herkese teşekkür ederim. soran arkadaşlar için şöyle özetleyeyim: ben bir erkek evladın kaybından sonra, belki onu telafi eder diye yapılmış ama beklentiyi boşa çıkarmış bir çocuğum. küçükken de annem beni hep ninemlere gönderirdi,kendi evime misafir gibi gelirdim ve davranışlarımın çoğu onlara benzemediği için dışlanırdım. kardeşlerimle ve annemle o bağ hiç kurulamadı. tabii bunun asıl sebebini anlamak 25 yaşıma ve psikoloğla görüşene kadar mümkün olmadı. küçükken bu itilmişliği gördükçe kabullenemez ve hırçınlaşırdım. o yüzden ben annemin gözünde iyice "benim değil onların kızı" oldum. her evlat anne onayı arar ben de 18 inden beri tüm ciddi kararlarımda onun isteklerini göz önünde bulundurdum, belki kabul görürüm diye. ama olmayınca olmuyor. onu da psikologa götürmeye çalıştım ama narsistlik de var:ben kusursuzum, sen hatalısın derdi hep. biriyle ciddi olarak görüşmeye başladıktan sonra iyice düşman oldu, evde açık anlamda mobbinge uğruyorum. ergenlik geçtikten sonra hep susar alttan alırdım çünkü "anneye babaya karşı gelinmez" diye büyütülmüşüz. bu ilişkime bu kadar müdahil olma çabalarından sonra sesimi çıkarmaya başladım ama ne fayda! ilişkim de çok çirkin bir şekilde bitti zaten, sanırım kimse ailesi bu kadar sorunlu biriyle olmak istemiyor. ama ilişkim bitmesine rağmen annemden destek görmedim "ben sana ayrıl demiştim,oh olsun" demeleri mi dersiniz, moralim bozukken kardeşlerimle alay etmeleri mi dersiniz. evde huzursuz etmelere ise hala devam ediyor. bir kaç örnek vermem gerekirse:üniversiteyi kazandığımda "tebrik ederim" yerine "sen değil ablan hak ediyordu, Allah da kime ne vereceğini şaşırmış, zaten kazandıysan benim hatrıma olmuştur" demişti. o yıl boyunca gelen giden misafirlere "bundan da ne biçim mühendis olucak anlamıyorum" demişti. banyoyu kullanınca hemen arkamdan girer eşyaların yeri değiştiği için beddua ve hakaret eder, odamın kapısına bir şey asarsam atmakla tehdit eder.perdeye çarpıp şeklini bozsam bile kavga çıkarır,sürekli bana ne kadar beceriksiz olduğumu söyler,kardeşlerimle giyimim saçım vs ile alay etmesi de cabası. şehirdışında çalışmak istedim ona da engel oldu:baban kabul etmez, mis gibi evin var otur işte" diye. şu anda da çıkış bulamıyorum sanki tüm kapılar yüzüme kapanıyor, delirecek gibi oluyorum.