kızlar malesef bu günlerde aslında uzunca bi süredir büyük bi moral bozukluğu ve ileriye karşı ümitsizlik içindeyim..ve sizlerden bana akıl vermenizi istiyorum..
ben 24 yaşındayım, öğretmenlik bölümünü bitirdim 2 yıl önce, bi sene öğretmenlik yaptım özelde sonra hastalık neticesinde işimden ayrıldım. 8 aylık evliyim, eşimle 8 sene üzerine evlendik. eşim en baştan beri çalışmama müsade etmeyeceğini söylüyordu evlendikten sonra.ben de tamam demiştim... ama şimdi çok pişmanım. öğretmen olarak atanan arkadaşlarımı görünce içim sızlıyor,kendim için çok üzülüyorum, üstelik eşim de çok değişti artık çalışma kararını bana bırakmış aslında kendisi hala taraftar değilmiş ama ben üzülüyorum diye izin verirmiş. ve bi kaç yere baktığımda destekçi de oldu eskiden hiç böyle değildi. bu durum bi yandan sevindirici ama bi yandan da daha çok üzüyor beni keşke o zamanları boşa geçirmeseydim diye..
şimdi evliyim ve 2 aylık hamileyim.. simdi bu kadar pişmanken ilerde daha pişman olmaktan korkuyorum bu işin peşinden koşsam diye düşünüyorum . ama evliyim bebek bekliyorm kendi kendime plan yapıyorum 2 sene sonra kpssye hazırlansam diye ama insanlar bebekle yürümez diyorlar. ben de çok ümitsizliğe kapılıyorum ve sürekli uyuyorum hiç bişey yapacak halim yok.
sizce herşey için çok mu geç, ben artık başaramaz mıyım.. hep böyle pişmanlık mı yaşayacağım.. ne düşünüyorsunuz?:::
ben 24 yaşındayım, öğretmenlik bölümünü bitirdim 2 yıl önce, bi sene öğretmenlik yaptım özelde sonra hastalık neticesinde işimden ayrıldım. 8 aylık evliyim, eşimle 8 sene üzerine evlendik. eşim en baştan beri çalışmama müsade etmeyeceğini söylüyordu evlendikten sonra.ben de tamam demiştim... ama şimdi çok pişmanım. öğretmen olarak atanan arkadaşlarımı görünce içim sızlıyor,kendim için çok üzülüyorum, üstelik eşim de çok değişti artık çalışma kararını bana bırakmış aslında kendisi hala taraftar değilmiş ama ben üzülüyorum diye izin verirmiş. ve bi kaç yere baktığımda destekçi de oldu eskiden hiç böyle değildi. bu durum bi yandan sevindirici ama bi yandan da daha çok üzüyor beni keşke o zamanları boşa geçirmeseydim diye..
şimdi evliyim ve 2 aylık hamileyim.. simdi bu kadar pişmanken ilerde daha pişman olmaktan korkuyorum bu işin peşinden koşsam diye düşünüyorum . ama evliyim bebek bekliyorm kendi kendime plan yapıyorum 2 sene sonra kpssye hazırlansam diye ama insanlar bebekle yürümez diyorlar. ben de çok ümitsizliğe kapılıyorum ve sürekli uyuyorum hiç bişey yapacak halim yok.
sizce herşey için çok mu geç, ben artık başaramaz mıyım.. hep böyle pişmanlık mı yaşayacağım.. ne düşünüyorsunuz?:::