İyi sahurlar herkese, üniversiteden yakın bir arkadaşım hayallerimizden bile güzel ve girmesi cidden zor olan ( bizce ) bir yerde işe başlayacak.Babasının tanıdığı vardı senelerdir uğraşları sonunda sonuç verdi.İkimizde özel sektörde çok sıkıntı çektik ve ben hala işsizim.Arkadaşım bana müjdeyi verdiğinde onun adına mutlu oldum, çok sıkıntı çektiğini bunu hakettiğini biliyordum ( zamanında işsizlik yüzünden intiharı bile düşünmüştü ben teselli etmiştim ) ama nedense gönlümce sevinemedim, ağız dolusu kahkaha atamadım
öyle imrendim ki içimden bir his beni çok burdu.Ben asla bu duruma sahip olamayacakmışım gibi bir his geldi yüreğime oturdu.Bu durum neden kaynaklandı ? Tatlı bir kıskanma ve özenme elbette var ama negatif bir şekilde değil tabiki ben sadece kendime daha çok üzüldüm.Kendi işsizliğime olan üzüntüm neden daha çok depreşti ? Öylesine içimi dökmek istedim. Güzel geceler...