Hiç bilmediğim bir şehire evlenip geldim. 2sene oldu hala alışamadım. Ailemi, yaşadığım şehri özlüyorum. Birde pandemi çıktı eve tıkılıp kaldık. Ve hergün komşu gürültüsü çekiyorum. Ya kavga ediyolar, ya çivi çakıyolar hergün yada bağırışıyolar. Bıktım uyarmaktan.
Çok sıkılıyorum. Eskiden neşe doluydum. Evlenince çok mutlu olurum sandım ama hiç mutlu değilim. Eşim çok iyi bir insan onunla bir sorunum yok çok şükür ama olmuyor mutlu olamıyorum yaşayamıyorum bu şehirde.
Gel gidelim diyorum ona ailemin olduğu şehire daha mutlu oluruz iş bulamam diyor haklı belki ama iş hazır.
İnat ediyor benide mutsuz ediyor. Evlenmeden önce bunların olacağını düşünmedin mi diyenleriniz olacaktır evet düşündüm ozaman da anlaşmıştık olmazsa yapamazsak buraya taşınırız diye ama eşim yok diyor.
Bu depresyon durumundan nasıl çıkabilirim dua ediyorum hep ama ne zaman ailem gelse yanıma yada ben gidip dönsem hep buruk oluyorum.
Sanki bütün yakınlarımı kaybetmişim de ben hayatta yalnız kalmışım gibi geliyor.
Eşime içimdekileri de anlatamıyorum bu durumdan hep surat asıyor.
İçinde bulunduğum durum depresyonmu?