Üzgünüm, çok üzgünüm... Hani böyle içim çığlık çığlığa ama dışarıya suspusum. Sorguluyorum yaşadıklarımı, aslinda herşeyi nasip değilmiş mottosuyla bir kalemde unutmak gerekirken sorguluyorum ve yaptığım en büyük hatanın cok değer vermek ve bunu gostermek olduğunu görüyorum.
Bir ilişkim vardı. Başlarda ikimizde hemen hemen aynı oranda ilgi gosteriyorduk. Hoşlandik, mantık boyutunda da uygun geldi ve başladık. Ilk bir ay ilgiliydi heyecanlıydı. Sonraki aylar daha çok arayan, görüşmek isteyen, daha çok ilgi gösteren hep ben oldum. O kendini kademeli olarak geri çekti. Birkaç kez söyledim bu durumu. Iş yoğunluğunu ortaya sürdü. Inandim başta içten içe de hep ona destek olmak istedim. Beklentilerimi minimize ettim. Ama öyle bir raddeye geldi ki olay. Haftalarca gorusmesek görüşmek talebinde bulunmuyordu adam. Bende bu is böyle gitmez ayrilalim dedim. Istemedi ben böyle hayal etmedim dedi. Senden fedakarlik bekliyorum vs dedi. Her neyse devam ettik. Ama durum gitgide daha kötüleşti. Kavga gürültü saygısızlık yok ama sıfır ilgi.
Ve beklenen son. Terketti. Sen çok iyi bir kizsin, evlilik düşünülecek çok mantıklı bir insansın ama kafa yapilarimiz uymuyor oldu. Sen ilişkide çok aktifsin ben çok duraganim dedi. Bu halimin sebebi belki de duyguları yoğun hissedemiyor oluşumdur dedi. Şimdi düşünüyorum, hani yoğunluk? Hani psikolojik sorunlar?
Ben şurada kaybettim sanırım, o kendini naza çektikçe ben kendimi öne attım. Strateji vs düşünmeden balıklama kendimi attım ilişkiye. Evet iyi kızdım yormadim ama ne esprim kaldı ki. Yoracaktim, uzecektim, naza cekecektim.
Çok üzgünüm çok. Iyi kız olmaktan dolayi da çok üzgünüm.
Kırıcı yorum yapacaklar için önden rica ediyorum lütfen yapmayın.. Durumun acikliginin farkındayım. Sadece günlerdir icimde çığlık çığlığa olanları bir yere dokmem gerekiyordu.