10 aylık evli 23 yaşındayım çocukları çok severim küçük kardeşimi emzirme dışında ben büyüttüm desem yalan olmaz.ama nedendir bilmem kendim olunca çok korkuyorum gelecekten.bebek diyince aklıma her iyi kötü düşünce geliyo ya bu hayatta mutlu olamassa ya canı acırsa Die kendi kendime her nefesin kısmeti neyse onu yaşar Die uyarıyorum sonra evlilik gelio aklıma ya bebek olunca ilgisi azalırsa ya sorunlarımız daha büyürse aşamayacağım Problem olursa hadi ben neyse vereceğim bi canım var ama ya 'o' masum tatlı yüzüne bakmaya kıyamıcam ona nolcak biz anne babası yüzünden ya mutsuz olursa inanin maddiyat hiç gözüme gözükmüyo gerikirse temizlik yapar wc temizlerim (yanlış anlaşılmasın ev hanımıyım dip.yok en kötü ihtimali baz aldığımdan yoksa asla göcünmam) bi şekilde bakarım ama bu düşünceler bilemiyorum sırılsıklam bi evliliğim olmadığından masum bir bebeği buna kurban etmek istemiyorum bi yandan acaba daha iyimi olur diyorum yanlış anlaşılmasın evliliği kurtarmak için doğurmak yanlısı değilim henuz rayına oturmadığından bahsediyorum yoksa çok şükür ilk kavgalarımızdan eser yok