Çok bunaldım çooook..

Başın sağ olsun hayatım. Ani ve beklenmeyen ölümü kabullenmek çok zor. Zaten ölüm sözün bittiği yer. Babanın vefatını atlatamamışsın bu yüzden bunalıma girmişsin bence. Bu da evlilik hayatına yansıyor. Önce bunu aşman gerekli. Belki acını yaşamalısın açık açık. Acıyı kabullenmeden aşmak mümkün değil. Sonuna kadar yaşayıp tüketmelisin duygularından kaçmadan. Birde psikiyatriste gitsen antidepresan verir gönderir eğer biraz maddi durumun barsa psikoloğa git acını nasıl yaşayıp basıl aşabileceğin konusunda yok gösterir. Konuşmak o kadar iyi gelecekki. O uygun görürse seni psikiyatristea yönlendirir ilaç yazarlar ama sen terapiye devam edersin. Yaşadıkların çok doğal şeyler çok insancıl şeyler. Kendine ve sevdiklerine yabancılaşmadan çözüm yollarının peşine düş.
 
babana Allah rahmet eylesin, sana sabır versin.
ancak eşinin suçu ne? babanı o mu öldürdü? neden sürekli kavga ediyorsun? seni terkedince daha mutlu mu olacaksın, baban geri mi gelecek?
ölümün Allah a kavuşmak olduğunu bilen inançlı bir insana bu tavırlar yakışmıyor. Peygamber (sav) dahi terketti bu dünyayı, kim kazık çakacak?
çocuğuna eşine yazık ediyorsun. psikolojik destek almalısın. aklını başına al lütfen.
 
Psikiyatri .. madDi durumumuz iyu çok şükür ama yaşam şartlarımiz buna hiç uygun değil ve emziriyorum bebgim henuz çok küçük o ilaclar icin ama bnde isterdim galiba. Psikolog içinde şöyle soyliyeyim buRada bi tane var oda esimin akrabası..
 
Çok basit seylerden . Benim kurduğum hiç bir cümleyi anlatmak istediğim gibi anlamıyor. Bnde artık kendimi ifade yeteneğimi kaybetim sanıyorum iş hakarete geliyor ve bu coook zoruma gidiyor.
ilçede mi yasıyorsunuz
nasıl bir psikolog oluyor
 
babana Allah rahmet eylesin, sana sabır versin.
ancak eşinin suçu ne? babanı o mu öldürdü? neden sürekli kavga ediyorsun? seni terkedince daha mutlu mu olacaksın, baban geri mi gelecek?
ölümün Allah a kavuşmak olduğunu bilen inançlı bir insana bu tavırlar yakışmıyor. Peygamber (sav) dahi terketti bu dünyayı, kim kazık çakacak?
çocuğuna eşine yazık ediyorsun. psikolojik destek almalısın. aklını başına al lütfen.
Evet babamı o öldür medi bu konuda onu suclamiyorum zaten ama bu acımı atlatmanın güç olduğunu çabuk unuttu . Belkide ondan birazdaha anlayış a ihtiyacım var
 
Başın sağolsun.
Uzman desteği aldın mı ?
Bence ilk önce kendin için destek al daha sonra evliliğiniz için gidin derim.
 
