öncelikle çok geçmiş olsun. yaşadığınız durumda sizin en ufak bir sucunuz veya sorumluluğunuz yok öncelikle bunu aklınıza yazın, uzun zamandır psikolojik şiddet gördüğünüzden muhtemelen kendinizi sorgulayıp duracaksınız, aklınıza bazen "ben de böyle davranmasaydım..." gibi şeyler gelecek, ama bunların hepsi sürecin bir parçası. lütfen o anlarda kendinize uğradığınız şiddetin "hiçbir haklı gerekçesi" olmayacağını defalarca söyleyin ki beyniniz size oyun oynamasın.
ikinci olarak aileniz dışında kimseye açıklama yapmayın, hele de hesap vermeyin. şu an son ihtiyacınız olan gereksiz kişilerden oluşan bir mahkeme. size iyi niyet gibi gösterip "ama sen de..." diye sizi suçlayan kadınların boşanacak gücü olmayabilir bundan şiddeti normalleştiriyor olabilirler, erkekler ise zaten kendi eşlerini dövüyor olabilir, yani başkalarının fikirlerine göre karar vermeyin. kulaklarınızı tıkamak ve kendiniz ve bebeğiniz için doğru olanı yapmak zorundasınız. imkanlar ve yalnızlık açısından bebeğinizi büyütürken zorlanabilirsiniz ama asla bir bebeği daha şimdiden başlamış bir şiddet ortamında büyütmeyin. bebekler, çocuklar annelerinin tüm duygu durumlarını hissedebilecek kapasitede canlılardır, sizi mutlu görmesi -sizin gerçekten mutlu olmanız- onun için yeterli olur. bunlardan endişe etmeyin.
ve son olarak lütfen, aradan zaman geçip, olay soğuyunca "aslında çok da bir şey yoktu" diye olayı normalleştirmeyin, emin olun, burada defalarca örneği var, bugün affederseniz ona açık çek vermiş olacaksınız, ve her defasında daha şiddetlenerek gelecek size. kardeşlerinize sımsıkı sarılın, bu günler asla hep böyle sürmeyecek, atlatacaksınız ve eğer sabrederseniz çok daha güçlenerek çıkacaksınız bunların içinden. tüm iyi dileklerim sizinle.