nerden başlayayım bilemiyorum ama paylaşacak hiç kimsem yok derdimi anlatacak .bebeğim gitti daha 7 haftalıktı.kalbi atmadı.doktor ilk söylediğinde dünyam başıma yıkıldı.olamaz diyordum bu bizim başımıza gelemez diyordum olamaz diyordum hayır hayır ama acı gerçekle karşı karşıya gelmiştik.ben ne emekler harcamıştım ne kadar çook dua etmiştim oysaki ama olmadı maalesef.kalbi atmadı yaşamak istemedi.eşimle kahrolduk artık gözyaşlarımızı durduramıyorduk .ben her ne kadar unuttum gibi görünsemde demek ki bir yerlerde hala acısı duruyormuş.1 yılın sonunda mucize gibiyidi.küçük canavar diyorduk eşimle geceleri elimizi karnıma koyuyor öyle uyuyorduk.şimdi karnıma bile dokunamıyorum.aynaya bakamıyorum.okula gidiyorum yüzlerce çocuğu eğitiyorum ama kendime derman olamıyorum.onlarla avutuyorum kendimi.onlara öğrettiğim her bir kelimeyle gurur duyuyorum ama bazen öyle bir an geliyorki donup kalıyorum sanki bir başka dünyadayım sanki ben ben değilim .hep dua ediyorum allahım sen benim aklıma sahip çık diye.hiç bir şey bana mutluluk vermiyor.günleri sayıyorum aylar geçsin istiyorum ama gerçekle yüzyüze geldiğimde işte o anda ......... gözlerim doluyor önce sonra yaş olup oluk oluk akıyor.şu an evimizde bir sessizlik var sanki ... o bize ses verdide şimdi yok gibi geliyor ama veremedi o kalbi atamadı , bir mucize olsaydı atsaydı ama olmadı.bize veda etti küçük canavarım.ama ben yine umutluyum ağlıyorum ama umudumu hiç yitirmiyorum allaha yalvarıyorum sadece.isyan etmiyorum hiç inancımı yitirmiyorum .dua edelim kızlar birbirimiz için ben hergün önce burdaki herkes için sonra kendim için duayı eksik etmiyorum..işte bu kadar .buda benim hikayem