Depresyon - Dr.phil. R.Meltem Kavcar Sırmalı

Depresyon, sadece hastanın kendisi üzerinde değil çevresi üzerinde de, baskı yaratabilir. Hastalığın isteksizlik, neşesizlik, zevk alamama gibi belirtileri nedeniyle sosyal ilişkilerde de bir bozulma olur. Üstelik hastalık ne kadar uzun sürerse bu bozulma da o denli ağır hale gelir. Ortada belirli bir neden yokken kişinin üzüntülü, karamsar, tahammülsüz hissetmesi çoğu zaman çevresindekiler için anlaşılır değildir. Depresyondaki bir kişinin yakınlarının öncelikler bu durumun hastalık olduğunu kabul etmeleri gerekir. Bu hastalık, beyindeki metabolizmanın belli bir bozukluğundan doğar. Hastalanan kişi ise bu bozukluğun meydana gelmesinden sorumlu değildir. Bu sebeple hastalıktan dolayı utanmak, suçlanmak ya da hastanın kendisini suçlamak doğru olmaz.

Hasta yakınları çoğu zaman ne yapacağını bilmez halde yardım için çırpınırlar. Öncelikle yapmaları gereken hastayı doktora gitmeye ve ona rahatsızlığını ayrıntılı bir şekilde anlatmaya ikna etmektir. Depresyon tedavisi mümkün olan bir hastalıktır ancak tedavi zaman ister. O sebeple sabırlı ve anlayışlı olmak gerekir. Hastalığın doğası gereği karamsar ve umutsuz olan depresyonlu kişiye umut verici sözlerle yaklaşmalı, durumun tedavisinin mümkün olduğu sık sık hatırlatılmalıdır. Tedavinin ilk haftalarında düzelme olmaması hastanın umutsuzluğunu artırabilir. Psikiyatrik ilaç tedavilerinin etkilerinin çoğu zaman iki üç haftadan sonra ortaya çıktığı gerçeğini sık sık hatırlatın. İsteksiz, hiçbir şeyden zevk almayan hastanın neşelenmesi, onun hoşuna gitmesi için onu aktivitelere zorlamak doğru olmaz. Bu durumda planlanan aktiviteyi enerji kaybı ya da isteksizlik nedeniyle gerçekleştiremeyen hasta kendisini aciz ve beceriksiz hissedebilir. Onu yük altına sokmayacak kısa gezintiler gibi tekliflerde bulunun ancak ısrar etmeyin. Tedavisi ilerledikçe hastanızın enerjisi isteği yerine gelecek, tekliflerinize daha Sıcak bakacaktır.

Antidepresan ilaçlar yıllar boyunca kullanıldığında bile bağımlılık oluşturmazlar. Modern tıbbın kullandığı antidepresanlar uyutarak sorunları unutturan ilaçlar değildir. Beyindeki bozulan metabolizmayı düzelterek depresyon belirtilerinin azalmasını sağlar. Depresyon kişinin kendi kendine yenebileceği bir durum değildir. Bu sebeple “ilaçlar bağımlılık yapar, kullanma, kendi kendinin doktoru ol” gibi önerilerde bulunmanız hastanın durumunu kötüleştirmekten başka bir işe yaramayacaktır. Çağdaş tıbbın sağladığı imkânlar sayesinde depresyon hastalarının
başarıyla tedavi edilmeleri mümkün olmaktadır. Kullanılan tedavi hastaya uygun olduğu takdirde, depresyon birkaç hafta veya ay içerisinde düzelmeye başlar. Ancak depresyon genellikle haftalar veya aylar süren bir gelişmenin sonucu olarak ortaya çıktığından, tedavisi de elbette zaman ister. Sadece bir kaç gün içinde çabucacık iyileşme ihtimali olmadığı için sabırlı
olmanız gerekir.
Depresyon o kadar yaygın bir hastalıktır ki, hemen hemen her Ailede depresyon hastası olan bir kişi olduğunu söyleyebiliriz. Ancak hasta, hekim ve Ailenin işbirliği yapması ile bu hastalığın tedavisinde başarı şansının yüksek olduğunu unutmamak gerekir.

