Selamlar.. Kendimi o kadar değersizleştirdim ki şuan oturmuş bunu düşünüyorum:) Herkese karşı.. O kadar kızıyorum ki kendime geçmişi düşününce.. Amerika’ya geldiğimden beridir yalnızlığın dibine kadar yaşıyorum, Türkiye de ailem arkadaşlarım vardı hiç böyle şeyler yaşamadım kafaya takmadım.. ama burası bana çok şey öğretti ve kattı.. Burada ailemden kimse yok bir görümcem vardı nişanlıyken görümcem var diyordum sıkılmam kızları 23,24 yaşlarında onlar bana destek olur diyordum ama hiç düşündüğüm gibi olmadı hiçbir şekilde bana destek olmadılar.. Sağolsun eşim bana gösterdi herşeyi o yönden şanslıydım.. 4 yıl olacak buradayım üst üste iki doğumum oldu çok şükür çocuklarım sağlıklı iyiler.. Herşeyi yalnız yapıp mücadele ettim çocuklarıma tek başıma baktım büyütüyorum şükürler olsun. Ama bir arkadaşım edinemedim bu beni çok üzmüştü. Kendimi sorguluyordum attık acaba ben insanlara yanlış bir izlenim mi veriyorum? Diye .. kendim gibiyim rol yok olmadı gerektiği gibi ama insanlar değişik.. Ben bu ülke de ki Türkleri anlamıyorum.. hepsi dedikodu birbirinin arkadaşından sallayan tipler sonrasında hiç birşey olmamaoş gibi Yanyana geliyorlar.. tanıdığım çok insan var şimdi yeni bir komşum oldu Türk onunla Yanyana geliyoruz tam iyi olucaz diyorum derken hep birşey oluyor kızlar.. bu samimiyet bir Türlü ilerlemiyor,, hep ben arıyorum insanları 4 yıl boyunca bakın tanıdığım kim varsa hep böyle oldu hep ben aradım hep ben sormuşumdur samimi davranmışımdır gerçekten içimden geldiği gibi ama yok yAni olmadı sonra da hep ben arıyorum diye de geri çekildim.. mesela bir keresinde aynı memleketten bir bayan var shein diye bir uyg. Var orda bir oyun oynanıyor jeton fln lazımmış o bayan da çok fena tabi ben bunları sonrasında anlıyorum:) o oyun için bana günde iki üç defa msj atıyor kabul ediyorum birşey olmaz diyorum aöa başka türlü asla sormaz hep oyun ve jeton için bir gün kabul etmedim kadın da bir daha sormadı:)) hep aynı hikaye hep ben adım atmışımdır herkese samimi davrandım olmadı.. bir kaç kişi bir grup benim onlara muhtaç olduğumu düşündü herhalde bir havalara girdiler.. Ama artık çabalamıyorum gerçekten bu bir haftadır o kadar çok düşündüm ki üzüldüm ki artık ne birini aramak ne de bu kadar üzerine düşmek içimden gelmiyor.. çok kızıyorum geçmişte bunlsrı yaptığım için insan yerine konuşmayacak dedikodu yüzsüz insanlara değer verdim ben ne kadar saf ve aptal olduğum için kendime kızıyorum körün gözü geç açıldı demek ki:) insan önce kendine özsayfı gösterecekmiş ki karşıda ki ona o değeri versin. Hep ben ben diye olmuyor ben mesela biri beni arada hep dönerim müsait değilsem de derim kapatırım o an dönemsesm dahi msj yazarım ama ne hikmetse ben kimi arasam işim var çocuklar var durmuyor vs vs bir sürü bahane ee bende de çocuk var ama herşeye rağmen açıyorum.. ben aptal mıyım bu kadar saçma sapan insanlar için kendimi küçük düşürmüşüm.. şimdi aklımla ilk geldiğim zaman olsa hiç kimsenin bu kadar peşimden koşmazdım hep arayan ben olmazdım.. öyle bi içimi dökmek istedim kızlar teşekkürler