Çok Korkuyorum....

bende babamı kaybettikten sonra sizin gibi şeyler düşünüyordum.sadece kendimle ilgili endişeler degil.yakınlarımla ilgilide endişelerim,korkularım vardı.bir yıl tedaviden sonra şimdi iyiyim.hayat herşeye ragmen yaşamaya deger.yaşamın tadını ölene kadar çıkarmamız lazım.doktora gittttttttt

cnm bende biraz senin gibiyim cok korkarım yolda yürürken dahi birileri kötülük yapacak diye paranoyaklık yaparım ama hep kendime ediyorum başkasına değil eşim sağlık memuru ve 24 saat nöbetlere kalıyo tek kalıyorum bunalıma giriyorum ama çevre edindim ve onlara gidip gelirken daha rahatladım kapıyı kilitlerim yattığım odayı kilitlerim anahtarı kapının arkasından cekemem bile anahtar uydurup girecekler diye ama hepsi senaryo işte bence bütün bu düşündüklerimiz ibadetimizin zayıflığından değilmi belki bana kızacaksınız ama öldükten sonra diye bi yasam varya odur bizi korkutan aslında namazımızı kılsak allahımıza dua etsek kalbimizi tam tutsak neden ölmekten korkalımki ben yatmadan 7 ayetel kürsi okur yatarım sende yap bak kalbin öyle ferahlıyoki korku fln kalmıyo cnm

Canım hepimiz bir gün ölücez onun için bunu aklından cıkarma we korkma allahımıza sıgın ona dua et ondan yardım iste wekuran ın türkçe acıklamasını oku bence gerçekler
onda oku canım allah yar we yardımcın olsun

nil_su .!.:

Almayı bende düşünüyorum düşünmekten ziyade mecburum
şuan ailemin yanındayım ama gene huzurlu değilim
ayrıca benim okuldaki ilk senem ve bu tür korkular bende 2 senedir var 2007ye dayanıyo temeli hep geçer diye bekledim boşluktandır dedim
o dönemde kardeşimin arkadaşı ölmüştü önce inanamamıştık en yakın kaybettiğim oydu
ve biz öğrendikten bir gün sonra öss sınavına girdik..Ben babamın yanında çalışıyordum yalnızdım ve ölümü beni acayip sarsmıştı ölmeden önce en sevdiği şarkıyı dinliyordum hep ağlıyordum internette sürekli ölen kişiye ne olur kabir azabı çekermi diye şeyler araştırıyordum
Öldüğüne inanamıyordum bir türlü sonra dershaneye başladım işte bi uğraşma aracı bol bol test çözerim artık değil mi??Malesef ki bu ders çalışmamıda etkiledi o zamandan beri herşeye ilgisizim insanlara bakıyorum mutlular en azından benim gibi ölümden korkmuyorlar yada kaçınılmaz olduğu için takmıyorlar
Ben acaba ne zaman bu dünyadan elimi ayağımı çekicem unutulucam aynı arkadaşım gibi...senağlamasenağlamasenağlamasenağlama sürekli bunu düşünüyorum
kaldırımda bile yürüyemiyorum mağaza tabelaları kafama düşerde ölürüm diye...

Genişletmek için tıkla...

canım bak ben senden daha beter durumdaydım seninki benimkinin yanında devede kulak kalırdı ama çok şükür şimdi çok iyiyim..şunu unutma korkunun ecele faydası yok..Allaha sığın dua et inan çok fayda gördüm ben..ayrıca bende Kütahyada oturuyorum sana tavsiyem Dumlupınar üniversitesi hastanesine git ordaki pskolog bayan okadar iyiki hem pisikiyatri hemde piskolog eşliğinde sana çok yardım ederler zaten okulunda ordadır ihmal etme git..

