- 13 Mayıs 2016
- 141
- 141
- 18
23 yaşında üni okumuş iyi kötü çalışan biriyim. Günlük hayatımda çok büyük problemler yaşamamama rağmen hep mutsuzum hiçbir şey yapmak istemiyorum hiçbir şeyden tad alamıyorum. Çocukken yaşadıklarım aklıma geliyor sürekli ve buna engel olamıyorum. Bütün günlerim bununla geçiyor ve gerçekten elimde değil. Psikiyatriste gittim ya ben kendimi anlatamadım ya da o yardımcı olamadı bilmiyorum.doktor bile çözüm bulamayınca iyice içime gömüldüm. Yaşadığım binlerce şey var ama ben buraya birkaçını yazıcam.
Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.
Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.
Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.
Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.
Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.
Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.
Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.
Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.
Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.
Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.
Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.
Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.
allah sana hayırlı evlatlar nasip eder inşallah ve iyi bir anne olmayı. Annelik doğurmakla olmuyor işte. Oturup kalkıp anayım ben ana diye çirkefleşirler birde. Anne ve babamın kopyasıyım malesef 
