Haklısınız, halihazırda anksiyetem için ilaç kullanıyorum bu sebeple psikiyatrik yardım alıyorum, kendisi ilk olay olduğunda taşınacağım diye söylediğimde kaçma dedi, açıkçası ben de üstünden aylar geçti artık kaçmak sayılmaz diye düşünüyordum…Olay çok kötüymüş ancak biliyorsunuzdur ki kötü olan olayın orda yaşanmış olması değil, yaşanmış olması. Yerin bir önemi yok, siz bağlantı kuruyorsunuz. Sanırım ben böyle bir olayda meditasyon olumlama bilinçaltı temizliği ile kendim aşmaya çalışırdım imkan varsa da psikolog yardımı ile. En son olarak taşınmayı düşünürdüm başarılı olamazsam. Başka yere taşınsanız bile travmatik bir olay yaşamışsınız ve kabuslar huzursuzluk devam edebilir, kendi içinizde çözmeye bakın bence ilk olarak
Dile kolay, 15 sene eğlenip coştuğum yerde 20 yıllık arkadaşımın yaptığı şey… annemler de aynı sizin gibi düşünüyor tabii ama ben de onlara kıyamadım. Destek alıyorum.
Kaç aydır atlattım sanıyordum son bir aydır her gece rüyamda görünce artık yoruldum. Her eve girişte görmemi gerektiren bir yer maalesef, ben de olayı unutmam ama belki rüyalarım biter dedim.
Sağ olsun tüm ailem destekçim, ama ben kendime yediremedim gibi oldu biraz.
Merhaba,öncelikle başınız sağ olsun.Çoğu yorumdan farklı düşünüyorum.Kendimi hazırladığım(ne kadar hazır olunabilirse)bir kayıptı babam. İlk iş o mahalleden taşındık. Annemde ciddi travmalar oldu,sesini duyuyor ya da odanın kapısından başını uzatıyor gibiydi.Onun anıları vardı neticede.Ha evet herkeste olmayabilir bu tabi ama sizinki çok daha ani bir kayıp,ciddi şok etkisi var.Evet çıkmayacak içinizden bunu kabullenin.İnsan sevdiği birini kaybedince günden güne azalan 40 mum yanarmış yüreğinde,sonuncu mum hayat boyu yanarmış.İlk günkü gibi olmasa da evet o acı sizinle olacak. Ama ben şahsen nereye gidersem gideyim benimle deyip kalamazdım. Her gün o travmayı yeniden yaşarsınız. Bu benim fikrim, kalbinize sorun o en doğru cevabı biliyordur.Kal derse kalın,git derse gidin.
Kalbim git diyor mantığım da git diyor, zaten gidecektin. Kendimi mi kandırıyorum, olduğum kişiyi kabullenmek gerek sanırım. Teşekkür ederim yanıtınızaMerhaba,öncelikle başınız sağ olsun.Çoğu yorumdan farklı düşünüyorum.Kendimi hazırladığım(ne kadar hazır olunabilirse)bir kayıptı babam. İlk iş o mahalleden taşındık. Annemde ciddi travmalar oldu,sesini duyuyor ya da odanın kapısından başını uzatıyor gibiydi.Onun anıları vardı neticede.Ha evet herkeste olmayabilir bu tabi ama sizinki çok daha ani bir kayıp,ciddi şok etkisi var.Evet çıkmayacak içinizden bunu kabullenin.İnsan sevdiği birini kaybedince günden güne azalan 40 mum yanarmış yüreğinde,sonuncu mum hayat boyu yanarmış.İlk günkü gibi olmasa da evet o acı sizinle olacak. Ama ben şahsen nereye gidersem gideyim benimle deyip kalamazdım. Her gün o travmayı yeniden yaşarsınız. Bu benim fikrim, kalbinize sorun o en doğru cevabı biliyordur.Kal derse kalın,git derse gidin.
Kafa karmaşanız o kadar normal ki.Sizin nasıl hissettiğiniz çok önemli burda.Mesele sadece gitsem de acı benimle kalsam da değil. Yani bunun da ötesinde o anıların içinde yaşamak iyi mi geliyor acı mı veriyor. Cevap tamamen burda. Gönlünüzce olsun her şey.Kalbim git diyor mantığım da git diyor, zaten gidecektin. Kendimi mi kandırıyorum, olduğum kişiyi kabullenmek gerek sanırım. Teşekkür ederim yanıtınıza
Eve taşınırkenki masraf ailemin evlenme desteği diye en uygun fiyattan halletmeye çalıştım, babam bir masraf kaleminde ayarı kaçırmış ama iki maaşım kadar yaklaşık. Ev için de verecekleri evin fiyatı üstüne düğün takıları, birikim vs olarak halledeceğiz. İlk yaptıkları masrafı ödeyeceğim annemlere taşınırsam öyle karar verdim. Yer olmadığını giderek mi keşfettiniz? Bilmiyorum her gün görmenin etkisi de büyük diye düşün.
Ev ailemin abim ve bana ayrı ayrı vereceği ev aslında, abime iki hafta evvel şu an yaşadığım yerden tam ev alınacakken abime bunu verin ben taşınayım dedim, herkes olur deyince böyle bir karar aldık o yüzden. Biz de üstüne biraz daha koyup başka yere taşınalım dedik. Çok ani gelişti diyebilirim.