taham .!.:

bütün bu düşündüklerimiz ibadetimizin zayıflığından değilmi belki bana kızacaksınız ama öldükten sonra diye bi yasam varya odur bizi korkutan aslında namazımızı kılsak allahımıza dua etsek kalbimizi tam tutsak neden ölmekten korkalımki ben yatmadan 7 ayetel kürsi okur yatarım sende yap bak kalbin öyle ferahlıyoki korku fln kalmıyo cnm

Genişletmek için tıkla...

canım çok haklısın sana katılıyorum herkezin ihmal etmemis lazım özellikle namazımızı allah yardımcımız olsun

siz çok güzel açıklamışsınız ve farkındasınız... kardeşinizin arkadsının ölmesi genç beklenmeyen bir ölüm sizii çok kötü etkilemiş.. daha sonra dayıoğlunuzun ölümü genç ölümler beklenmeyenler ölümler sizde kötü etki yaratmış...
bence psikologdan yardım alın ve farklı topluluklara karışın. hobi edinin boş ve yalnız kalmamaya çalışın.

herkes ölümü düşünür ama sen bayağı etkisinde kalmışsın bu olayın
güzelim senin başına ölümle ilgili bişi geldimi bilmiyorum ama gelse idi halin ne olurdu?
ben 99 da marmara depremini yaşadım ,Allah tan evimize bişi olmadı ama o sallantı,sesler,bağrışmalar hala kulaklarımda..zaten sonrasında da kötü oldum.şimdi ist yaşamıyorum ama ailem orada.ya deprem olursa,ya bişi olursa diye bazen kafamda senaryolar yazıyorum ama bunlar işlerimi etkilemiyor.sonuçta bir gün hepimiz öleceğiz o yüzden ne zaman ne zaman diye düşünmek yerine hayatı yaşamaya bakmalıyız.bu duygunun hayatını bu kadar da esir almasına izin verme.psikologla psikiyatristle görüş ve hayatını yaşa

bu korkuyu yaşayarak guzelım gunlerını mahvetme.boşuna eziyet etme boşuna vakıtte kaybetme.yapacagın sey basıt bır psıkıyatrdan yardım almak.bu tur sorunlar tamamen kendı ıradenle ılgılı ama basedemıyosan yardım alcaksın.kendını farklı seylere verebılırsın spor olabılır muzık olabılır bıseylerle ugrasmak kafanı baska seylerle mesgul etmek için.spor yapmak rahatlatacaktır emın ol.ama bır dr a gıt bence boşuna ezıyet etme kendıne.hayat güzel:)

canımbenim senin yaşadıklarını çok çok iyi anlıyorum çünkü aynı şeyleri senden çok daha ağır şekilde yaşadım hem de tam ergelik çağında 13 14 yaşlarında. bend eki olay barış mançonun ölümünü sorgulamakla başlamıştı.yaklaşık 2 yıl sürdü.yaşadığım acıları buraya tam olarak yazmam imkansız.yalnız şu kadarını söyleyeyim yemek bile yiyemiyordum zaten öleceğim diye,okula gitmek istemiyordum resim dersinde resim yapmıyordum mesela anasıl olsa öleceğim annemle r bakar da üzülür diye.uyuyamazdım bile çünkü her gün çeşit çeşit şekillerde acı çekerek öldüğümü görürdüm.uyumaktan bile korkuyordum.ASLA yalnız kalamıyordum.durmadan ağlıyordum.yemin ederim ki kalbimin atışını yanımda duranlar fark ederdi o kadar hzlı ve belli şekilde çarpardı.ve ben ne yazık ki hiçbir seyimi tam olarak aileme anlatamadım.annem zaten hastaydı ve çok iyi iletişimi olan bi ailede büyümüyordum.Her seyi içime attım .Ama tabiki her sey görünüyordu.zaten ben her an onlarda ölecek diye korkuyordum.yaa o günleri düşünmek bile korkunç benim için.Seni çok iyi anlıyorum.ama sen daha şanslısın daha olgunsun kendine daha çok söz geçirebilirsin.ben çocuktum daha .sen daha az zararla kurtulabilirsin.zamanla geçti bir sekilde seninki de geçecek.ılk önce Allah ın izni ile buna inan.bana o günlerden kalan 2 şey oldu biri iyi biri kötü.
iyi olan:daha o yaştayken idrak ettim ki,eğer Allah ın sevdiği biri olursam bu ölüm benim için mutluluk verecek bir sey olacak buna gerçekten inandım ve ben bu dünyada bana zor gelen her seyin aslında benim için hazırlanmış küçük mutluluk tuzakları olduğunu göreceğim.
kötü tarafı ise şu oldu:karamsarlık...aslında bunu da biraz kara çevirdim aklına gelebilecek her konuda başıma gelebilecek her türlü eksiyi dikkate alıp ona göre hareket ettim.ıstediğim her seyde de başarılı oldum çok şükür.Ama böyle karamsarlılığı da tavsiye etmem çünkü ne kadar başarılı olsam da mutlu olmayı beceremedim.Ama sen yaşı büyük biri olarak zaten böyle bir yara almayacaksın ınşaallah.
Sana tavsiyem Allah a sığın sadece O na dayan,yalnız kalma,bir seylerle meşgul ol.tabiki mümkünse doktora git.mutlu olduğun şeylereçok vakit ayır.Sadece geçecek bunu bil ,bunu yaşayan ve atlatan çok insan var.
sevgiler.............

