10 gün olmuş konuyu açalı. Ve o kadar iyi geldi ki burası, paylaşmak istedim. Allah çaresiz dert vermesin, o kadar küçüldü ki sorunlar gözümde. Yalnızca birileriyle paylaşmak istemişim, anlatınca rahatlamışım.
10 gün olduğuna inanamadım, çünkü bir sürü şey sığdı o kadar zamana. Ve zamanlama çok iyiymiş. Aynı ruh haliyle yetişemezdim. Konu açtıktan sonra bir rahatlamayla, evi toparladım önce, eşime akşam yemeğe çıkalım dedim, bugün de son olsun benim mutsuz günlerime. Gittik. Diğer gün, genel temizlik yaptım. Bir telefon, şehir dışından arkadaşımın acil bir işi çıkmış, gece kalmaya geldiler. Onları ağırladım elhamdülillah. Çocuk gezdir filan tatil bitti.
Ben çok rahat bir insan değilim galiba. Bu yüzden hem psikolojik, hem fiziksel olarak yorgunluk olarak dönüyor bu bana. Ve okula giden çocuğu olan bir anne için aşırı yük olabiliyor bu.
Annemse çok fazla rahattır, takmaz kafasına. Düşünmez de. Böyle olunca, herkes onu hesaba katmayıp, e yapacak da olmayınca başka, işler de olmayıversin diyebiliyor. Ama İşler de olmayıversinle bitmiyor işte. Bugün ihmal edip yapmadığın, sonra sana ihmal faturasıyla dönüyor. Sonucu kafana takmayacaksan, sorun yok ama ben onu çok yapamıyorum.
Kardeşimin düğün hazırlıkları için fazla acele ediyorsun, nişanda da böyle yaptın ama bak oldu hepsi diyor. E nasıl oldu, ben bu sene kesin atanacağım sınava hazırlanmak için gittiğim dersaneyi bırakıp işere koşturdum da oldu. Ama nasılı önemli değil.
Salı günü dedem katarakt ameliyatı oldu. Ananem ve dedem kışı annemle geçiriyor. Annemi arıyorum evde yemek var mı diyorum, yok diyor. Ben misafirliğe gidiyorum şimdi diyor. Ananemler hastaneden gelince ne yiyecek diyorum. Ananen eve gelince yapar diyor. E hastaneden gelmiş ananem dedem. Ameliyat zor olmayabilir ama akşama kadar hastane koridorunda geçmiş. Biz ne güne duruyoruz? eve gelince kendileri yapıp yesinler. Ben bunu kabul edemiyorum. Yemek yap da demiyorum. Durumları çok iyi. Bir yardımcı kadın çağırıp iki kap yemek hazırlatmak işten bile değil.
Zaten Çarşamba annemi dişçiye götüreceğim için yanlarına gidecektim ama rahat duramıyorum, yemek hazırlayıp, akşam oğlumu okuldan alıp akşam onlara gidiyorum. Sofralarını kuruyorum. Akşam dön, çocuğa dünden kalan ödevini sabah yaptır, okula gönder, annemi götür. Tekrar telefon, Cumartesi uzakta bir yere gidilecek. Anne şimdilik kalsın. Önümüzdeki haftaya inşallah dedim artık.
Erkek kardeşim üniversite okudu yıllarca, ama okumadı. Gitmedi. Babam yurt dışından gidip geldiği için, kardeşimin annemin yanında olması onun için bir rahatlıktı. Gidip gelip, okumuyorsun, para yediriyoruz deyip, hiçbir şey yapmadılar. Bir şeyler yapın, kendi işinize alın dedik ama sorunlu dediler. Ki onun için ayrı konu açmayı düşünüyorum bir ara. Ama altta yatan sebep, o evden çıkmazsa, evde annemi düşünmek zorunda kalmayız, seneler içinde kendi kendine çözülsündü.
Neredeyse 30 yaşına gelecek çocuk, bakın yapmıyor.psikolojik sorunları var ve çoğu evde kalmaktan kaynaklı. Kendi haline bırakırsak yapacağı da yok. Bu yaşta hala eline para verip, bir de harçlık verdiğin için ezip, evde kalmaktan başka ona bir kariyer çizmekte yardım etmezsen gittikçe kaybediyoruz. Gerçekten 21-22 yaşında çok daha açık, benim oğluma kendi oğlu gibi ilgili bir çocukken, 27 yaşında telefon ve internet bağımlısı, karşılıklı oturup konuşurken bile kulağında kulaklık internetten oyun yorumları dinleyen bir adam çıktı. Kadınlar kendini farklı da tanımlayabilir ama işi olmayan bir erkek ne evlilik düşünebilir, ne sosyal hayat. Gittikçe kopuyor dünyadan. Çünkü akranları, ya iş güçte, kimisi evli, çocuklu. arkadaş çevresi kalmıyor.
Eşim bu çocuğun ilgiye ihtiyacı var deyip, kendi yanına aldı. Şimdi 28 yaşında, Hala sorunlu ve dikkat dağınıklığı var ama şu anda bir iş yaptığını görüyor. Banka hesabında kendi kazandığı para var. Ve duruşu değişti. Sabah işi açtığı için, akşam erken yatıyor. Eşim kimi zaman kızarak düzeltiyor, kimi zaman överek. O kızmalar, ilgisizlikten bin kat evla. Ve Daha bir sürü şeyler.
Velhasıl, herşeyi kendi kendine bırakmayı kabul etmiyorum. Ama kk sağolsun. Anlattım, rahatladım ve çok daha iyi baktım her şeye. 10 gündür çok çok iyiyim. Çok teşekkürler.