Depresyon..


ben bunca sene uğraşmışım zaten, her işimi bırakmışım, kimi zaman çocuğumdan ve eşimden çalmışım. Ki eşim hep destek olmuştur bu konuda bana. Kusura bakmayın da bunca emeğimi sizin şikayet tanımlamanızla geçiştirecek değilim. Bu bir hal Ve ben aşmaya çalışıyorum. Bu ruh halini kapatıp yine işlere hep koşturuyorum. Ama bakın beni yetiştiren yine bu aile. Ve en çok annem istedi öğretmen olmamı. Kafası bir şeye kızdığında sen de bir şey olamadın der. İşte o zaman e peki ben kimin için çabaladım da olmadı diyorum kendi kendime.
 
Ben de ilaçtan bir fayda göreceğimi sanmıyorum. Burası daha mantıklı geliyor bana.
 
peki illaki istanbul şart mı
yanı ogretmenler ıllakı gıdıyor uzaga doguya falan ama sonra es durumundan gerı gelıyor gecıcı olarak
ıstanbulu kazanmak belkı zordur o yuzden olmuyordur yoksa ıngılızce ogretmenlerı cok sanslı degıl mı atanma konusunda

siz tam olarak annenızın sıze ıhtıyacı oldugundan bırakamadıgınız ıcın mı yoksa esınız ıstemedıgı ıcın mı olmuyor
aslında atanmasanız bıle ozelde bıraz calıssanız sıze ıyı gelebılır
bılırım bu duyguyu hem de cok ıyı cabalayıp ama hedefe ualaşamama , yetersız hıssetme , cok ıyı bılırım
 
Kendim gibi düşünen birini bulmak güzel, ben mi saçmalıklarım diyorum artık. Eşime, kardeşime o kadar saçma geliyor anlattıklarım.
 
İstanbul için çalışsam kazanırım. Ama istanbul un aldığı en fazla 80 kişi. bunun için oturup ciddi çalışmam lazım ve bu benim hayat şartlarıma uygun değil. Onun haricinde sınava her girdiğimde şehir dışına atanacak puanı kazanıyorum ama bu konuda aile desteğini bulamıyorum.

Hatta hatırlarsan geçen sene açtığım konuda böyle konuşmuştuk seninle. Bn dersanedeydim, eşim hem ailene gidiyorsun, hem dersaneye. Bizi ihmal ediyorsun, dersaneyi bırak diyordu. Ben de burda sormuştum. Dersaneyi bırakmadım, devam ettim. ama sonra annem ameliyat oldu. bir senedir kardeşimin nişan işleri için unları hazırlayın dediğim halde kimse taşın altına elini koymadığı için, bütün işler de bana kaldı. Bıraktım dersaneyi, bir ay anneme bakıp, iki ayda nişan için koşturdum, oğlumu hep eltime bırakarak. Annem a evet nişan işleri sana kaldı ama ben de kız tarafına o kadar hevesli görünmek istemedim, o yüzden acele etmedim diyor.

Ben şu anda bir iki sene özelde çalışıp, başımdaki işleri boşaltıp, şehir dışı da olsa çıkmayı düşünüyorum oğlumu alıp. Anneme de gel benimle kal diyeceğim bir sene. Ben nereye sen oraya. Ama zaten yapmış olduğum şeylere seneler sonra ulaşmak yıpratıcı oluyor. Eşimin şehir dışını asla düşünme diktası da artık geçersiz olacak, çünkü ben onun istediğini denedim ama yapamıyorum.
 
evet hatırlıyorum ben sizi

ama ben anlam veremıyorum
kızmayın ama ben sızın aılenızı bencıl buluyorum
annenızı ve esınızı
herkes kendını dusunuyor sizi düşünen yok
ben kendimi düşünüyorum da asla boyle birşeyi annem istememz benim için hele dersaneye gıderken bırakmak falan
eşiniz de istanbulu kazan dıyerek sıze basarılması zor bır secenek sunuyor
suan o kadar ıngılızce ogretmenı atanıyor kı atanamayanın hatrı kalır:)

bence dogru karar vermıssınız
ne annenızı ne de esınızı dınleyın
neresı oluyorsa orayı kazanın elbet bı sekılde yola koyarsınız insallah
 
terapiste gitmenizi oneririm psikiyatr lar genelde olaya ilac vererek gecici cozum sunuolar, psikoterapistler sorunun kaynagina inerek daha kalici bi cozum olabiliolar.
 