Alıntıdır


Keşke benim çevremde de duyarlı tanıdıklarım olsaydı. Kime halimden bahsetsem "saçmalama yeeaa, saçmalıyorsun, off baydın burcu heeaa" benzeri sözler duyuyorum sadece. "sen sıkıcı biri olmuşsun" diyen bir arkadaşım bile çıktı. Meğer ne yanlış kişileri dost edinmişim ben..

NGN .!.:

Slm benim eşim depresyonda dunya yansa umrunda değil.benim için deli olan adam şimdi beni hiç umursamıyor.ailesi ve ben dahil hiç kimseyi sevmedğini söylüyor.yaklaşık 2 aydır doktoro gidiyoruz ve ilaç tedavisi uyguluyoruz ama değişme göremiyorum ve geleceğimizden çok endişeliyim ona üzüldüğümden 1,5 aylıkken bebeğimi düşürdüm ama hiç önemsemiyor.hep onun iyileşeceğini umuyorum ama yavaş yavaş umutlarım sönüyor.birde sürekli kocamı kıskanıyorum.köşeye sıkışmış gibiyim her gün ağlıyorum.ne yapacağımı bilmiyorum lütfen bana yardım (

Genişletmek için tıkla...

benim yakınımda ilaçla tedavi ediliyordu doktor yanlış tanı koymuş yanlış ilaç vermiş daha kötüye gitti şimdi hastane de yatıyor. ihmal etme bence başka doktor araştır sorun ilaçlarda olabilir. Aşırı para harcama, aşırı sinir, uykusuzluk ciddi sorunlar.şimdiye kadar hiç yapmadığı şeyleri yapması belirtilerin başı dikkat et.

Depresyon ilaçları daha kötü yapıyor diyorlar...

bende depresyondayım sanırım dr gitmedim ama kendim hiper tireod hastasayım eşimin ailesi ile bi kaç sorunum var daha önceden bu sorunun aynısını yaşadım hiper treod oldum şimdi gene aynı şeyler karşıma çıktı 2 gündür yemek yiyemiyorum uyuyamıyorum mide bulantısı eşimde kızıyo bırak ne konuşurlarsa konuşsunlar takam diyo olmuyo çok takıyorum aklımdan çıkmıyo 3 yaşında kızımda var onunlada ilgilenemiyorum allah yardımcımız olsun

meraba benimde uzun zamandır bir çok sıkıntım var depresyon konusunu okudum çoğu benimle örtüşüyor artık hayattan zevk alamaz hiçbirşeyden mutlu olamaz hale keldim tek mutluluğum bir yaşındaki kızım hiç yeni gün başlasın istemiyorum bütün gün sıkıntılıyım sürekli içim daralıyor sıkılıyorum mutlu olamıyorum ağlayamıyorum bir çok sorunum var ama anlatıcak kimsem yok hep içimde yaşamaktan bu hale geldim nolur yardımcı olun ne yapmalıyım?

banada biri bi tavsiyede bulunsun ben bu depresyon belirtilerini uzun zamandır taşıyorum kurtulamıyorum her geçen gün artıyo kendimi kapalı bi kutuda sıkışmış gibi hissediyorum sürekli mutsuzum sinirliyim ağlıyorum hiçbişeyden zevk alamıyorum hayatım bitti ne yapmalıyım çok sorunlarım var ama çarem yok yardımjcı olursanız sevinirim

