Merhaba arkadaşlar. Uzun zamandır burayı takip ediyorum, bir çoğunuzun derdine sıkıntısına ortağım fakat üye olmak bugüne nasip oldu. Konum uzun ve sıkıntım 24 senelik. Bu nedenle okumak zorunda değilsiniz amacım bir çeşit günlük tutmak.
Sorunum ailem. Babamı neredeyse hiç görmediğim bir çocukluk yaşadım. Annemle evlilikleri devam ederken birçok kadınla birlikte yaşadı, o kadınların çocuklarına, bana hiç yapmadığı kadar babalık yaptı. Bazen anılarını onlarla yaşadığını unutur, sanki birlikte yaşamışız gibi anlatır.
Annem tüm bu yaptıklarına rağmen babamdan boşanamadı. Çünkü babasını ufakken kaybetmiş, kendisine sahip çıkacak bir ailesi hiç olmamış. Ailesinden kalan tüm malları kardeşi bir şekilde harcamış, ben ve abim çok küçük yaşta olduğumuzdan işe de girememiş. Her şeyi göze alıp boşanmaya kalktığında da babam bizi yurt dışına kaçırmış. Tüm hayatını bize adamış bir kadın.
Ailecek yaşamadığımız pislik kalmadı, evimizi pavyon kadınları mı basmadı, babam silahla pub mı basmadı neler neler.
Tüm bu yaşadıklarımızdan dolayı abim okuyamadı, hep bize sahip çıkmaktan başka şeylere ayıracak zamanı olmadı. Şu an babamla ortak çalışıyorlar ve evli, o yüzden ona rest çekemiyor.
Bense yeni avukat oldum. İzmir'de avukat maaşları oldukça düşük bu nedenle işçi avukat olmak istemiyorum, çok verimli bir staj dönemi geçirdiğim için büro bakıyorum kendime. Babam maddi anlamda destek olmazsa eğer bunu yapmam çok zor.
Sonuç olarak annemle babamın boşanmasını sağlamaya çalışıyorum. Fakat babam çok yapışkan bir insan. Ve geliri kayıt dışı. Maddi durumumuz yerinde olmasına rağmen boşanma davası açtığımız takdirde annem babamdan sembolik bir nafaka alabilir ancak. Ve kendisine ait bir maaşı da yok.
Babam her gece eve alkollü şekilde gelip kavga çıkartıyor. Ne gecem kaldı, ne de gündüzüm. Bu adama büromun işleri oturana dek katlanmak zorundayım. Bu da neredeyse 6-7 aylık bir süreç demek.Fakat zamanım daralmış gibi hissediyorum. Anneme bir şey yapacağından korkuyorum, çünkü daha önce kalkışmışlığı var. Ve cidden maddi bir birikimimiz yok, eğer olsaydı uzaklaştırma kararı çıkartacaktım. Çok çaresizim. Ve bu tarz hayatlar yaşayan müvekkillerim var. Onlara yol gösterirken, kendim ışığımı kaybettim. Artık çok yoruldum kavgalardan.
Sorunum ailem. Babamı neredeyse hiç görmediğim bir çocukluk yaşadım. Annemle evlilikleri devam ederken birçok kadınla birlikte yaşadı, o kadınların çocuklarına, bana hiç yapmadığı kadar babalık yaptı. Bazen anılarını onlarla yaşadığını unutur, sanki birlikte yaşamışız gibi anlatır.
Annem tüm bu yaptıklarına rağmen babamdan boşanamadı. Çünkü babasını ufakken kaybetmiş, kendisine sahip çıkacak bir ailesi hiç olmamış. Ailesinden kalan tüm malları kardeşi bir şekilde harcamış, ben ve abim çok küçük yaşta olduğumuzdan işe de girememiş. Her şeyi göze alıp boşanmaya kalktığında da babam bizi yurt dışına kaçırmış. Tüm hayatını bize adamış bir kadın.
Ailecek yaşamadığımız pislik kalmadı, evimizi pavyon kadınları mı basmadı, babam silahla pub mı basmadı neler neler.
Tüm bu yaşadıklarımızdan dolayı abim okuyamadı, hep bize sahip çıkmaktan başka şeylere ayıracak zamanı olmadı. Şu an babamla ortak çalışıyorlar ve evli, o yüzden ona rest çekemiyor.
Bense yeni avukat oldum. İzmir'de avukat maaşları oldukça düşük bu nedenle işçi avukat olmak istemiyorum, çok verimli bir staj dönemi geçirdiğim için büro bakıyorum kendime. Babam maddi anlamda destek olmazsa eğer bunu yapmam çok zor.
Sonuç olarak annemle babamın boşanmasını sağlamaya çalışıyorum. Fakat babam çok yapışkan bir insan. Ve geliri kayıt dışı. Maddi durumumuz yerinde olmasına rağmen boşanma davası açtığımız takdirde annem babamdan sembolik bir nafaka alabilir ancak. Ve kendisine ait bir maaşı da yok.
Babam her gece eve alkollü şekilde gelip kavga çıkartıyor. Ne gecem kaldı, ne de gündüzüm. Bu adama büromun işleri oturana dek katlanmak zorundayım. Bu da neredeyse 6-7 aylık bir süreç demek.Fakat zamanım daralmış gibi hissediyorum. Anneme bir şey yapacağından korkuyorum, çünkü daha önce kalkışmışlığı var. Ve cidden maddi bir birikimimiz yok, eğer olsaydı uzaklaştırma kararı çıkartacaktım. Çok çaresizim. Ve bu tarz hayatlar yaşayan müvekkillerim var. Onlara yol gösterirken, kendim ışığımı kaybettim. Artık çok yoruldum kavgalardan.