Evet .. kısa kısa anlatmak istiyorum . 3 senelik bi evliliğim ve bi bebeğim var. Eşimle evlendiğimiz günden beridir kavga ediyoruz aynı eve girdiğimiz ilk günden beridır ama . Yapı itibariyle biraz sınırlı agresif bi yapım var kabul. Ama bununda önüne geçmeye çalışıyorum. Evlenmeden bi kaç ay önce babamı kaybettim. Ailemin yanında değildim o sıralar şehir dışındaydim. Ve o haberi duyduktan sonra sürekli sakinleştiricilerle ayakta kaldım .çünkü inanamıyordum ve hâlâ da inanmak istemiyorum .trafik kazasiyla oldu . O günden beridir kendimi kimseye ifade edemiyorum eşimde dahil . Beni anladigi bir konu dahi yok . Bu yüzden de sürekli tartışma içindeyiz. Bu günde olduğu gibi . Evlendikten sonra hayatım çok değişti alışmış olduğum rahatlık ve özgürlük açısından yasadıgim ortam sehır imkanlar açısından . Bunlarda zor gelmiyor saniyordum.artık bunlarda zor geliyor. Çünkü aynaya baktigımda benliğimi kaybet mistim artık. Kendime olan öz güvenimi kaybettim dilimde sadece sitembağırma çağırma ama icimde kendi ni yiyip bitiren bir çocuk. . Bilmiyorum ya gerçekten bunaldım çalışmak istiyorum ama imkanlar kısıtlı gece gündüz evdeyim .babamin acisini hiç bastiramadim zaten hala kabrini ziyaret ederken ismini taş ta gormeyi hazmedemiyorum .çok ınancli biriyim .ama olmuyor. Babam dan bahsederken bunu kimseye fark ettirmiyorum.ve kimsede sürekli aklımı kemirdiginin farkında degil. Eşim de .. bu yüzden beni hiç anlamadı anlamayacak . Ve kavga patır tıyla artık kısmen de hakaret le geçen bir ömür beni bekliyor galiba......

Niye teslim olmuş bir haliniz var anlamadım doğrusu.
Burada ne sorunlar ne çıkmazlarda kalan insanlar var, birazda pozitif yönünden bakın lütfen.
Öncelikle başınız sağolsun, baba-kız ilişkisi hiç birşeye benzemez, insan babasını kaybettiği zaman dünya başına yıkılır.
Bunu anlayabilecek kapasitedeyim ve bu anlamda sizin adınıza çok üzgünüm, yeri asla dolmaz, acısı gitmez muhakkak.

Ancak eşiniz ile aranızda olan problemleri çözebilirsiniz. Konuşarak, olmadı uzman desteği alarak.
Çözülmez şeyler değil, siz üzüntünüzde boğularak hayata direnç göstermeden karmaşaya sokuyorsunuz kendinize.
Bebeğinize yazık değil mi? Siz farkında değilsiniz ama ailenizde olan bütün gerginlik ve stres ona da yansır.
Daha çok ufak demeyin, onlar öyle güzel anlıyor ki herşeyi, şaşar kalırsınız...

O yüzden ya bir uzman yardımı alın hem kendiniz hem de eşinizle beraber. Ya da oturarak eşinizle enine boyuna konuşup çözün aranızdaki anlaşmazlıkları. Hır - gür ile geçmez hayat, hele ki çocuğunuza bunu yaşatmaya hakkınız yok...
 
Niye teslim olmuş bir haliniz var anlamadım doğrusu.
Burada ne sorunlar ne çıkmazlarda kalan insanlar var, birazda pozitif yönünden bakın lütfen.
Öncelikle başınız sağolsun, baba-kız ilişkisi hiç birşeye benzemez, insan babasını kaybettiği zaman dünya başına yıkılır.
Bunu anlayabilecek kapasitedeyim ve bu anlamda sizin adınıza çok üzgünüm, yeri asla dolmaz, acısı gitmez muhakkak.

Ancak eşiniz ile aranızda olan problemleri çözebilirsiniz. Konuşarak, olmadı uzman desteği alarak.
Çözülmez şeyler değil, siz üzüntünüzde boğularak hayata direnç göstermeden karmaşaya sokuyorsunuz kendinize.
Bebeğinize yazık değil mi? Siz farkında değilsiniz ama ailenizde olan bütün gerginlik ve stres ona da yansır.
Daha çok ufak demeyin, onlar öyle güzel anlıyor ki herşeyi, şaşar kalırsınız...

O yüzden ya bir uzman yardımı alın hem kendiniz hem de eşinizle beraber. Ya da oturarak eşinizle enine boyuna konuşup çözün aranızdaki anlaşmazlıkları. Hır - gür ile geçmez hayat, hele ki çocuğunuza bunu yaşatmaya hakkınız yok...
Eşimle çooook konuştuk. Ama sonuç 3 senedir ayniyiz
 
Eşimle çooook konuştuk. Ama sonuç 3 senedir ayniyiz
O zaman uzman yardımı alacaksınız.
Kendi aranızda çözemiyorsanız, yapacak birşey yok.
Öncelikle kendiniz bir uzman yardımı alın, deneyin.
Her psikiatrist size ilaç verecek diye kaide yok, zaten emzirme döneminde olduğunuz için size ilaç vermezler.
Durumunuzu anlatmanız gerekir, inanın bazen sadece anlatmak ve tavsiye almak bile yeterli olur.

bunun haricinde herşey sizin elinizde.
Senin ve eşinin. Hayat sizin, bu hayatı istediğiniz gibi şekillendirmekte sizin elinizde.
Ama "bundan sonra böyle olacak galiba" şeklinde bir teslimiyette doğru değil.
Bebeğiniz için doğru değil!
 