nesi saçma ki
siz öğretmenlık okumussunuz çalışmak istemenizin nesi saçma

illaki maddi durumu kötü olanlar calısmıyo
Anlatamıyorum, eşim sen ücretli çalış, 500 mü alıyorsun. Normal bir öğretmenin kazandığı 2500 se, o 2000 i ben sana vereyim diyor. E arkadaşım ben zaten alıyorum senden parayı. Hiç kocamdan almaya çekinirim diye bir huyum yok. Çünkü zaten işi kurarken adım adım hep beraberdik. Benim de payım var orada. Ama ben ayrıca kendim de yapabilmiş olmak istiyorum. İşimiz yokken ondan bundan aldığımız sadakalar nasıl dokunurdu. Hayat bu, bir şey olsa, ben babam var, ya da eşim var demek yerine ben varım diyebileyim. Yani keyif için çalışmak güzel de, bir maddi teminatın olsun. Eşim sigortamı ödüyor şu an. Ama kendi sigortam ondan bağımsız da gidebilsin.

Kardeşim hayır hasenat, dernek işi yap diyor, bunu zaten yaparım. Bu işler için çalışmayı bırakmak gerekmiyor.
 
Kendim gibi düşünen birini bulmak güzel, ben mi saçmalıklarım diyorum artık. Eşime, kardeşime o kadar saçma geliyor anlattıklarım.
Saçma değil aksine çok mantıklı hisleriniz ama eşiniz kardeşiniz saçma bulabilir kendilerince çok takılmayın.

Herşey için çok fazla koşturmuşsunuz ve yorulmuşsunuz. İlaç kullanmalık bir durumunuz yok sanki sadece fazla yük var üzerinizde. Dilerseniz yardım alın profesyonel bir göz size dışarıdan baksın. Ya da bol bol anlatın hislerinizi kendinizi dışa vurun. İnsanların sizi anladığını hissettikçe rahatlarsınız.

Bence siz mesleğinizi yapmaya başlarsanız bu hisleriniz geçecek, şimdi ağır gelenler günlük hayat telaşesi haline gelecek. Bir de mükemmel anne-evlat-ev hanımı-eş-kardeş olmaya çalışmayın bırakın bazı şeyler eksik kalsın. O da çok yorar sizi. Bırakın insanlar da bazen sizin için koştursun.
 
annesini sevmdigini nerden cikardiniz acaba? ona bakmak agir gelio bakmak istemiorum die bisey de dememis, sadece icinde bulundugu durumu tasvir etmis bence. basiniza gelmemis bir zorluk hakkinda ne kadar guzel "olsa olsa tembelliktir" diebiliosunuz. umarim boyle bir hali hic yasamaz ve konu sahibini anlamak zorunda kalmazsiniz. mutlu gunler dilerim
 
Ben anlıyorum sizi hak da veriyorum. Eşiniz ben sana o kadar para veririm diye düşünüyor ama çalışmak sadece para için yapılan bişey değil ki. Kişisel tatmin başarma hisleri çok güzel şeyler, eşiniz olaya direkt ev geçindirme sizin rahatınızı sağlama gibi geleneksel bir bakışla bakabilir (ki ne güzel sizi düşünüyor sigortanızı yatırıyor falan) ama bizim gibi kadınların çalışması lazım iyi hissetmemiz için :)
 
İki sene önce hem formasyon alıyordum, hem ücretli çalışıyordum. Sabah 12 gibi çıkıp, aksam 10.30 da eve giriyordum ve dediğiniz gibi hiç bir işim kalmıyordu. Şu anda yük gibi gelen şeyler yalnızca günlük hayat içinde pat pat biten şeylerdi benim için.

Yalnız kalma hissi sanırım. Babam ve evlenecek kardeşim yurt dışında. Nişanından 1 hafta önce gelebildi. Ve son sırada abla gidecek çikolatayı ve çiçeği yaptırıyorum dedi. Kulaklarıma inanamadım sevinçten. O kadar garip ve hafifletici geldi ki bir işi başkasının yapıyor olması.

Doğru yerdeyim diye düşünüyorum. Gerçek hayatta paylaşmam sıkıntımı. İşi yapabilecek olana söylerim, yapamayacaksa hiç dert gibi anlatmam. Burada anonim anlatabiliyor olmak iyi geliyor.
 
Maalesef depresyon artik sirf emo takilma modu degil. degisik sekilleri var. Mesela bende daha cok vesvese, panik atak ve anksiyete olarak kendini gosteriyor. antidepresan tedavisiyle kendime gelebiliyorum daha az dusunebiliyorum. Bence eskidende vardir ama bu kadar yaygin ve adi koyulmamisti. Bide ninelerimizin oyle seylere vakti yokmus, simdi kafalar daha mesgul ondan daha cok takiyoruz.

