- 28 Şubat 2017
- 576
- 1.283
- 33
- Konu Sahibi Bones and Stones
-
- #1
Merhaba arkadaşlar. 2,5 yıl önce boşandım. Ayrıntılara girmeyeceğim ama kötü günler geçti şükür. Herşey bitti yani.
Evim ve çocuğumun okulu çok yakın. Okulda da sık sık etkinlikler ve doğumgünü organizasyonları oluyor. Bu yüzden çoğu veli ile içli dışlıyız.
Eski eşim tüm etkinliklere katılıyor. Kermeslere börekler kurabiyeler yapıp getiriyor. Gösterilerde yakınımda oturuyor. Sürekli çocuğuma bişeyler alıp okula getiriyor. Daha bir sürü şey... Evliyken bu kadar ilgili olmamasına rağmen şu an aşırı ilgili. Bir ara diğer veliler yemek organizasyonu yapıp O' nu da çağırdılar. Ben o velileri uyardım. Böyle planlar yapmamalarını, eski eşimle görüşmemizin uygun olmayacağını söyledim. Evet artık iyi bir baba. Bunu takdir ediyorum. Kendisi çocuğunu haftasonları alıyor. Hafta içi okula gidip görüyor. Bütün maddi ihtiyaçlarını karşılıyor. Ama ben eski eşimle görüşmek istemiyorum. Bunu yapmak zorunda değilim.
Belki çocuğu ondan soğumasın diye belki vicdanını rahatlatmak için belki de gerçekten içinden gelerek yapıyor bunları, bilemem. Ama asıl sorun şu; okulun diline düştük resmen. İnsanlar bizi dedikodu veya eğlence malzemesi gibi görmeye başladı. Bir etkinlik olduğunda herkesin gözü üstümüzde. Maalesef gelişen olaylar sebebiyle bazı şeyleri biliyorlar. İnsanların " bak seninki geldi, aa sana bakıyor, ay ne iyi adam, kesin seni hala seviyor, seni görebilmek için her etkinliğe katılıyor" demelerinden ve kıs kıs gülmelerinden sıkıldım. Öğretmen bile bana O' nu övmeye başladı. Halbuki 1 yıldır eski eşimle konuşmuyoruz bile. Defalarca uyardım ama nafile. Eski eşim 23 Nisan gösterisinde hemen arkamda dikilmiş. Whatsapptan msj yazdılar, öyle farkettim. Malum sınıf grubu var. Sonra gülüşmeler, mesajlar devam etti.
Bugün çocuğumun okulunu ve evi değiştirmeye karar verdim. Çocuğum okulunu seviyor, mutlu. Ama ben hiç değilim. Ayaklarım gitmiyor. Dedikodudan bıktım. Hatta utanıyorum. En azından yeni okulunda kimse yaşananları biliyor olmayacak. Hatta velilerle görüşmeyi bile düşünmüyorum. Acaba çocuğuma haksızlık mı ederim? Yoksa ben daha mutlu ve huzurlu olursam çocuğum da mı olur? Bilemedim. Bilenlere sormak istedim.
Not: " Çok uzun yazmışsın, okurken gözlerim kör oldu" eleştirilerine açığım. Daha kısa nasıl anlatılırdı? Bilemedim.
Evim ve çocuğumun okulu çok yakın. Okulda da sık sık etkinlikler ve doğumgünü organizasyonları oluyor. Bu yüzden çoğu veli ile içli dışlıyız.
Eski eşim tüm etkinliklere katılıyor. Kermeslere börekler kurabiyeler yapıp getiriyor. Gösterilerde yakınımda oturuyor. Sürekli çocuğuma bişeyler alıp okula getiriyor. Daha bir sürü şey... Evliyken bu kadar ilgili olmamasına rağmen şu an aşırı ilgili. Bir ara diğer veliler yemek organizasyonu yapıp O' nu da çağırdılar. Ben o velileri uyardım. Böyle planlar yapmamalarını, eski eşimle görüşmemizin uygun olmayacağını söyledim. Evet artık iyi bir baba. Bunu takdir ediyorum. Kendisi çocuğunu haftasonları alıyor. Hafta içi okula gidip görüyor. Bütün maddi ihtiyaçlarını karşılıyor. Ama ben eski eşimle görüşmek istemiyorum. Bunu yapmak zorunda değilim.
Belki çocuğu ondan soğumasın diye belki vicdanını rahatlatmak için belki de gerçekten içinden gelerek yapıyor bunları, bilemem. Ama asıl sorun şu; okulun diline düştük resmen. İnsanlar bizi dedikodu veya eğlence malzemesi gibi görmeye başladı. Bir etkinlik olduğunda herkesin gözü üstümüzde. Maalesef gelişen olaylar sebebiyle bazı şeyleri biliyorlar. İnsanların " bak seninki geldi, aa sana bakıyor, ay ne iyi adam, kesin seni hala seviyor, seni görebilmek için her etkinliğe katılıyor" demelerinden ve kıs kıs gülmelerinden sıkıldım. Öğretmen bile bana O' nu övmeye başladı. Halbuki 1 yıldır eski eşimle konuşmuyoruz bile. Defalarca uyardım ama nafile. Eski eşim 23 Nisan gösterisinde hemen arkamda dikilmiş. Whatsapptan msj yazdılar, öyle farkettim. Malum sınıf grubu var. Sonra gülüşmeler, mesajlar devam etti.
Bugün çocuğumun okulunu ve evi değiştirmeye karar verdim. Çocuğum okulunu seviyor, mutlu. Ama ben hiç değilim. Ayaklarım gitmiyor. Dedikodudan bıktım. Hatta utanıyorum. En azından yeni okulunda kimse yaşananları biliyor olmayacak. Hatta velilerle görüşmeyi bile düşünmüyorum. Acaba çocuğuma haksızlık mı ederim? Yoksa ben daha mutlu ve huzurlu olursam çocuğum da mı olur? Bilemedim. Bilenlere sormak istedim.
Not: " Çok uzun yazmışsın, okurken gözlerim kör oldu" eleştirilerine açığım. Daha kısa nasıl anlatılırdı? Bilemedim.