Çok Korkuyorum....

ölünce ne olacağız?
öldükten sonra gözlerimizi nerede acacağız?
acı çekecekmiyiz?
böyle soruları sürekli kafanda döndürüp durrusan böyle takıntı yaparsın tabi..
bişeyleri araştırmayı bırak cnm yaa,hayata dön bak,ölecekmiyim dersen olmazki..
allah kimseye çekemeyeceğinden daha büyük acı vermez;ne ahiretde ne dünyada..o yüzden içini rahat tut,,kararı veren oysa vardır bildiği bişi elbet..böyle düşünmeye çalış

ölüm güzel şey,budur perde ardından haber
hiç güzel olmasa ölürmüydü peygamberyerimseniben

canım bende böyleyi ama benden betermissin sen bende ailemden uzak duramam allah korusun sevdiklerimin acısını bana gösterme diye aglıyarak yatarı her akşam onlarsız yapamam aklıma hep kötü kötü seyler gelir sonra kaafamı sallarım güzel seyler düşün diye kafama vururum annemi hergün görmeye giderim evde hasta yattıgım günler illaki ararım ağlayarak konusurum belli etmemeye calısırım sevdiklerim iyi olunca iyi haberini alınca mutlu olurum ama birinin tırnagına zaarar geldiğinde ağlamaktan geberrim hep korkarım bişey olmasından agzım yüreğime gelir nebilim elim yüremde gezerim düşüncelerime sitem etmiş bi insanım ama bunu abartmıyorum sankinem sadece aileme hep sevdiğimi söylüyorum o beni rahatlatıyo annemin yanına hergün giderim hergün onu cok sevdiğimi cok özlediğimi söylerim elinden tutar öper öper biterim koklayarak öperim annem sıkılır benden yazık kadına hiç rahat bırakmam eşşek kadar oldum bazen kendime kızarım ( ama elimde değil kardeslerime anneme babama yegenlerime ablalarıma sevdiğim insanlara hep tesekkür ederim bişi oldugunda cok saygı duyarım sevdiğimi hergün söylerim buda beni mutlu ediyor bence sende böyle yap allah esirgezin bişi olmasın sevdiğim insanların acısını bana göstermesin onlar olmassa bende askla olmam ama onlara nekadar cok sevdiğimi hissettirmek beni rahatlatıyo ya sana tavsiye değer ver sevdiğini söyle özlediğini söyle onları hep ara seslerini duy kalperini kırma kıymetlerini bil ve her gün dua et agzından dua düşmesin okadar rahatlıcaksınki ozaman ben öyle yapıyorum kendimize piskopat demiyelim sadece cok duygusalız cok inceyiz ayrıcalıklı düşün kendini onlara sevgini gösterirsen inan cok mutlu olacaksın

nil_su .!.:

Ciddi boyutlarda etkilenmesem gerçekten bu konuyu açmazdım..
Herkes ölümden korkar elbet.. Ama benim durumum sanırım diğerlerinden biraz farklı
çünkü benim kadar düşünene rastlamadım hiçç.
Düşünme diyorlar ama elimde değil..Kabuslar görüyorum hep birileri ölüyo bazen bir kaç kişi birden ölüyor kuzenim erkek arkadaşım annem en sonda babam öldü ve ben ağlayarak uyandım senağlama
Boğularak ölürsem beyin kanaması falan geçirirsem biri öldürürse diye artık ne yalnız kalabiliyorum nede yolda yürüyebiliyorum..
Kütahyada okuyorum ben ve oda arkadaşım ailesinin yanına gitmişti ilk 1 kaç gün iyidi
sonra çok fena oldum düşüne düşüne fenalaştım acile götürdüler pratisyen hekime çat pat anlatıldı derdim sakinleştirici iğne vurdu oda sadece titrememi engelledi :1no2:
Ben bu korkuyla nasıl başedicem dayanamıyorum herşeyimi etkiliyo ders çalışamıyorum uyuyamıyorum kimseyle doğru düzgün iletişim kuramıyorum erkek arkadaşımda dahil..
İçimi rahatlatmak için yazdım...senağlamasenağlamasenağlama
Okuyan herkese teşekkür ediyorum...!!!
​

Beni etkileyen bir olayı en son sayfada yazdım...

Genişletmek için tıkla...