Kesinlikle psikolojik tedavi almalısın canım
Allah yardımcın olsun a.s.

bu yaşadıklarının aynısını yaşayanlardanım.sen kardeşinin arkadaşını kaybettikten sonra böle olmuşsun.ben en yakınımı "annemi"kaybettikten sonra oldum böle.tam 4 sene önce.ilk yapman gereken bir an önce psikyatri uzmanına gitmen ve ilaç tedavisine başlaman.daha sonra ise maneviyata yönelmen.Allah'a sığınman dua etmen.inan senden çok daha kötü durumda olanlar var.ben psikiyatra gitmeden önce sadece ben bu durumdayım sanıyordum.ama öle beter şeyler var ki.son olarak ta şunu söleyim.hiç geçmiycek sanıyosun ömür boyu sürecek sanıyosun ama öyle olmuyo inan ki "geçiyo"azcık sabır ve gayret gerekiyo.ama tedavi mutlaka şart.

asi74 .!.:

bence bi psikologa gitmelisin
ayrica yasadigin ilk yakin olum galiba
turkiyede hergun olenleri gozumuze gozumuze sokuyorlar tvde canice trafik kazasi katliam terorist falan
bunlri dami hic izlemedin canim
olume cok uzaksin bence hic sana gelmiycek gibi yasamisin cok yanlis
bunu yasadigin iyi olmus
olumun bizlere ne kadar yakin oldugunu ensemizde oldugunu sakin unutma ve korkma

Genişletmek için tıkla...

ölümü düşününce çok üzülürdüm hep o yüzden düşünmemeye çalışırdım haberlerde gördüğüm anda kapatırdım bu yüzden hayata dair olan haberleri pek izlemem yaralananlar kaza geçirenler vs.senağlama
ölen kişinin arkasından sela verilir ya onu duyunca kulaklarımı kapatıyorum cenaze arabası görünce ağlıyorum
ölümü düşünerek yaşanmazki bundan önce öleceğimi biliyordum ama küçüktüm ve takmıyordum ayrıca daha önceleride psikolojik sorunlarım çok oldu depresyondaydım lise çağında o zamanda ölümün kurutuluş olduğuna inanıyordum benim için hayatı sevmiyordum yaşamak istemiyordum
Ama şuan tam tersi yaşamayı ailemi özellikle çok seviyorum öleceğimi düşündükçe hiçbirşey yapmak istemiyorum ne aynaya bakmak ne sokağa çıkmak oturup ölümü beklemek mümkün olsa yeridir benim için..

bence psikoljik destek almalısın.