Sanırım herkeste aynı sorun var..Benimde yaşadıklarım sizlerden farksız değil.Bugüne kadar hayat dolu,gözlerinin içi parıl parıl parlayan biriydim ama şimdi ağlamaktan gözlerimin ışıltısı kayboldu o enerji dolu kız sanki gitmiş yerine bambaşka hayattan zevk almayan,işten kalan zamanlarda evden dışarı çıkmak istemeyen hatta işe bile zorla giden biri oldum,normalde evde beni bulan olmazdı gezmeyi eğlenmeyi okadar çok seviyordumki.Arkadaşlarımla buluşmamak için hep bir bahanem oluyoo.Sebepsiz ağlamalar,tvde ağlanmayacak sahnede bile ağlıyorum.Aileme karşı agresif oldum çıktım okadar saklndimki şimdi küçük bir şeyde bağırıyorum sonra üzülüp ağlıyorum.Hayattan yaşamaktan bıktım intihar etmeyi okadar çok düşündümki bu benim zayıflığımmıydı kendime güven eksikliğimmiydi hayırr sadece şuan yaşadıklarımdan kurtulmak istiyorum insanları kırmaktan yorulduğum için belkidee insan ölümden okadar çok korkarken neden ölmek isterki..Bizi bu hale getiren hayat şartları bizi anlamayan anne,baba,eş,sevgili vs....İnsanlara polyanna oynamaktan herşeyi içimize atmaktan bu hale gelmedikmi?yalnız kaldığımda kendime kendime konuşmak başkasına derdimi anlatmaktan iyi geliyorr..Eşinizi veya bir başkasını sizi kırdığında anlamadığında seslni yükseltip bağırdığında öldürmeyi düşündünüzmü ben nişanlıma karşı düşündüm.ondan ayrılmayı düşündüğüm kadar onu sevdiğimi düşünmek beni anlamadığını ona ihtiyacım olduğunda beni dinlememesi aradığımda işiyle uğraşıp veya başka bişeyle az sonra dönerim deyip ona ihtiyacım o an olduğunu anlamaması ve teli kapattığımda neden neden sorusu ve sonra ağla,alarr sıkıldım artık eski halime dönmek yerimde duramayan enerji dolu kız olamk istiyorum....doktora gitmek istlyorum ama ilaçlar kilo yaptığı için cesaret edemiyorum çünkü sitreesten 1 yılda 20 kilo aldımSABIRR YARAB

evet çok hakılısınız insanın ne olyrsa olsun moralini yüksek tutması lazm...

selam bende olumlu düşüncenin gücüne inanıyorum.olumsuz düşündüğüm zaman herşey arka arkaya olumsuz gidiyor ama olumlu düşünürsem de herşey arka arkaya olumlu gidiyor.bununla ilgili kitaplar var arkadaşlar depresyonumu kuantum sıçrama kitabıyla yendim size de tavsiye ederim gerçekten uygulayınca oluyor ama hiçbir olumsuz düşünce geçemeyecek aklınızdan deneyin göreceksiniz farkı sevgiler pozitif günler dilerim :)

merhaba.
ben ondört yaşımda psikolojik tedavi görmeye başladım.o zamandan beri mutlu olduğum tek bir an hatırlamıyorum. belki mükemmeliyetçiliğimden. ama bunu düşününce her konuda başarısız olduğumu farkedip sen misin mükemmel diyorum. kendime güvenim vardı en azından gittikçe azaldı azaldı ve sonunda gözümde ezik bir hal aldım. 14 yaşımda kendime zarar vererek başladım doktora sinirime hakim olamıyor kendimi keserek rahatlayabiliyordum. doktora gitmeyi de ben teklif ettim aileme onlar yaraların farkında bile değildiler zaten. önce istemediler sen kendine yetersin muamelesi. ben kendim dahil herkese yettim evet.kendimden utanıyorum tedavi görünce ya da kötü olduğumu yansıtınca. herkesin sığınağıyken sığınacak yer aramak delirtici.ailem o zamandan beri farkında değil ne derecede bunaldığımın zaten 15 yaşında yanlarından ayrıldım. sonrası hep tek başıma. bunu söylememe bile izin vermezler mesela. ne zaman yalnız bıraktık biz seni? çok derin düşünüyorum belki. yüksek ihtimal az sonra pişman olacağım yine. ama onlarla geçirdiğim bir güzel gün hatırlamıyorum. benim için bana özel olan hiçbirşey yok. tek bir şey istedim müzikle uğraşmak. olmadı. bir de imkansızlıktan değil de biz gönderdik sen gitmedin diyorlar ya. işte o an boğazımda bir düğüm.anlatamıyorum..anlatmak istemiyorum artık.. nefret ettiğim bir bölümde okuyorum sırf okuyo desinler diye.bu çok uzun olacak ailemin tepkileri beni tam anlamıyla mahvediyor, hayatımı değiştiriyor.sadece hayat felsefemi yıktılar son bir yılda. keşke diyorum ve pişman oluyorum artık. takıntılarım bunaltıyor beni. insanların akıllarından neler geçtiğini biliyorum bu son derece rahatsız edici. benim hakkımda neler dşündüklerini didikliyorum içimde. akşam olunca tüm gün kimle ne konuştuğumu düşünüyorum ve bir pürüz yalnış kelime ya da kendimi yanlış ifade ettiğim bir cümle varsa ateş düşüyor içime uyuyamıyorum sabahlara kadar. hele de başımı yastığa koyduğum an hayatımın en kötü anları geliyor aklıma zaten sürekli bir çarpıntım var bir de bu eklenince nefes alamıyorum yatakta. derste okulda uyuyorum 5 yıldır, uykucu olarak anılmak, yeni tanıştığım insanların bile bana bu sıfatı koyması çok huzursuz ediyor ve üzüyor. artık dinamik nerede ne konuştuğunu bilen ve sorgulamayan biri olmak istiyorum. çünkü gerçek ben buyum obsesyonlarımdan kurtulup gerçek olmak istiyorum. gururlu,kararlı ve olgun ben... belki bu kadarla anlaşılır değilim ama inanın kafamdaki seslerden hiçbirşeye odaklanamıyor adeta yaşayamıyorum. yardımcı olursanız çok memnun olurum.

