- 20 Nisan 2022
- 21
- 11
- 3
- 30
- Konu Sahibi mrvylmzz22
-
- #1
Erkekler ağlayıp yalvaran kızları sevmezler.Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum
Evet o kadar çok yaşadım ki bunuErkekler ağlayıp yalvaran kızları sevmezler.
Niye yalvarasınız ki ben anlamıyorum.
Madem gençsiniz güzelsiniz siz kendinize kriter belirleyin.
Her şeyden önce kendinizi önemseyin.
Kimseye kendinizi zorla sevdirmeye çalışmayın
Her defasında aynı sahneyi yaşarsınız.
Benim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuzEvet o kadar çok yaşadım ki bunu
Aslında ailem küçükken beni hiç eleştirmezdi sadece evimizde fiziksel ve duygusal şiddet vardı bunun etkisi varmıdır bilmiyorumKaybetme korkusu, takdir edilme övülme sevilme güdüsü hepimizde vardır ama bu kendi benliginizi aşağı çekerek bağımlı kişilik durumuna gelecek kadar vahimse çocukluk dönemindeki yasadiklarinizin,ailenizin tutumunun çok önemi var bence.
Sürekli eleştirilen, hataları tolere edilmeyen,başarı beklentisi yüksek olan bi çocuk muydunuz? Kendini hep yetersiz görüp ödünler vererek tutunmaya çalışmışsınız çevrenize
Benim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuz
Karşı taraf da bunu anlayınca relax davranıyor her konuda.
Ne gerek var buna
Kontrollü gidin ilişkinizde
Kimse bulunmaz hint kumaşı değil
Önce " ben " deyin lütfen bunu kafanıza yerleştirine
Evet maalesef, mesela şimdiye kadar hiç bir ilişkimde ben çabalamadan bişey olmadıBenim anladığım çok fazla bağlanıp gereğinden fazla değer veriyorsunuz
Karşı taraf da bunu anlayınca relax davranıyor her konuda.
Ne gerek var buna
Kontrollü gidin ilişkinizde
Kimse bulunmaz hint kumaşı değil
Önce " ben " deyin lütfen bunu kafanıza yerleştirin.
Olmaz mı babanızdan mi gördünüz? Dayak psikolojik siddet bi süre sonra ozsaygimizi kaybettirir,ben bunu hakettim de yaşıyorum, hakli olsam da sesimi çıkarmıyim alttan alayım vs gibi düşüncelere evriliyor. Kendinize bi söz verin önce ben demeyi deneyinAslında ailem küçükken beni hiç eleştirmezdi sadece evimizde fiziksel ve duygusal şiddet vardı bunun etkisi varmıdır bilmiyorum
İşte demek istediğim tam da bu aslında.Evet maalesef, mesela şimdiye kadar hiç bir ilişkimde ben çabalamadan bişey olmadı
Canım valla sana tavsiye verebilecek durumda değilim ama dertleşme amacıyla yazıyorum.ben de zaman zaman aşırı iltifatlara maruz kalıyoruz çecremdekiler tarafından, seven de çok seviyor yalan yok.peşimden koşan da çok oldu. Eee o zaman ne halt iatiyorsun, hava atmak için mi yazdın bunları dediğini duyar gibiyim.o yüzden derdimi anlatayım.hastanede sağlıkçı olarak çalışıyorum.benim de burada bırak ilgileneni, belki koca gün selam veren bile çıkmıyor. Koridoru kaç tur dolaşıyorum.insan bir kadın bile olmasa karşısında kimdir bu diye daha fazla bakar. Yani günlük hayatımdaki durumun aksine hastanede neredryse hayalet gibi fakılıyorum.oysa ki kapalı bir ortam. Daha fazla bakan olmalı ama durum bu. Bu şekilde ben de kendime saygı duymayı ve sevmeyi başaramıyorum.bir kadına çok güzel.olmasa bile biraz bakılacağını düşünüyorum ama olmuyor. Önceki yaşadıklarımla bu durumu bağdaştıramıyorum.çok üzülüyorum.bu lafadan nasıl çıkabilirim ben de bilmiyorum.Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum
Merhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum
