Kendimden nefret ediyorum. 2
Bucuk yaşındaki ogluma vurdum hiç umursamadi güldü belki de oyun sandı.
Kardeşine devamlı zarar veriyor üzerine çıkıyor yapma diyorum oğlum o kötü bir davranış bak öyle de değil böyle sev.
Hep yol gösterici oldum. Kizarken bile kizamam sesimi pek yukseltemem ki hiç ciddiye almıyor beni. Bugün defalarca uyardım ufak ceza verdim kardeşinden uzağa oturtma cezası. Düşün orda dedim. Ama yok yine yaptı yine yaptı. Ben çok yıprandım. Tek başıma iki çocukla ilgilenmek o kadar zor ki.
Yaptığım yanlış biliyorum ama daha ne yapabilirim bilmiyorum.
Olmak istemediğim O ANNEYE donusuyorum sanırım. Öyle bir anne gördüğümde elinden almak istediğim o anneye.
Kendinizden nefret etmeyin,insanız,
hepimizin sabrı bazen tükeniyor,
bununla birlikte çocuğunuza vurmak,ittirmek,bağırmak hiç bir sorunu çözmez,tersine katmerler,
sabrınızın tükendiğini hissettiğinizde çocuğunuzdan uzaklaşın.
Derin derin nefes alın,elinizi,yüzünüzü yıkayın.
Yaş aralığı az iki küçük çocuğu,
tek başınıza büyütmek çok zor bir iş.
Alabileceğiniz her türlü yardımı alın yakın çevrenizden.
Bir de şunu unutmayın bu yaş aralığındaki bir çocuk,bilinçli olarak zarar vermez kardeşine.
Sizi üzmek veya sinir etmek de değildir amacı.
Çocuğunuzun davranışlarını daha iyi anlamak,ona daha bilinçli yaklaşmak isterseniz şu iki kitabı ısrarla tavsiye ederim.
Evlatlarınızı sağlıkla ve sevgiyle büyütün.
Not:'Annemden dayak yedim ama gayet normalim','bu kadarcık şeyden blr şey olmaz','vicdanını sustur' şeklinde yapılan yorumları
-iyi niyetle de olsa-
en hafif tabirle 'geniş düşünememe' olarak nitelendiriyorum.
Çocuk eğitiminde şiddetin yeri yoktur.
Şiddetin azı-çoğu-ortası da yoktur.
Sizin mizacınız rahattır,çocukken gördüğünüz şiddet sizi etkilememiş olabilir,
bu bir başka çocuğun hafif düzeyde bile olsa şiddetten etkilenmeyeceği anlamına gelmez.
Şiddeti hafifleştirmeye gerekçe de olamaz.
Uzun lafın kısası sui misal,misal olamaz.
Anne olsun,olmasın herkesi daha sorumlu davranmaya ve aklı selim düşünmeye davet ediyorum.