- 21 Mart 2024
- 1
- 0
- Konu Sahibi user183772
- #1
Burdaki büyüklerimin tavsiyesini ve yorumlarını almak fikrimi yönlendirebilir, yardımlarınızı bekliyorum.
Öncelikle 17 yaşındayım, kasım ayında 18ime gireceğim. Çok içime kapanık, asosyal, iletişim becerileri 0, özgüveni yerlerde biriyim. 4senedir bu farkındalıkla kendi kendimi tedavi etmeye çalışıyorum.
Anne ve babamla hiç anlaşamıyorum. Annem toksik ve anlaşılması zor biri beni sürekli eleştirir birileriyle kıyaslar, ben annemin söylediklerinden çok etkileniyorum. Annem birkaç sene öncesine kadar bana hep fiziksel şiddet uygulardı sözünde durmadığım için ama bu dayak için geçerli bir sebep değil.
Ben insan psikolojisinin çocukken şekillendiğini düşünüyorum ama annem böyle düşünmüyor.
Ben küçükken çok fazla zorbalığa uğradım akranlarım beni hep dövüp dışladı. Ben kendimi savunamuyordum. İlkokul öğretmenimde çok fazla dövdü beni ama annemle babam benim arkamda hiç durmadılar ben böyle hatırlıyorum o olaylar aklıma gelince ağlıyorum hep. Annem bir velinin ilkokul öğretmenimi dava ettiğini ama hiçbir şey olmadığını söyledi belki bu yüzden müdahale etmediler ama başka bir okula aldırabilirlerdi en azından.
Asıl olaya gelmek istiyorum. Ben lise hayatım boyunca hep sınıfın asosyal ezik kızıydım. Şuan son senemdeyim ve hala aynıyım kimseyle konuşamıyorum ortama ayak uyduramıyorum. Hiç zeki değilim. Yeteneğim yok. İnsanların ilgisini çekebilecek bir yanım yok. Tek bir arkadaşım yok.Sınıfta psikolojik olarak sık sık kalbim sıkışmaya nefes alamamaya başlayınca rehberlik servisine gittim ve olayları anlattım. Biraz iyi geldi fakat değişen birşey olmadı. Birkaç kere tekrarlayınca rehberlik hocası ailemi aradı görüştü. Öncesinde çok büyük bir sinir krizi geçirdim hiçbir zaman söylemediğim şeyleri anneme bağıra çağıra anlatmaya çalıştım dışlandığımı söyledim annemse bana kendi kendime psikolojimi bozduğumu söyledi. Yüzünde en ufak bi pişmanlık veya üzüntü yoktu. Rehberlik hocası anneme ve babama psikiyatristten randevu almalarını olayın ciddi olduğunu söylemiş ama değişen birşey olmadı.
Annem hala sözleriyle beni zehirlemeye devam ediyor. Bu olaylar beni 4sene boyunca intihara sürükleyecek kadar etkiledi.
Annemle babam hiç anlaşamıyor hep kavga ediyolar boşanacaklardı ama boşanmadılar.
Babama gelecek olursak. Ben babamı hala çözemedim. Beni hiç dövmedi özür dilemesini bilen birisi beni kırdığında hep gönlümü alır.
Ama babam çocuk gibi bir insan. Yanındayken annesi gibi hissediyorum. Bir ağırlığı yok, çok sorumsuz bir insan. İhtiyaçlarımı hiç karşılayamıyor parasını kullanmayı bilmediği için borç üstüne borç yapıyor. Şuan bir ayakkabı bile alamayacak haldeyim çatlak kirli iğrenç bir ayakkabı giyiyorum. Dolabımda doğru düzgün bir kıyafetim bile yok. cidden 6 aydır okulda aynı eşofmanı ve üstü giyiyorum. Kendimden nefret ediyorum iğrencim cildim hep sivilceli babam doktorun verdiği kremleri de almıyor.
Yaşıtlarımı görünce moralim bozuluyor, bende giyinip süslenmek gezmek tozmak istiyorum. Babama dışlanmakla alakalı derdimi anlatıyorum fakat bir çözüm bulunmuyor. Benim ihtiyaçlarımı görmüyorlar altın falan alıyorlar tamam yatırım yapıyorlar ama benim giyecek bir ayakkabım bile yokken almasınlar altını. BU ARADA ABLAM BASKIYA DAYANAMAYIP EVDEN KAÇIP EVLENDİ.
Ben evlenmeyi düşünmüyorum güzel bir meslek sahibi olup yaşayıp gitmek istiyorum.
Sonuç olarak 4 senedir çok yalnız hissediyorum. Sadece kendim varım. Ailem beni umursamıyor kısıtlamaya gelince kısıtlıyorlar fakat kendimi ifade etmeme bile izin vermiyolar bu yüzden salağın tekine dönüştüm. Çok çalışıp %100 burs kazanıp bir üniversiteye gidince ailemi hayatımdan çıkarmayı düşünüyorum sadece ablam ve kuzenimle görüşürüm, zaten üniversite masraflarımı da karşılayabileceklerini sanmıyorum. Olsalar da olmasalar da değişen birşey yok. Kendi sorunlarımı hep kendim çözdüm ve çözmeye devam ediyorum. Burada bile kendimi doğru ifade edemedim sadece ailemin beni intiharı düşündürecek kadar kötü hissettirdiğini anlayın yeterli.