Bu saatten sonra biz ne desek bos bence..defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum
Milletin ebesi eşeğe ters binmiş hastane koridorlarında hemşire kesecek durumda değillerse demek ki.Canım valla sana tavsiye verebilecek durumda değilim ama dertleşme amacıyla yazıyorum.ben de zaman zaman aşırı iltifatlara maruz kalıyoruz çecremdekiler tarafından, seven de çok seviyor yalan yok.peşimden koşan da çok oldu. Eee o zaman ne halt iatiyorsun, hava atmak için mi yazdın bunları dediğini duyar gibiyim.o yüzden derdimi anlatayım.hastanede sağlıkçı olarak çalışıyorum.benim de burada bırak ilgileneni, belki koca gün selam veren bile çıkmıyor. Koridoru kaç tur dolaşıyorum.insan bir kadın bile olmasa karşısında kimdir bu diye daha fazla bakar. Yani günlük hayatımdaki durumun aksine hastanede neredryse hayalet gibi fakılıyorum.oysa ki kapalı bir ortam. Daha fazla bakan olmalı ama durum bu. Bu şekilde ben de kendime saygı duymayı ve sevmeyi başaramıyorum.bir kadına çok güzel.olmasa bile biraz bakılacağını düşünüyorum ama olmuyor. Önceki yaşadıklarımla bu durumu bağdaştıramıyorum.çok üzülüyorum.bu lafadan nasıl çıkabilirim ben de bilmiyorum.
Ahahahaha çok zekice.Milletin ebesi eşeğe ters binmiş hastane koridorlarında hemşire kesecek durumda değillerse demek ki.
Spora başlayın, salgilattigi hormonlar ve verdiği yaşama sevinci, özgüven gerçekten cok etkili. Hem kafanizi dagitmis olursunuz. Ama haftada 3 4 gun olmalıMerhaba arkadaşlar, 27 yaşındayım, çok güzel olduğumu düşünmesem de çevrem tarafından beğenilen ve iltifat alan, iyi eğitim almış birisiyim ancak ikili ilişkilerinde çok sıkıntılıyım yani şöyle şimdiye kadar ki hayatıma giren erkekleri düşünüyorum resmen hepsinin hayatına zorla girmişim bir tane bile benim ayrıldığım veya karşımdaki erkek benden ayrılmak istediğinde bunu olgunlukla karşılamışmışım yok hep ağlayıp yalvarıyorum türlü fedakarlıklar yapıyorum, resmen zorla kendimi sevdirmeye çalışıyorum genellikle de karşı taraf bu çabalı görünce ya bu kız iyi bi kız beni de çok seviyor moduna giriyor ve ilişki bir süre daha devam ediyor kendimi değersiz ve yıpranmış hissediyorum defalarca psikologlara da gittim ancak yok yani değişemiyorum
Evet babamdan , çok teşekkür ederim bu arada söyledikleriniz bana çok iyi geldiOlmaz mı babanızdan mi gördünüz? Dayak psikolojik siddet bi süre sonra ozsaygimizi kaybettirir,ben bunu hakettim de yaşıyorum, hakli olsam da sesimi çıkarmıyim alttan alayım vs gibi düşüncelere evriliyor. Kendinize bi söz verin önce ben demeyi deneyin
Çok haklısınız maalesef ki bazı şeyleri seçemiyoruz mesela ailemizi bilmiyorum belki de boşa çabalıyorum daha fazla hayatıma kimseyi sokmamalıyım bu duyguları üzerimde taşıdığım sürece aile olmak, çocuk sahibi olmak hiç akıllıca değil çünkü benim gibi mutsuz nesiller yetişsin istemiyorumGenellikle bu tarz durumların sebebi ailemiz oluyor. Çünkü değerli olduğumuz duygusunu çok küçük yaşlarda ailemiz tarafından almış olmamız gerekiyor.
Ama malesef çoğu aile bunun bilincinde olmadığı için, bizi hep daha ileri taşıma hırsıyla ‘olduğumuz halde her zaman çok değerliyiz’ hissini bize vermiyor.
Sonra çevresini mutlu etmeye çalışan ve mutsuz olduğunu bile bile o ortamdan gitmeyen, sorunu hep kendinden arayan, kendini yetersiz hisseden kadınlar sürüsü…
Malesef..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?