Merhaba;
Yine artık size danışmak zorundayım.Ben boşanmış biriyim küçük kızımla birlikte yaşıyorum.Kızım çok ufak olduğundan annem bakıyor.Düzenimi yavaş yavaş oturtuyorum ama benim kızkardeşimle çok büyük artık kangrenleşmiş sorunlarım var ve artık ciddi depresyona girmek üzereyim.
Kız kardeşimle aramızda çok küçük bir yaş farkı var hep arkadaş gibi büyüdük ama bundan 5-6 sene öncesi bir kopuş dönemine girdik.Sürekli laf sokma,beni üzücü beyanlarda bulunma,arkamdan kulis yapma,kendi eşine ve ailesine özelimi anlatma gibi davranışlar geliştirdi.
Evlendiğimde eşimle benim,hamileliğimde ben ve durumumun,boşandığımda da ben ve kızımın sürekli anneme ve babama yük olduğumu söylüyor.Bunu başkaları ile paylaşıyor ve sürekli ima veya tabiri caizse laf sokma yolu ile kalbimi kırıyor.
Şu sıralar herzamankinden daha çok anlayışlı olmasının gerektiğini söyleyenlere onun da dünya kadar derdi olduğunu benim yüzümden ailesinden ilgi göremediğini söyleyip suni dertler çıkarıyor.Ben dışında herkesle herşeyini paylaşıyor,değer veriyor,arkadaşı sevgilisinden ayrıldığında bile acıyıp ağlıyor fakat bana karşı çok gaddar davranıyor.
Daha önce psikolojik sorun yaşadı.Ağır bir depresyon atlattı ve bu hastalık onda melankoli bıraktı.Sürekli mutsuz.Çok iyi bir evliliği,işi ve maddi sorunu olmamasına rağmen sürekli eşinden,evinden şikayetçi bir yapısı var.O yüzden ciddi küslük çıkarmamaya,duymamaya,kopmamaya çalıştım.Çünkü biz bir aileyiz onunda çocuğu olabilir,derdi olabilir kardeşimi kaybetmek istemiyorum. geçen gün hiç yoktan intihar etme girişiminde bulunmuş.Sanırım ilgi çekmeye çalıştı.Benden daha mutlu insana tahamüllüm yok seni ailenle mutlu düşündükçe sinir oluyorum diye itiraf etti.
Bunun yanı sıra yük olduğunu söylediği kızımada bir yandan deli oluyor.Sürekli hediyeler alıyor,her akşam sesini duymak için arıyor,onu görmek için bahaneler yaratıyor.Beni kırıyor bende sıkıntılı bir dönemden geçtiğim için ağlıyorum veya ortamdan gidiyorum bu sefer peşimden dolaşıyor özür diliyor.Bir daha yapmam diyor ama 2 gün sonra sil baştan.Benimde yaşadığım sıkıntı dönemden arda kalan birkaç rahatsızlığım var sağlığım çok iyi değil ve aşırı yoğun bir işim kıpır kıpır bir evladım var.Bunlar dayanma gücümü çok zorluyor.
Doktoru birşeyinin kalmadığını ama onun depresyonlu halden artık hoşlanmaya başladığını ve mutlu olmaktan değil her zaman sorunlu olmaktan hoşlandığını ve bunu kullandığını söylüyor.Yani psikoloğununda pek yapacak birşeyi kalmadı.
Ben üzüldükçe ailem arada kalıyor.Bana sen ablasın takma diyorlar,ona kızıyorlar bu sefer kardeşim onlara da tavırlanıyor veya babama sevgi dolu davranırken beni kollamaya çalışan anneme tavır yapıyor.
Yani sırf bende değil ailemde de tat tuz kalmadı.Yani boşandığımda bu kadar sıkıntı çekmedim.Onu atlattım ama kanım canım kardeşimin bu yaptıklarını atlatamıyorum.
Umursamasam olmuyor,tavır yapsam daha kötü..Neden bir insan ablasına bu kadar düşmanca duygular geliştirir?
Ne yapacağım ben ???