Canim benim anladigim kadariyla sen ailenden ayri baska bir sehirde universite okuyorsun?
maglesef boyle genc cocuklarda pskolojik problemler oluyor,:1no2:
canim Cok acil mutlaka ve mutlaka bir pskiyatir a gitmelisin !!!! cok daha ilerler ve tedavin dahada zorlasir kesinlikle pskiyatir a git lutfen :çok üzgünüm:

bu konuları insan düşündükçe içinden çıkılmaz bi hal alıyo :bbo: bol bol dua et
ama yapacagımızda bişi yok herkes yaşayacak ölümü böle düşün rahatlamaya çalış
Allah yardımcın olsun tez zamanda atlaman duasıyla......

cnm benim en yakın arkadaşımda aynı senin durumundaydı ama suan da psikaytri ve psikolağa gidiyor faydasını görüyor bence sende git

ben ölumu atlatmış bır ınsan olarak sana yaşadıklarımı anlatayım; yenı evlıydım herşey cok guzeldı, ailem saglıklı, bırıkmış parası olan mutlu bır çifttik. çocuk yapalım dedık o ay. ılk denememızı yaptıgımız ay ben hızla kılo vermeye başladım,elım ayagım kesılıyordu betım benzım attı, tahlıle gıttım ve bır daha eve 1 ay sonra dönecegımı bılemezdım.
tahlıl sonuçlarımı gördukten sonra benı eve bıle salmadan hemen yatırdılar,ailemı, eşimi sevdıklerımı arayıp haber vermemı ıstedıler.

ben o an ölumu anladım tatlım, ölum dıye konuştugum kendıme cok uzak gördugum o merteme soguk nefesını vurdu yuzume.

2 gun sonra 13 saatlık bır knser temızleme amelıyatına gırdım. amelıyata gırerken hep şunu duşundum. benım 2 yıl once cok severek aldıgım pijama takımım vardı hıç kıyamamıştım gıymeye, özel bır gunun gelmesını bekledım onu gıymek için. neden gıymemiştim? daha kaç tane yarım bıraktıgım iş vardı sonraya attıgım. sonra gıderım, sonra yaparım, ama sonrası yokmuş dedım. pişman oldum hayatın tadını çıkaramadıgıma. bu kadar mı dedım?

amelıyattan cıktıgım eşim ve annem sankı 10 yıl yaşlanmış gıbıydıler. sonra onlar takıldı aklıma haftalarca yattıgım yatagımda hayatımın en zor kararlarını verdım. gerıde kalanların daha cok acı cekecegı, gıdersem bu ınsanların geleceklerı hep gözyaşı olacagını duşundum.

1 ay 4 gun sonra evıme geldıgımde artık buyumuştum, o perılerden, ölumden ,hayattan korkan kız yoktu. evıme geldım evım mıs gıbı çok guzeldı, daha önce görmedıgım kadar guzel. hemen o pijamalarımı gıydım. ve ben onu yendım.

bugun her sabah pencerımı yaşıyorum şukur dıye acıyorum..artık bırıkmış paramız kalmadı ama şuan daha mutluyuz.farkındayız çunku herşey geçıcı hayatta. o parayı benı kurtarmak için bırıktırmışız demek kı...,kısaca özetlemek gerekırsek. bugun yaşıyorsan bunun tadını çıkar, ölum geldıgınde gelecektır zaten. önemlı olan o gelmeden neler bırıktırdıgın cebınde. herşeyın tadını çıkar bırak akışına. bugun saglıklısın ve yaşıyorsun,,,bu ne kadar önemlı bılıyor musun?

bunun tadını çıkarmalısın, bırak bu korkuları...kımse olumsuz degıl, bugun bugunu yaşamalısın. umarım ıyı gelmıştır sözlerım. sevgıler tatlım

canım benim bu bi zamanlar bende de olmuştu..lisedeyken olmuştu hemde..arkadaşlarım yanımda bayılıyodu,bağırıyorlardı bende çok etkileniyordum.hergün ölücem boğuluyorum diye nefesim daralıyordu..birgün kanepeye uzandım uyumaya çalışıyordum.baktım nefesim daralıyo kendi kendime korkuyorum herşeyden,dudağım dilim uyuştu,kalbim sıkışıyordu..babama beni acil dr a yetiştir dedim..dr panik atak başlangıcı dedi.sakinleştirici iğne vurdular,birde şurup vermişti..geceleri uyuyamayan ben o gece çok rahat uyumuştum..rüyalarımda hep korkarım,yatamazdım..yalnız yatamıyordum,yeğenim küçükü onunla yatıyordum..çok şükür atlattım o günleri..yatarken müzik dinlerdim korkmu azaltıyordu..

gelelim ölüm meselesine...aslında ölümden korkmak kişinin ibadetine güvenmediğini ortaya çıkarıyo bence..kendimden biliyorum çünkü..namazı bıraktığım zaman sanki hemen ölücem hesap veremiycem gibi geliyordu.ama namazı kıldığım zaman içme bi ferahlık geliyo...

bence öncelikle psikolojik destek al canım..daha sonrada herzaman olmasa da korktuğun vakit güzelce abdest al dua et,kuran okumayı biliyorsan oku ve namaz kıl..için ferahlasın..

