Cok kirginim,cok uzgunum.
Birileriyle paylasmak istiyorum. Simdiden vakit ayirip okuyan herkese cok tesekkur ederim.
Gecirdigim hastalik sonrasinda bir daha asla cocugum olamayacak. Bir gun evladini kucagina alma hayalleri kurarken bu gercege alismam bir hayli zaman aldi.
Konuma geleyim.
Bundan bir bucuk yil once yasadigim yerde komsum yasli bir teyzecik cok ama cok fakir bir ailenin
tup bebek tedavisi icin gerekli parayi bulamadigini, kizcagizin cok uzuldugunu evlat hasretiyle yanip tutustugunu anlatti. Kocasi insaatta calisiyormus,sigortalari yokmus.
Cok derinden etkiledi bu ailenin durumu beni. Onlarin bir sansi varken sirf paralari olmadigi icin neden denemesinler dedim ve ben karsiladim. Helali hos olsun.
Mujdeli haberi de aldim teyzeden. Masallah ikiz bebekleri olmus,sagliklari da iyiymis cok sukur.
Ben yalniz yasiyorum, ailem baska bir sehirde is dolayisiyla burdayim.
Minikleri bir goreyim,opeyim istedim. Hediyelerini bile aldim.
Anneleri neden gelecek ki, onun parasiyla olmadi cocuklarimiz, kendiliginden oldu demis. Esinin annesi de ugursuzun eli degmesin torunlarima demis.
Gozlerim dolu dolu yaziyorum.
Ne diyecegimi bilmiyorum. Benim param nedir ne kadar uzuldum. Rabbim nasip etmis ben kimim, sadece minikleri gormek oyle icimden geldi ki..
Diyecek baska bir sey bulamiyorum sadece cok uzgunum.
