Merhabalar ben 26 yaşındayım 3 yaşında kızım var ben kendimi bildim bileli içime kapanık sessiz kimseyle iletişim kuramayan biriyim sonradan öğrendim ki bunun adı sosyal fobiymiş
kimse beni istemiyor gibi geliyor kimseyle arkadaşlık kuramıyorum evden çıkamıyorum akrabalarımla görüşmüyorum tek bir tane bile komşum yok
evimizin önü park bayanlar çıkıp sohbet ediyorlar çocuklarda ne güzel kendi aralarında oynuyorlar kızım ve ben ise camdan bakmakla yetiniyoruz o cıvıl cıvıl insanlara
kendimi aşmaya çok çalıştım kızım için parka götürmeye çalıştım önce bir iki defa gittik olacak dedim aşacağım bu sorunu ama yapamadım sanıyorum ki gitsem yanlarına otursam beni istmeyecekler o kadar kötü bir duygu ki bu bırakın eşime aileme anlatmayı kendime bile itiraf edemiyorum kimi zaman yok diyorum iyiyim zamanla düzelirim ama olmuyor olmuyor sadece kendimi kandırıyorum sadece ağlayabiliyorum etrafımda kimse yokken ağlamanında ne kızıma ne bana hiç bir faydası olmuyor ben artık kendimi hiç düşünmüyorum kızım benim gibi olmasın istiyorum ara sıra kendimi zorlayıp onu biryerlere götürünce aynı benim gibi bir kenardan oyun oynayanları izliyor gülüp oynamıyor koşup zıplamıyor kızımıda kendim gibi yaptım keşke evlenip çocuk sahibi olmasaydım kızımın en büyük şanssızlığı benim gibi bir anneye sahip olmak benim yaşadığım sıkıntıları yaşayacak benim gibi olacak günleri ağlamakla geçecek
nasıl aşacağım bilmiyorum kızım için çırpınıyorum çabalıyorum olmuyor
kimse beni istemiyor gibi geliyor kimseyle arkadaşlık kuramıyorum evden çıkamıyorum akrabalarımla görüşmüyorum tek bir tane bile komşum yok
evimizin önü park bayanlar çıkıp sohbet ediyorlar çocuklarda ne güzel kendi aralarında oynuyorlar kızım ve ben ise camdan bakmakla yetiniyoruz o cıvıl cıvıl insanlara
kendimi aşmaya çok çalıştım kızım için parka götürmeye çalıştım önce bir iki defa gittik olacak dedim aşacağım bu sorunu ama yapamadım sanıyorum ki gitsem yanlarına otursam beni istmeyecekler o kadar kötü bir duygu ki bu bırakın eşime aileme anlatmayı kendime bile itiraf edemiyorum kimi zaman yok diyorum iyiyim zamanla düzelirim ama olmuyor olmuyor sadece kendimi kandırıyorum sadece ağlayabiliyorum etrafımda kimse yokken ağlamanında ne kızıma ne bana hiç bir faydası olmuyor ben artık kendimi hiç düşünmüyorum kızım benim gibi olmasın istiyorum ara sıra kendimi zorlayıp onu biryerlere götürünce aynı benim gibi bir kenardan oyun oynayanları izliyor gülüp oynamıyor koşup zıplamıyor kızımıda kendim gibi yaptım keşke evlenip çocuk sahibi olmasaydım kızımın en büyük şanssızlığı benim gibi bir anneye sahip olmak benim yaşadığım sıkıntıları yaşayacak benim gibi olacak günleri ağlamakla geçecek
nasıl aşacağım bilmiyorum kızım için çırpınıyorum çabalıyorum olmuyor
( 