inşallah bugünleri atlatacaksın canım benim..Rabbim yar ve yardımcın olsun..amiiinn..

canım bende Kütahyada okudum ve bende senin gibi olmuştum
burda okuyacağımda ne olacak burda olacağıma ailemin yanında olsam
onlarla olduğum her anı kar sayıyordum beni bıraktıklarında anılar biriktirmek istiyordum
ve ben hala böleyim kendi öleceğime korkuyorum ama ailemi kaybetmek daha zor geliyor
şimdide evleneceğim ve hiç dışarı çıkasım gelmiyor evde ailemin yanında olmak ve daha
çok görmek istiyorum Kütahyada yaşadığım şeyler yavaş yavaş tekrar etmeye başlıyor

ama ben şimdi kendi kendime bunu aşmaya çalışıyorum
simdi ölecekler diye kendimi yıpratırsam (allah gecinden versin) öldüklerinde de acıyla hayatımı yıpratacağım ve bana yıpranmış bir hayat kalıyo....senağlama

hatta ben buraya ölümü kabullenememek die konu açmıştım
o dönem çok yoğun yaşıyordum yardma ihtiyacım vardı konumu silmişlerdi
2 gün ağladım beni kimse anlamıyor dieesenağlama

zaman herşeye çağre üzülme ve lütfen yapacak işler bul kendine hayatını sevdiklerinle doya doya anın tadını çıkararak yaşa:1hug:

canım benım...aynı seylerı bende dusunuyodum hemde daha 1.5 2 ay oncesine kadar..karşı komsumuz kanserden vefat etti... aklıma gelen ılk sey ben bıdaha aynur teyzemı goremıyecekmıyım
pencereden pencereye konusamıyacakmıyız balkondan bakmıyacakmjı bıdaha dıye dusunmustum...
sonra bırgun kendımınde olecegı aklıma geldı... her ınsan olumu kendınden uzak goruyo..bendeoyle gordugum ıcın şoka ugradım bır anda..tamda antalyaya kaynvalıdemlere gıtcegımız sıraydı ve kafamda yasaycagım guzel seylerı dusunmek varken ben olumu dusunuyodum.. nişanlıma sarılıp aglıyodum senı kaybetmek ıstemıyorum senden uzak kalmak ıstemıyorum dıye.. antalyaya annemlere gıdınce bana akrabalarının resımlerını gostermeye basladı... her resımde suda oldu buda oldu falan dıyodu ben bitiyodum nefes alamıyodum.. halamlara gıttık antalyada komsuları vefat etmıs tamda aksam kadının arkasından Kuran okuyolardı...ve kadın topragın altındaydı ve bende gırecektım o topraga bıgun sevdıklerımde annemde babamda kardesımde canımdan cok sevdıgım aşkımda..herseyde oturup aglıyodum aglıyodum olum dıyınce dızılerdekı karakterlere bıle aglıyodum... hersey bıgun benımde oleceğimi hatırlatıyodu bana cunku..işik olmayan yerde yatamıyodum sonra kardesımle uyumaya basladım.. sankı yanlız yatınca hemen azraıl gelıp canımı alacak gıbı gelıyodu... sonra nekadar buyuk bır hata yaptıgımın farkına vardım ben..
evet dedım olceksın bugun ozman nıye hergecırdıgın gunun kıymetını bılmıyosun..nden kokuyosun bukadar olumden dedım.. sonra nette olümle ılgılı arastırmalar yapmaya basladım..aslında olumun bukadar korkulcak bısey olmadıgını anladım... sevdıklerıme bıgun yıne kavusacaktım Rabbimin emirlerinide yerine getirsem O da bende razıolacaktı..bu kadar basıtti yanı.. sonradan farkına vardım kı hersey ınsanlar ıcın karsı komsumuzun olmesıde benım ıcındı benım bazı seylerı anlayabılmem ıcındı..bu beni Rabbime bagladı ve şükür Rabbime bu benı Rabbime yakınlastırdı.. ben kendımı tedavı edebıldım Rabbimin yardımıyla.. ve hıcde korkmuyorum şimdi.. cunku artık inşllah olum benım ıcın dugun gecesı gıbı sevgılıye kavusmak gıbı gelıyo...ınsallah sende gercege kavusursun canım benım.. Allah'ım en kısa zamanda dusuncelerın düze cıkar ınsallah
sevılerımlee :1hug: a.s.

tek yapman gereken bir psikiyatrisyten yardım almak bu sorunu yaşayan bir çok arkadaşım oldu ve hepsi hallettiler sorunlarını.üzülme evhamlarınla bu güzel günlerini zehir etme kendine zaman hızla geçiyor.şifa bulman dileğiyle...

Maneviyata biraz daha önem verin Rabbimize sıgının dua edin bol bol
« Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzura kavuşur…