Yine artık size danışmak zorundayım.Ben boşanmış biriyim küçük kızımla birlikte yaşıyorum.Kızım çok ufak olduğundan annem bakıyor.Düzenimi yavaş yavaş oturtuyorum ama benim kızkardeşimle çok büyük artık kangrenleşmiş sorunlarım var ve artık ciddi depresyona girmek üzereyim.
Kız kardeşimle aramızda çok küçük bir yaş farkı var hep arkadaş gibi büyüdük ama bundan 5-6 sene öncesi bir kopuş dönemine girdik.Sürekli laf sokma,beni üzücü beyanlarda bulunma,arkamdan kulis yapma,kendi eşine ve ailesine özelimi anlatma gibi davranışlar geliştirdi.
Evlendiğimde eşimle benim,hamileliğimde ben ve durumumun,boşandığımda da ben ve kızımın sürekli anneme ve babama yük olduğumu söylüyor.Bunu başkaları ile paylaşıyor ve sürekli ima veya tabiri caizse laf sokma yolu ile kalbimi kırıyor.
Şu sıralar herzamankinden daha çok anlayışlı olmasının gerektiğini söyleyenlere onun da dünya kadar derdi olduğunu benim yüzümden ailesinden ilgi göremediğini söyleyip suni dertler çıkarıyor.Ben dışında herkesle herşeyini paylaşıyor,değer veriyor,arkadaşı sevgilisinden ayrıldığında bile acıyıp ağlıyor fakat bana karşı çok gaddar davranıyor.
Daha önce psikolojik sorun yaşadı.Ağır bir depresyon atlattı ve bu hastalık onda melankoli bıraktı.Sürekli mutsuz.Çok iyi bir evliliği,işi ve maddi sorunu olmamasına rağmen sürekli eşinden,evinden şikayetçi bir yapısı var.O yüzden ciddi küslük çıkarmamaya,duymamaya,kopmamaya çalıştım.Çünkü biz bir aileyiz onunda çocuğu olabilir,derdi olabilir kardeşimi kaybetmek istemiyorum. geçen gün hiç yoktan intihar etme girişiminde bulunmuş.Sanırım ilgi çekmeye çalıştı.Benden daha mutlu insana tahamüllüm yok seni ailenle mutlu düşündükçe sinir oluyorum diye itiraf etti.
Bunun yanı sıra yük olduğunu söylediği kızımada bir yandan deli oluyor.Sürekli hediyeler alıyor,her akşam sesini duymak için arıyor,onu görmek için bahaneler yaratıyor.Beni kırıyor bende sıkıntılı bir dönemden geçtiğim için ağlıyorum veya ortamdan gidiyorum bu sefer peşimden dolaşıyor özür diliyor.Bir daha yapmam diyor ama 2 gün sonra sil baştan.Benimde yaşadığım sıkıntı dönemden arda kalan birkaç rahatsızlığım var sağlığım çok iyi değil ve aşırı yoğun bir işim kıpır kıpır bir evladım var.Bunlar dayanma gücümü çok zorluyor.
Doktoru birşeyinin kalmadığını ama onun depresyonlu halden artık hoşlanmaya başladığını ve mutlu olmaktan değil her zaman sorunlu olmaktan hoşlandığını ve bunu kullandığını söylüyor.Yani psikoloğununda pek yapacak birşeyi kalmadı.
Ben üzüldükçe ailem arada kalıyor.Bana sen ablasın takma diyorlar,ona kızıyorlar bu sefer kardeşim onlara da tavırlanıyor veya babama sevgi dolu davranırken beni kollamaya çalışan anneme tavır yapıyor.
Yani sırf bende değil ailemde de tat tuz kalmadı.Yani boşandığımda bu kadar sıkıntı çekmedim.Onu atlattım ama kanım canım kardeşimin bu yaptıklarını atlatamıyorum.
Umursamasam olmuyor,tavır yapsam daha kötü..Neden bir insan ablasına bu kadar düşmanca duygular geliştirir?
Ne yapacağım ben ???
Son düzenleme: