Çocukluk travmaları

Maha .!.:

Bunları okadar düşündüm okAdar uygulamaya çalıştım ki. Kendimi kurtarmak iyileşmek için denemediğim yol kalmadı. LiSe boyunca Üniyi kazanıcam ozaman özgüvenli başarılı mutlu biri olucam diye avundum kazandım ünideyken işe başlicam para kazanıcam ayaklarımın üstünde durucam ozaman olucam dedim. Her yeni başlangıç yeni umutlar yeni hayal kırıklıkları. Sorun artık onlar değil Yaşadıklarım ruhuma işlemiş. İçten içe sevdiğim insanların yanında bile boğulucak gibi oluyorum elimde değil

Gerçekten şu yazdığınız bana ümit kaynağı oldu. Benimki depresif kişilik gibi bir şey 5 yılda düzelmez belki ama 10 yıl sonra bunları hiç yaşamamış gibi bile olurum belki. Burdaki arkadaşlar sayesinde tekrar cesaretlendim terapi işine

Genişletmek için tıkla...

Maha .!.:

Toplu cevap veriyim burdan. Babam annemi defalarca aldatmış eve gelip uyuyan biridiydi ne benimle ne diğer kardeşlerimle ilgilenmezdi. Ama Allah var annemle ilgilenir severdi hediyeler alırdı tatile giderlerdi. Ablamın konusunu yazmıştım zaten beni kendi esiri olarak görürdü annem bir yere gitse ben artık senin annenim deyip temizlik yaptırır emirler verir işkence yapardı. Bir keresinde ayağını ağzıma zorla sokmuştu annem evdeydi. Anneme bu yıl bunu hatırlattım ve dediği şey "napiyim?" Oldu. Bir iki kerede diğerlerini değil ama beni dövdüğünü ve hakaret ettiğini söyledim sen hayal görüyorsun dedi her söylediğimde. Bu saatten sonra hesap sorsam bile diceği şeylerin hiç bir anlamı yok zaten mazeretide olmaz. Küçükkende çok farkında değildim yaşadıklarımın üzüntüden başka. Şimdi bakıyorum bir anne çocuğuna bakmak zorunda kahvaltı harçlık ve diğer ihtiyaçlarını karşılamak zorunda. Bu dünyaya gelmek hiçbir çocuğun seçimi değil. Hiç durumu olmayan bile yılda bir pantolon iki tişört alıp çocuğunu mis gibi giydiriyor

Genişletmek için tıkla...

derandiren .!.:

Çok üzüldüm.
Hayatını kurmalısın iyi bir meslek edinmelisin önce sonrada evini ayırıp yeni bir hayata başlamalısın.
Sevgi bütün yaraların ilacıdır unutma,ilerde sana değer veren biriyle evlenince yaraların da kapanacaktır.
Sana son tavsiyem duygularını yazman olacaktır,neyden korktuğunu neden mutsuz hissettiğini yaz,bu bir bilişsel terapi yöntemidir. Aslında mutsuzlukların nedeninin çokta aşılmayacak şeyler olduğunu göreceksin.
Umarım güzel günler seni bekliyordur

Genişletmek için tıkla...

Maha .!.:

23 yaşında üni okumuş iyi kötü çalışan biriyim. Günlük hayatımda çok büyük problemler yaşamamama rağmen hep mutsuzum hiçbir şey yapmak istemiyorum hiçbir şeyden tad alamıyorum. Çocukken yaşadıklarım aklıma geliyor sürekli ve buna engel olamıyorum. Bütün günlerim bununla geçiyor ve gerçekten elimde değil. Psikiyatriste gittim ya ben kendimi anlatamadım ya da o yardımcı olamadı bilmiyorum.doktor bile çözüm bulamayınca iyice içime gömüldüm. Yaşadığım binlerce şey var ama ben buraya birkaçını yazıcam.

Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.

Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.

Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.

Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.

Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.

Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.

Genişletmek için tıkla...

Maha .!.:

23 yaşında üni okumuş iyi kötü çalışan biriyim. Günlük hayatımda çok büyük problemler yaşamamama rağmen hep mutsuzum hiçbir şey yapmak istemiyorum hiçbir şeyden tad alamıyorum. Çocukken yaşadıklarım aklıma geliyor sürekli ve buna engel olamıyorum. Bütün günlerim bununla geçiyor ve gerçekten elimde değil. Psikiyatriste gittim ya ben kendimi anlatamadım ya da o yardımcı olamadı bilmiyorum.doktor bile çözüm bulamayınca iyice içime gömüldüm. Yaşadığım binlerce şey var ama ben buraya birkaçını yazıcam.

