hyat o kadar zor ki..hepimiz belki de bu hastalığın pençesindeyiz.bazımız bu hastalığa yakalandık i bazımız ise yakalandığımızı bile bilmiyoruz belki de...
artık bu noktadan sonra tedavine devam etmen, hatta yarım gün çalışabileceğin bir iş bulman ,
gönüllü çalışabileceğin yerler de var..oralarda da vakit geçirebilirsin..
bir şeylerle sürekli meşgul olursan sanırım daha kolay atlatırsın
secdiğin kişiyi dinle ilgili bir mevzu yüzünden kaybetmen çok kötü,üzücü..o yüzden mi yoksa deprosyana girdin?
ama şunu da bil ki , hayatına belki de daha çok seveceğin birisi girecek...umarım girer..
Gönüllü faaliyetlerim çok, çocuklara, yaşlılara, kimsesizlere, sokak hayvanlarına yardım edebilmek için yardım için katıldığım organizasyonlar var. Çalışmak meselesine gelince çalışmayı çok severim ve uzun yıllar özel ders verdim. Ama şimdi özel ders için bile olsa insanlarla iletişime girmeyi kaldıramıyorum, buna zaman ayıramıyorum, ayırmak istemiyorum. Vaktimi değerlendirmek benim için hiç sorun olmadı, benim sıkıntım yapacak bişey bulamamaktan değil insanların bana verdiği sıkıntılardan..
Çok sevdiğim sevgilim, gözümün nuru, Hristiyandı, tedavi görmeye devam ederken tanışmıştık, 2,5 yıl sürdü ilişkimiz.. Onun adı her geçtiğinde ağlıyorum ben, nasıl içim titriyor.. Biz tanıştığımızda bu kadar iyi anlaşacağımızı, birbirimize eş olmak isteyeceğimizi bilemedik, dinlerimizi hiç problem yapmadık bu yüzden. Ne zaman ki evlenmeyi düşünmeye başladık, onun Hristiyan benim müslüman olmam problem oldu... Çözemedik.. Ağlaya ağlaya ayrıldık.. Allah kimseye göstermesin böyle bir acıyı.. Eylülden beri ayrıyız ve biraraya gelmemiz mümkün değil. Çok sevdiğin, eşin olduğunu düşündüğün, her şekilde sana denk olduğunu düşündüğün insanı sadece din farklılığı yüzünden kaybetmek çok acı. Bana yaşarken ölmek gibi geldi.. Biliyorum, ne kadar zaman geçerse geçsin, ben ne kadar mutlu olursam olayım o acı hep içimde olacak, sonsuza kadar bir mum gibi yanacak kalbimde..
Burda okuyorum bazen, genç kızlar yazıyorlar, "evlenmemize 2 yıl var, nasıl geçer bu zaman" diyorlar, ben o kadar üzülüyorum ki... Ben ömrümü geçirmek istediğim adamla evlenemedim, birimizden birinin dinini değiştirmedikçe de evlenemezdik, evlenemedik.. Sevdikleriyle evlenebilenler, evlenme yolunda olanlar ne kadar şanslılar.. Allah mutluluklarını daim etsin.. Bu zorlu süreçte sevgilimle bana teselli olan tek şey "Bunda da bir hayır vardır" düşüncesiydi, ikimiz de Allah'a inanıyoruz, bu sonuçta da bizim bilmediğimiz bir hayır olduğu düşüncesi bizi ayakta tutan tek şey oldu. Ama kalbimi ne siz sorun ne ben söyleyeyim..