Sizce yanlış mı düşünüyorum?
Ailem olmadan yapabilir miyim?
Öncelikle 17 yaşındayım, kasım ayında 18ime gireceğim. Çok içime kapanık, asosyal, iletişim becerileri 0, özgüveni yerlerde biriyim. 4senedir bu farkındalıkla kendi kendimi tedavi etmeye çalışıyorum.
Anne ve babamla hiç anlaşamıyorum. Annem toksik ve anlaşılması zor biri beni sürekli eleştirir birileriyle kıyaslar, ben annemin söylediklerinden çok etkileniyorum. Annem birkaç sene öncesine kadar bana hep fiziksel şiddet uygulardı sözünde durmadığım için ama bu dayak için geçerli bir sebep değil.
Ben insan psikolojisinin çocukken şekillendiğini düşünüyorum ama annem böyle düşünmüyor.
Ben küçükken çok fazla zorbalığa uğradım akranlarım beni hep dövüp dışladı. Ben kendimi savunamuyordum. İlkokul öğretmenimde çok fazla dövdü beni ama annemle babam benim arkamda hiç durmadılar ben böyle hatırlıyorum o olaylar aklıma gelince ağlıyorum hep. Annem bir velinin ilkokul öğretmenimi dava ettiğini ama hiçbir şey olmadığını söyledi belki bu yüzden müdahale etmediler ama başka bir okula aldırabilirlerdi en azından.
Asıl olaya gelmek istiyorum. Ben lise hayatım boyunca hep sınıfın asosyal ezik kızıydım. Şuan son senemdeyim ve hala aynıyım kimseyle konuşamıyorum ortama ayak uyduramıyorum. Hiç zeki değilim. Yeteneğim yok. İnsanların ilgisini çekebilecek bir yanım yok. Tek bir arkadaşım yok.Sınıfta psikolojik olarak sık sık kalbim sıkışmaya nefes alamamaya başlayınca rehberlik servisine gittim ve olayları anlattım. Biraz iyi geldi fakat değişen birşey olmadı. Birkaç kere tekrarlayınca rehberlik hocası ailemi aradı görüştü. Öncesinde çok büyük bir sinir krizi geçirdim hiçbir zaman söylemediğim şeyleri anneme bağıra çağıra anlatmaya çalıştım dışlandığımı söyledim annemse bana kendi kendime psikolojimi bozduğumu söyledi. Yüzünde en ufak bi pişmanlık veya üzüntü yoktu. Rehberlik hocası anneme ve babama psikiyatristten randevu almalarını olayın ciddi olduğunu söylemiş ama değişen birşey olmadı.
Annem hala sözleriyle beni zehirlemeye devam ediyor. Bu olaylar beni 4sene boyunca intihara sürükleyecek kadar etkiledi.
Annemle babam hiç anlaşamıyor hep kavga ediyolar boşanacaklardı ama boşanmadılar.
Babama gelecek olursak. Ben babamı hala çözemedim. Beni hiç dövmedi özür dilemesini bilen birisi beni kırdığında hep gönlümü alır.
Ama babam çocuk gibi bir insan. Yanındayken annesi gibi hissediyorum. Bir ağırlığı yok, çok sorumsuz bir insan. İhtiyaçlarımı hiç karşılayamıyor parasını kullanmayı bilmediği için borç üstüne borç yapıyor. Şuan bir ayakkabı bile alamayacak haldeyim çatlak kirli iğrenç bir ayakkabı giyiyorum. Dolabımda doğru düzgün bir kıyafetim bile yok. cidden 6 aydır okulda aynı eşofmanı ve üstü giyiyorum. Kendimden nefret ediyorum iğrencim cildim hep sivilceli babam doktorun verdiği kremleri de almıyor.
Yaşıtlarımı görünce moralim bozuluyor, bende giyinip süslenmek gezmek tozmak istiyorum. Babama dışlanmakla alakalı derdimi anlatıyorum fakat bir çözüm bulunmuyor. Benim ihtiyaçlarımı görmüyorlar altın falan alıyorlar tamam yatırım yapıyorlar ama benim giyecek bir ayakkabım bile yokken almasınlar altını. BU ARADA ABLAM BASKIYA DAYANAMAYIP EVDEN KAÇIP EVLENDİ.
Ben evlenmeyi düşünmüyorum güzel bir meslek sahibi olup yaşayıp gitmek istiyorum.
Sonuç olarak 4 senedir çok yalnız hissediyorum. Sadece kendim varım. Ailem beni umursamıyor kısıtlamaya gelince kısıtlıyorlar fakat kendimi ifade etmeme bile izin vermiyolar bu yüzden salağın tekine dönüştüm. Çok çalışıp %100 burs kazanıp bir üniversiteye gidince ailemi hayatımdan çıkarmayı düşünüyorum sadece ablam ve kuzenimle görüşürüm, zaten üniversite masraflarımı da karşılayabileceklerini sanmıyorum. Olsalar da olmasalar da değişen birşey yok. Kendi sorunlarımı hep kendim çözdüm ve çözmeye devam ediyorum. Burada bile kendimi doğru ifade edemedim sadece ailemin beni intiharı düşündürecek kadar kötü hissettirdiğini anlayın yeterli.
Sizce yanlış mı düşünüyorum?
Ailem olmadan yapabilir miyim?
Sende aynı taktiği dene. Yazsam daha yazarimda daha da uzatmak istemedim.