Okula başladığımdan itibaren yıllarca annem kahvaltı hazırlamadı. Günde tek öğün yiyordum onda bile bana diyet yaptırıyordu. Tabağıma hep az koyardı ekmeği kendi ölçer verirdi fazlasını yedirmezdi. Fotoğlarım bile var çöp gibiymişim zaten. Akrabalar doktora götür hastalıklı gibi şeyler söylerlerdi.

Alerjiye bağlı olarak çocukken kesik kesik öksürürdüm. Öksürdüğüm içinde hep azar işittiğim. Öksürme, veremliler gibi öksürüyorsun, gebericeksin der dayat atardı. Misafir geldiğinde beni odaya kapatırdı. Saatlerce sorgusuz sualsiz "suçumu" bilir çıkmazdım odadan. Genelde beni götürmezdi ama misafirliğe gittiğimizde benim adıma insanlardan özür diler aslında veremli olmadığımı sadece öyle öksürdüğümü söylerdi.

Hiç unutmuyorum 4 yaşındaydım. Ananemlerde bizdeydi kahvaltı yapıcaktık. Annemi yanına oturdum yanağından öptüm annemi. Elinin tersiyle beni itip sapık mısın be diye bağırmıştı. Ananem kızmıştı o an anneme.

Okul hayatım boyunca tek bir lira bile harçlık vermedi bana. Yılda bir iki kere gelirdi ananem ozaman bana demir para verirdi bana. Onun hesabını sorardı bana. O parayla kendime bisküvi gibi bir şey almıştım sorduğunda söyledim harcadım diye tokat attı bana.

Arkadaşlarımın yanında hep aşağıladı hakaret beddua etti bana. İyice kısalıp üstümde parçalanana kadar kıyafet bile almazdı. Zaten almazdı. Başkalarının verdiği ablamdan kalanları ya da komşunun çöpe attıklarını giyerdim.

Şunu özellikle söylüyorum hiçbir şey bu yapılanların sebebi olamaz gerçi. Durumumuz iyiydi iki evimiz vardı ve babam bir şirkette müdür yardımcısıydı. Abim ve ablam özel okulda okuyordu. Annemin bağış yaptığı hayır kurumları vardı. Fakirlik bile olsa hangi anne evladına sarılmazöpmek sevgi vermez iyi davranmaz. Her evebeyn ne kadar ne kadar bilinçli olursa olsun Hatalar yapar ve çocuk hah işte hata yaptı ve benim psikolojim bozuldu moduna girmez. Benim söylediklerim yıllarca süren şeyler ve anlattıklarım sadece birkaçı. Çocukken evden kaçmayı intihar etmeyi düşünürdüm. Zaten çocukken depresyona girdiğimi ve çıkamadığımı düşünüyorum. Ya da karakterime işledi mutsuzluk.

Genişletmek için tıkla...

beyzat2014 .!.:

Gercekten yazmak işe yarar mı? Yazdıgımızı surekli okumalımıyız yoksa hep yenıden mı yazmalıyız

Genişletmek için tıkla...

BNeslim .!.:

Seninle sohbet etmek isterim.Özelden yazabilirsin tasfiyelerimi dinlersen çabuk atlata bileceğin durum.

Genişletmek için tıkla...

missagor .!.:

Çok üzüldüm, beni de abim döverdi ben küserdim bu seferde küsüyorum diye döverdi eli ağır değildi daha çok hirpalar ve bir iki tokat atardı. Pijamasinin ipindeki minik metal topu her yakınından geçmemde bana vururdu şimdi panik atak hastasıyım abimle aram çok iyi onun ergenliği bitince sorunlar bitti aramızda hastalığımın sebebi sensin dediğimde -ben tam bi psikopatmışım nasıl el kaldırmışım diye hayret ediyor.
Bence anı yaşa canım suan sana eziyet eden biri yok hayatında ve güçlüsün umarım merhametli biriyle evlenirsin ve çocukların olur. Hepsi geçti derin bi nefes al ve hayatına devam et. Millet neler atlatiyo tatlım seni öldürmeyen şey güçlendirir kimsenin seni ezmesine izin verme.
Bazen keşke aile diye bişey olmasaydı diyorum kayadan doğsaydik hoşumuza giden insanları çevremizde tutsayık, gitmeyenin üzerimizde bi hakkı olmasaydı.

Genişletmek için tıkla...