bedaliza23 .!.:

Sanırım herkeste aynı sorun var..Benimde yaşadıklarım sizlerden farksız değil.Bugüne kadar hayat dolu,gözlerinin içi parıl parıl parlayan biriydim ama şimdi ağlamaktan gözlerimin ışıltısı kayboldu o enerji dolu kız sanki gitmiş yerine bambaşka hayattan zevk almayan,işten kalan zamanlarda evden dışarı çıkmak istemeyen hatta işe bile zorla giden biri oldum,normalde evde beni bulan olmazdı gezmeyi eğlenmeyi okadar çok seviyordumki.Arkadaşlarımla buluşmamak için hep bir bahanem oluyoo.Sebepsiz ağlamalar,tvde ağlanmayacak sahnede bile ağlıyorum.Aileme karşı agresif oldum çıktım okadar saklndimki şimdi küçük bir şeyde bağırıyorum sonra üzülüp ağlıyorum.Hayattan yaşamaktan bıktım intihar etmeyi okadar çok düşündümki bu benim zayıflığımmıydı kendime güven eksikliğimmiydi hayırr sadece şuan yaşadıklarımdan kurtulmak istiyorum insanları kırmaktan yorulduğum için belkidee insan ölümden okadar çok korkarken neden ölmek isterki..Bizi bu hale getiren hayat şartları bizi anlamayan anne,baba,eş,sevgili vs....İnsanlara polyanna oynamaktan herşeyi içimize atmaktan bu hale gelmedikmi?yalnız kaldığımda kendime kendime konuşmak başkasına derdimi anlatmaktan iyi geliyorr..Eşinizi veya bir başkasını sizi kırdığında anlamadığında seslni yükseltip bağırdığında öldürmeyi düşündünüzmü ben nişanlıma karşı düşündüm.ondan ayrılmayı düşündüğüm kadar onu sevdiğimi düşünmek beni anlamadığını ona ihtiyacım olduğunda beni dinlememesi aradığımda işiyle uğraşıp veya başka bişeyle az sonra dönerim deyip ona ihtiyacım o an olduğunu anlamaması ve teli kapattığımda neden neden sorusu ve sonra ağla,alarr sıkıldım artık eski halime dönmek yerimde duramayan enerji dolu kız olamk istiyorum....doktora gitmek istlyorum ama ilaçlar kilo yaptığı için cesaret edemiyorum çünkü sitreesten 1 yılda 20 kilo aldımSABIRR YARAB

Genişletmek için tıkla...

canım şimdi nasılsın? bir gelişme oldu mu? aynı benim hislerimi tarif etmişsin. sadece ben bir başkasını öldürmek istemiyorum sadece kendim yok olayım istiyorum o kadar