Daha öncede yazmıştım. 2 yasinda bebeğim var çalışıyorum eşim kendi keyfinde. Geçen yanında ağladım çok bunaldigimi mutsuz olduğumu aileminde yanında bunalıp ağladığımı ve beni elestirdiklerini anlattım eşime. Ben senin yanındayım merak etme ne istersen yapabilirsin çocuğu bırak istediğini yap diyor ama kendisi bakmıyor. Bugün yine kendi çıkıp gitti evden bütün gün ağladım çocuğumun yanında. Onunda psikolojisini bozuyorum. Ailem eşim herkes herseyin var şükretmiyorsun diye düşünüyor. Evet halimiz yerinde ama içim sıkılıyor ruhum daralıyor. Kendime ayırdığım tek bi vakit yok ve artık istekte yok içimde. Hiç birsey yapmak istemiyorum. Oturup düşünüp ağlıyorum. Ne kadar bencil şükürsüz bi insanım diye iyi bir anne değilim diye ve anne olmayı haketmedigimi bile. Eşimin ise nasıl kendi keyfine bakıp eve gelip 5 dk çocukla vakit geçirip sevip içinin rahat olmasına şaşırıyorum hiç mi vicdanın sızlamıyor. Hiç mi nasıl babayim demiyor. Ki geçen karşısında ağladım bugün nasil bizi bırakıp gidebildi. Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım sadece ağlıyorum. Çocuğumda uzuluyor tutamıyorum kendimi
sevgisi çok güzel ama bakması fena
