Çevremde boşanan insanlar oldu, inanın pişman olmak yerine hepsi "keşke daha önce yapsaymışım" dediler. Hatta bir tanesi evden bıçakla kovulana kadar bekledi, çocuklarım diye diye. Aldattığını bağırıyordu resmen, kadının affedişlerinden aldığı cesaretle, onur/gurur bırakmadı kadında. Adamı görsen sümüğünü atmazsın, karısı ünlü olsa en güzeller sıralamasına girer. O konuda bile özgüvenini yerle bir etmişti kadının. Ona da "kendine yazık ediyorsun, şimdiye hayatını düzene sokmuştun, kaçınılmaz sonu geciktiriyorsun" demiştim. Geçen bir sohbetimizde "onca eziyetine rağmen yanından gitmeye cesaret bulamadığım adamın, çocuklar için bile olsa sesini duymaya tahammül edemiyorum" dedi. Evlatlarıyla çok güzel bir hayat kurdu kendine, evet hayat şartları zor ama o zorluğa bir adamın eziyetleriyle birlikte katlanmıyor en azından. Azıcık aşım ağrısız başım, devam ediyor hayatına. Yaşadıklarını, kırgınlıklarını, yok sayılışlarını sen bilirsin, yine yaşayacak olan da sensin. Kaldırabileceklerini, çocuğun daha bilinçlendiğinde ona yaşatacağın zorlukları hepsine hesapla, ver kararını.