Ben 4 yil boyunca ilac icmem de icmem diye kendimle inatlastim, psikolojik destekle duzeltmeye calistim. sonunda oyle bi hal aldi ki, dogum yaptiktan bi kac ay sonra vesveseden panikten bayiliveriyordum, evden disariya adim atamiyordum. arabaya binmek, sokakta yurumek beni korkutuyordu. hayatini ele gecirmeden sen onu ele gecir. simdiden gecmis olsun!
 
Konuyu açarken saçmalayacaklarsa olanları da göze aldım artık. Ağzı olan konuşuyor. Dediğiniz gibi sonucu anlatırken durumumu tasvir etmem gerekiyor yalnızca.

Ben annemin hayırlı evlat olarak ailemin gözüne girmek derdinde de değilim. Benim hayatımda bildiğim oğlum var, annem var, eşim ve ailem var. Özellikle annem ve oğlum ben nereye, onlar oraya. Çünkü diğerleri başlarının çaresine de bakarlar ama ikisi benim parçam.

Kardeşlerim evleniyor. Aile olarak bana elbet destek olacaklar büyüdükçe, ama annemin yıllardan beri hem sağlık olarak, hem psikolojik olarak edindiği zorlayıcı huyları var. Ve bunları dışardan birinin anlaması çok mümkün değil. O yüzden gelinlerimize de biraz da siz ilgilenin filan diyemem. Bu sorumluluklar daha çok kadınların yapabileceği şeyler. Tek kız olarak bu da benim işim.
 
Bir depresyon hastasi olarak senin icin sunu diliyorum umarim sende aynisini yasarsin da o zaman yargilamak yerine bu kisiyi anlarsin.
 
Bende depresyon hastasiyim dedigin gibi bir kac gun bir kac hafta kendimi toparliyorum tam iyi oldum derken tepetaklak dibe vuruyorum.Benimde cocuklarim var cok etkileniyorlar ustelik su an hamileyim ve depresyon cok kotu sekilde tekrarladi.Haftada bir psikoterapi goruyorum
Allah hepimizin yardimcisi olsun.
Meslegin varmış derslerine ağırlık ver ise girip calis.evde kalma daha dogrusu yalniz kalma.Insan nefsiyle başbaşa kalinca vesvese artıyor.Bos kalmamaya çalış.Psikiyatr tavsiye etmem ilac verir ama ilaclik degil bence senin durumun bir psikologa git istersen.Sorunlarinin tam olarak ne olduğunu bilmiyorum ama hayati yeniden kesfedin adli kitabi tavsiye ederim kendini tanimak ve anlamak adına.Bana da bir psikolog tavsiye etmişti.
 
Bir depresyon hastasi olarak senin icin sunu diliyorum umarim sende aynisini yasarsin da o zaman yargilamak yerine bu kisiyi anlarsin.
Çok takılmıyorum ben o Hanım'a. Saçmalasın. Ben kendim için önemli bir konuyu paylaştım. Ve sizin gibi anlayanlar var beni.

Ve gördüğüm isteklerim de çok da saçma şeyler değil. Şartlarımla pek uyuşmuyor yalnızca. Onlar da aşılırAma bu halden kurtulmam lazım önce. Kendim için kurtulmam lazım, çocuğum için kurtulmam lazım. Çok zor şartlarda canımı dişime taktım çalıştım. İki sene eşim işsizken evimize baktım çok şükür. Hiç de üzülerek değil, devamlı eşime bak maddi sıkıntı imtihanların en kolayı, Allah çaresiz dert vermesin bize. Hepsini aşarız diye, ve bir gülmesine mutlu olarak yaptım bunu.

Bunu da aşarım ama nasıl? Devamlı uyuyor da değilim. Bu sırada hala işler güçler devam ediyor. Bu haller bir yokluyor, bir gidiyor, ama artık düzeni bozuyor.
 
Hiç kan değerlerinize B 12 d vitamini falan bunlara baktırdınız mı. Bunlar bağırsaklardaki problemler troid hormonları vs depresyon yapabiliyormuş.
 
Sevdigin seyleri yapmani tavsiye ederim pozitif bir arkadasinla bir kafeye gidip sohbet etmek guzel seyler yeyip icmek cok iyi geliyor mesela bana.Ya da guzel bir kitap okumak.
Hayat cok yorucu isler hic bitmiyor insan bikiyor bikkinlik geliyor o yuzden biraz da mutlu olabilecegimiz seyler yapmamiz lazım.Kendini sakin bırakma eger bir defa icine gercekten dusersen beynin negatif dusunmeye alisirsa inan kurtulmak cok zor oluyor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…