Evet babamı o öldür medi bu konuda onu suclamiyorum zaten ama bu acımı atlatmanın güç olduğunu çabuk unuttu . Belkide ondan birazdaha anlayış a ihtiyacım var
hiç kimse başkasının acısını anlayamaz. ben de babamı kaybedeli 15 sene oldu, acısı içimde hala, ama sen beni ben seni tam manasıyla anlayamayız. yok öyle bir empati gücü. acına saygım sonsuz ama ne kocan ne çocuğun böyle davranılmayı haketmiyor. aksine bu acıyı eşine çocuğuna sevgiyle sımsıkı sarılarak atlatabilirsin.
 
  • Beğen
Reactions: s u
annemi kaybedeli 7 yıl oldu.o günden sonra öğrendim acılarımı bastırmayı.hem de öyle bir basırdım ki açsam ben de ölürüm acıdan.

çünkü dünyam yıkılmıştı hiçbir şeyin anlamı yoktu her şey boştu etrafıma baktığımda.

bu gibi yazıları okumuyorum anne ile ilgili hiçbir şeye bakmıyorum,annemin resmini paylaşan kardeşlerime kızıyorum ,sayfamdan kaldırıyorum.anneler günü yazılarını kaldırıyorum.

ama şuna hazırladım kendimi,ölmek kötü bir şey değil,annem toprağın altında ,yok ama annem acı çekmiyor canı acımıyor hiçbir şey hissetmiyor.belki de ölmek daha güzel yaşamaktan.

herkes ölecek diye düşündüm.herkes ölebilir. bundan sonra o krizi yaşamamak için kendimi hazırlamaya çalıştım 7 yıldır.

bunu yapmak zorundayım yoksa yavaş yavaş ölürüm.

evlendim 8 ay sonra eşimin abisi öldü.sabah 4 te aldık haberi uyuyorduk.eşimin gözlerinden sessizce yaş döküldü.sonra anladım ki o da kendini hazırlamıştı çünkü annesini kaybetmiş, babasını kaybetmiş ,18 yaşındaki askerdeki yeğenini kaybetmiş......

yaşamaya devam et anneyiz canım.çocuklarımıza yazık.
 
annemi kaybedeli 7 yıl oldu.o günden sonra öğrendim acılarımı bastırmayı.hem de öyle bir basırdım ki açsam ben de ölürüm acıdan.

çünkü dünyam yıkılmıştı hiçbir şeyin anlamı yoktu her şey boştu etrafıma baktığımda.

bu gibi yazıları okumuyorum anne ile ilgili hiçbir şeye bakmıyorum,annemin resmini paylaşan kardeşlerime kızıyorum ,sayfamdan kaldırıyorum.anneler günü yazılarını kaldırıyorum.

ama şuna hazırladım kendimi,ölmek kötü bir şey değil,annem toprağın altında ,yok ama annem acı çekmiyor canı acımıyor hiçbir şey hissetmiyor.belki de ölmek daha güzel yaşamaktan.

herkes ölecek diye düşündüm.herkes ölebilir. bundan sonra o krizi yaşamamak için kendimi hazırlamaya çalıştım 7 yıldır.

bunu yapmak zorundayım yoksa yavaş yavaş ölürüm.

evlendim 8 ay sonra eşimin abisi öldü.sabah 4 te aldık haberi uyuyorduk.eşimin gözlerinden sessizce yaş döküldü.sonra anladım ki o da kendini hazırlamıştı çünkü annesini kaybetmiş, babasını kaybetmiş ,18 yaşındaki askerdeki yeğenini kaybetmiş......

yaşamaya devam et anneyiz canım.çocuklarımıza yazık.
.........sözün bittiği yer
 
Back
X