Soylediklerimin arkasindayim. Siz diyosunuzki eger genc birisi ölurse uzulmek cok dogal, ama yasli ölunce uzulmek pekte abartilmamali. Birisinin ölumune ne kadar uzulucegimiz neye bagliki?
Siz dersiniz yigeninizden dolayi " gencecik yasta öldu hayata doyamadan".
Bi baskasida derki babaannesinden dolayi " annem babam öldugunde bana hem annelik hem babalik yapti babaannem, hayatta tek deger verdgim oydu, simdi yanliz kaldim". Oda size derki hayir benim acim daha buyk cunku siz 19 senedir tanidginiz birini kaybettiniz bense 30 senedir tandigim her gunumu beraber gecirdigim anam babam bildgm biricik babaannemi kaybettim".
Ne tepki verirsiniz buna? Yasamayan bilmez derdiniz buyuk ihtimal.
Bende oyle demek istiyorum: yasamayan bilmez.
Baskalarinin acilarini kucuk gormeyin.
Bende dedigim gibi 2 inci abim bildgim, zamaninda benim yuksek mevkilere gelmeme yardimci olan, benim icin en iyi okul arayisina koyulan. Bana yanlis yaptgimi en guzel dille anlatan. Dogrularin ne oldgunu yapa yapa gosteren. Beni bazen inadina sinir ettiren sonra gulup duran. Bildginiz abimi kaybettim. Su an uzerinden 6 7 sene gecti ve hala su an gozlerim doldu yazarken. Anliyorum sizi, gencecik birisi hayatinin baharinda gitti, simdi abim topragin altindami? Simdi curumustur dimi o nur yuzu? Biliyorum, zor ölumdur dugununde oynuycam hayalleri kurarken birden mezarinda buluyosun kendini.
Ama bu bni asla " babaannesi, dedesi' ölenin acisida neymis diyecek kadar merhametsizlertirmedi.
Saygilar..
