum.Nasıl bir insansın sen,sana bunları yaptı,hala acıyorsun diyorum.Böyle bir kısır döngünün içindeyim.Iftira atar dediniz ya eşi için olabilir aranızda 1 yaş varmış o zaman kendin istedin der. Ne bileyim dayıda öyle biri mi kabul etmez iftira atar mi?
Ah canım..Umarım atlatmışsındır..Ahh derin yaram, çocukluğum ve şerefsiz dedem. Geberip gitti neyseki..
Öncelikle yaşadıklarında tek bir suçlu varsa oda sana taciz eden pisliklerdir. ne dini ne vicdani ne de hukuki anlamda hiçbir suçun yok. Buradaki arkadaşlar git konuş diye tavsiye vermişler, ama uzman birisiyle bu işleri yapmam gerekiyor. Taciz önemli bir tramva. Eşlik eden depresyon travma sonrası stres bozukluğu gibi hastalıkların varsa psikiyatri tedavisi çok çok önemli. Tramva üzerine Terapi almak istiyorsan, travma odaklı bilişsel kognitif terapi çeşidini alman gerekiyor. Bu özel terapi yönteminde öncelikle sana savunma yöntemlerini öğretiyorlar yani tramva olduğu zaman nasıl kendine sakinleştirebileceğini falan. Birkaç ay bunu çalıştıktan sonra travmanın anlatma kısmına geliyorsun. Ama öyle kırmızı odadaki gibi bir günde anlatmıyorsun. Küçük küçük anlatıp kendi bedeniBedenini dinleyip bir yandan da rahatsız edici semptomları terapistinle konuşarak tedavi etmeye çalışıyorsun. Özellikle taciz mağdurları bunu yapan insanların etrafında olunca tramvaları tetikleyebiliyor o yüzden bence riskli bir şey.Merhaba arkadaşlar.İyi bir çocukluk geçirmedim.Annem kırsal bir kesimden genç yaşta İstanbula gelin gelmiş bilinçli bir anne değildi. Herkese güvenirdi.Beni bir gün komşunun oğlanlarına emanet etmişti.Onlar da ergenlik çağında çocuklardı sanırsam.Bana tacizde bulundular.Ben okula bile gitmiyorum.Hayal meyal hatırlıyorum.Oyun oynayacağız diye sevinirken burada anlatamayacağım,pskoloğuma bile zor anlattığım şeyler yaptılar.Ben o an donmuşum.Sevmediğim bir oyun oynadıklarını düşünmüştüm o zamanlar.
Yıllar sonra da benden bir yaş büyük ,birlikte büyüdüğüm dayımın tacizine uğradım.Okumak için anneannemlerde kalıyordum.16 yaşlarında filanım.Dayım geceler gelir vücudumun olur olmaz yerlerne dokunurdu.Aylarım ondan kaçmakla geçti.Ve ben kimseye bir şey diyemedim.Ve bu sebepten ötürü yullarca kendimi suçladın.Kötü olayların normal karşılandığı bir eve emanet verilmiştim ve iyi bir lisede okuyordum.Bir süre sonra sevgilisi olunca duruldu ama bu olayın etkisi benden yıllarca gitmedi.Yaptığı şeyden ötürü kendimi suçladım.Bunun sebebini de bilmiyorum.Kendimi çok berbat hissetmiştim sadece.
Ailemin yanına mezun olup geldiğimde bunalımdaydım.Öfke problemim vardı.Ama yaşadıklarımı o kadar dondurmuştum ki öfkemden ötürü kendimi suçluyordum.Yalvar yakar ailemden beni psikolağa götürmesini istemişti .O günden beri bana evin delisi derler.Bu arada gerçekten herkes psikolog olmasın.Çünkü ben yaşadıklarımı ona anlatamadım.Ama çok zor günler yaşadığımı söylediğimde kendimi açmama yardımcı olabilirdi.Hatta babama demiş ki,sen kendine bak ,sen daha kötüsün ,kızın iyi demiş.
