Kızlar ben artık dayanamıyorum. Eşimin ailesinin yaptıklarına tahammül edemiyorum, kafamdan atmaya çalıştıkça daha beter oluyorum. Bunlar ne biçim insanlar? Ben ne kadar aptalmışım ki bunca zaman beni hiç kabullenmeyen insanları ne kadar masum görmüşüm. Nişan, düğün hepsini geçiyorum kaynanam rahatsızmış güya böyle bir talebim olmamasına rağmen bebeğime yelek ve patik örecekmiş rahatsızlanmasaymış. Görümcem arayıp annem patik felan öremez diyor. Ben kimseden böyle bişey istemedim ki. Bugün konuştuk kaynanam gayet de dinç iş yapıyor köy işi, mesele benim bebeğime bişey yapmak istememeleri. Neden bu ikincilik, eşime söylüyorum azarlamaktan beter ediyor beni takmayın demeyin bu insanlar ben evlenirken bir kere arayıpta neye ihtiyacın var diye sormadılar ama düğün salonunda en baş köşeye oturdular. Çıldırmak üzereyim.. üstümde en ufak emekleri yok inanın ki ama eşim önlerine paspas etmeye hazır beni. Boşanmak istesem 20-25 gün kaldı doğuma elim kolum bağlı. Aynı evin içinde sırf bu meselelerden ötürü düşman gibiyiz. Allah’a havale ediyorum herkesi. Geldiler günlerce ağırladık düğün zamanı, el bebek gül bebek her birini ağırladık benim ailem bir kere gitti kovmaktan beter ettiler. Görümcem sofrada terk etti gitti bizi. Yazıklar olsun. Eşim kaza geçirdi o zaman nişanlıydık 2 ay biz baktık kendi ailesi lütfedip gelmedi bile. Yazıklar olsun. Görümcemi Allah’a havale ediyorum içlerine girdiğimden beri o kadar oynadı ki psikolojimle bunların hepsini yeni yeni farkediyorum. Eşim yüzünden hep içime attım artık bu hamileliğin verdiği psikolojiyle içimi atacak yer bulamıyorum. Ne kadar aptalmışım ben neden bu kadar susmuşum? Ne için sabretmişim bunca zaman? Aileme yaptığı saygısızlıktan sonra bile ben aradım aptal gibi, defalarca ağladım aptallıkları yüzünden. Eşime başından beri söyledim hiç inanmadı hep onu savundu bana karşı.