canım sen depresyona girmişsin.
aynı şeyleri ben de yaşadım. ben de bebeğimi kaybettim. seni çok iyi anlıyorum.
o dönem senin gibi hissettim çok mutsuzdum. işe gitmiyordum evişi yapmıyordum sürekli ağlıyordum geceleri uyuyamıyordum bütün gece evin içinde ağlayarak geziyordum. ayrıca inanılmaz mutsuz ve sinirliydim. aram çok iyi olmasına rağmen eşimin ailesiyle görüşmeyi kesmiştim arıyorlardı açmıyordum. sebebini hala bilmiyorum. eşimden nefret etmeye başladım sürekli bağırıp azarlıyordum ne yapsa batıyordu. şuan,o yaptıklarıma gerçekten anlam veremiyorum ama bebeğimi kaybetmenin etkisiyle bambaşka biri olmuştum.
sonra bir gün sudan bir sebepten ona bağırırken eşim yere çöktü hüngür hüngür ağlamaya başladı.
üstünden onca zaman geçti hala anlatırken gözlerim doluyor. bebeğimizi kaybetmemiz yüzünden belki bana kızıyorsun ama ben de bebeğimi kaybettim dedi. güçlü durmaya çalışıyorum ama seni artık zaptedemiyorum ben de bittim artık dedi. yarım saat ağladı. öyle kötü oldum ki.. yaptığım hatanın farkına vardım. eşime sarılıp birbirimizden güç alıp bebeğimizin yasını tutmak yerine birbirimize düşman olmuşuz. ne büyük bir hata yapıyormuşum. hala vicdan azabı çekiyorum bu yüzden. sonra kendime geldim toparlandım. ilk zamanlar zorlayarak yaptım işlerimi. işe gitmek çok zordu ama gittim. gece uyumasam da eşimin yanından ayrılmadım. eşime karşı dikkatli davranmaya başladım. derken kısa sürede eskiye döndüm. tabi ki üzgünüm tabi ki yaslıyım ama eşimle birbirimize destek olarak daha kolay geçirdim o günleri. sonra da güzel haberi aldık tekrar bebeğimizin olacağını öğrendik. şimdi de bebeğimde bir rahatsızlık var ama asla yıkılmadık. eşimle birbirimize yaslandık aramıza da kızımızı aldık güçlü durmak için elimizden geleni yapıyoruz.
uzun oldu kusura bakma. yazsam daha çook yazarım. sonra yine yazarım istersen.