Velhasıl kelam yıllarca gitmedim bir daha psikoloğa.Ta ki depresyona girene kadar..
Bu arada anneme yıllar sonra dayımın yaptıklarını anlattığımda bana üzüldü ama dayıma bir şey demedi.Tavır koymadı.Onu suçlamadı.Çocuktur,alkollüdür vs gibi şeyler söylemişti.Babam ilgilenmiyordu,ğara vwrmiyordu ona senden para aramıştır dedi.Beddua da ederdi ama asla onumla iletişimi kesmedi.Onunla bu konuyu konuşmadı.Ondan hesap sormadı.
Neyse yıllar sonra geçirdiğim depresyondan ötürü psikoloğa gittim.Çok şükür çok yol katettim.İyileştim.Hatta bu yaşıma kadar da iyi gelmişim.Şu an 31 yaşındayım.Aklıma takılan ,kendime güvenimi azaltan,beni ümitsizliğe düşüren bir kaç şeyi sizlere sormak istiyorum;
1.Tacize uğramak ayıp mıdır?Alnımızda da yazar mı?Ebeveynlermiz tarafından korunmamak başkaları tarafından da sevilmeyeceğimiz,sahiplenilmeyeceğimizi mi gösterir.Biz zavallı mıyız?
2.Benim öcümü bu saatten sonra kim alacak.O zamanlar çocuktum bir şey yapamadım.Onlar unuttular ama ben unutmadım.Kinim geçmedi.Günlüğüme Yazmak,konuşmak yetmedi bana.
3.Hayatıma birini almaya korkuyorum.Bu olayı duyarsa ve bu ağır yükü ona verirsem diye.Beni terkeder mi ya da o kişiyi bulup vurur mu?Ya da bunalıma mı girer..Benim kalkamadığım durumun altından kendisi kalkabilir mi?
Ne farkeder, tacizim zamanaşimina mi uğradı17 yaşındaydım,şu an 31 yaşındayım.Çok geç değil mi yüzeşmek için.
Merhabalar,şu an söylediğiniz şekilde çalışıyoruz,Kafamdaki resmi anlatıyorum,sonra ayaklarımı kollarımı gilan hissetmeye çalışıyorum.O süreçte donma gerçekleşmiş,düşüncelerim de donmuş.Buzları çözmeye çalışıyoruz.Ama çok acı çekiyorum.Aklım gün içinde hep orda.Bir de sizi anlamayan anne olunca,en ufak bir sorununda sizi suçlayınca daha kötü oluyorum.Öncelikle yaşadıklarında tek bir suçlu varsa oda sana taciz eden pisliklerdir. ne dini ne vicdani ne de hukuki anlamda hiçbir suçun yok. Buradaki arkadaşlar git konuş diye tavsiye vermişler, ama uzman birisiyle bu işleri yapmam gerekiyor. Taciz önemli bir tramva. Eşlik eden depresyon travma sonrası stres bozukluğu gibi hastalıkların varsa psikiyatri tedavisi çok çok önemli. Tramva üzerine Terapi almak istiyorsan, travma odaklı bilişsel kognitif terapi çeşidini alman gerekiyor. Bu özel terapi yönteminde öncelikle sana savunma yöntemlerini öğretiyorlar yani tramva olduğu zaman nasıl kendine sakinleştirebileceğini falan. Birkaç ay bunu çalıştıktan sonra travmanın anlatma kısmına geliyorsun. Ama öyle kırmızı odadaki gibi bir günde anlatmıyorsun. Küçük küçük anlatıp kendi bedeniBedenini dinleyip bir yandan da rahatsız edici semptomları terapistinle konuşarak tedavi etmeye çalışıyorsun. Özellikle taciz mağdurları bunu yapan insanların etrafında olunca tramvaları tetikleyebiliyor o yüzden bence riskli bir şey.
O zaman neden söylemedi,demek ki bir şey yokmuş diyerek iftira atabilirler.Ne yapacağımı hiç bilmiyorum.Ne farkeder, tacizim zamanaşimina mi uğradı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?