Bu konuyu niye açtım bilmiyorum. Yani ne duymak istediğimi bilmiyorum. Bugün birden bire içimi bir düşünce kapladı. BEN NE ZAMAN MUTLU OLCAM. Şu an ki mutsuzluğumun ömür boyu süreceğine dair bir hisse kapıldım. Ümitsizlik. Evet sonsuz mutluluk yok bunu kabul ediyorum ama mutsuzluğun da bir dozu olmalı değil mi? Gün içerisinde mutlu olduğum güldüğüm eğlendiğim çok şey var fakat evliliğimde çok mutsuzum, çok huzursuzum, yapayalnızım. 2 yıl oldu ve bir şey değiştiği yok. EŞİMİ SEVİP SEVMEDİĞİMİ NASIL ANLARIM? inanın bilmiyorum. Bazen ölse de kurtulsam dediğim bile oluyor ( Töbe töbee). E boşan o zaman diyeceksiniz ama o iş de o kadar kolay değil. Babam kanser tedavisi görüyor ve bu dünyadaki en değer verdiğim sevdiğim insan, onu üzmek istemiyorum. 7,5 aylık bir kızım var, iyi de bir kariyerim.
Ben böyle böyle mutsuz ölüp gidecem herhalde, tamamen kendi sectiğim ama şu an istemediğim bir hayatı yaşamak zorundayım. Mecbur değilim hiç bir şeye ama başka da çarem yok.
Ben böyle böyle mutsuz ölüp gidecem herhalde, tamamen kendi sectiğim ama şu an istemediğim bir hayatı yaşamak zorundayım. Mecbur değilim hiç bir şeye ama başka da çarem yok.
insanin esinden ve isinden bagimsiz kalabilmesi duygu anlaminda imkansiz bence..
