Maalesef ayni dertten muzdaribiz. Ben 3 yildir evliyim ve sanki torun torba sahibi insanlar misali durumumuz. Sizin 9 ayda 3 bizim 3 yilda 5, yani suan sinirden gülüyorum ama inanin cogu zaman aglamakla geciyor günlerim. Insan yasamadan bilemiyor, böyle birseyin basima gelecegini kesinlikle düsünemezdim, heleki bunun sonucunda bu kadar üzülecegimi ve yipranacagimi. O herseyimi konustugum dertlestigim sohbetine doyamadigim insan bu konuyu actigimda sanki duvar kesiliyor. Sizin en azindan ürolog ve psikiyatrist girisimleriniz olmus bizde o da yok. Isin daha da kötüsü yaslarimiz kemale ermis durumda ve herkes bizden artik bir cocuk yapmamizi bekliyor ve bu beklentiler bu sorular bu eeee hadi amalar samimi oldugum olmadigim her insanin "bebek düsünmüyor musunuz" ???? deyip yüzüme imali imali bakisi ve bir türlü aldigi cevaptan tatmin olamayip bir ay sonra yine görüp gene ayni soruyu sormasi beni delirtiyor ve artik bu insanlar benden ne istiyorlar özellikle mi yapiyorlar diye düsünmeye basladim ve insanlardan kaciyorum resmen. Bu soruyla karsilasabilecegim hicbir ortama girmemeye calisiyorum ama yine de olmuyor yine bir yerde birisi soruyor bu soruyu ve kendimi köseye kistirilmis hissediyorum. Isin kötüsü insanlar benim ne kadar cocuk sevdigimi ve cocuk istedigimi biliyorlar evlenmeden önce sanki cok lazimmis gibi her sorana hemen doguracagim diyordum. Ne diyeyim büyük konusmamak lazimmis. Ama gercekten caresizim. Esimle aramizda sevgi ve saygi bagi olmasa coktan bitmisti bu evlilik.