- 22 Kasım 2014
- 3.217
- 4.664
- 133
- 39
Hanımlar, bu depresyon nasıl bir şeydir? Ben çok takmazdım, zayıflık olarak görürdüm. Ninemin bir sözü vardı; arsızlığın adını depresyon koymuşlar, biz o kadar çektik, hiç depresyona girmedik derdi.
Ama öyle bir hal var ki üzerimde, aşamıyorum. İki senedir sorunlarım vardı, çok uğraştım, mücadele verdim, eşimle tartıştım filan, çok çalışmama rağmen sonuçsuz kaldı.
Derken bana bir haller oldu. Devamlı ağlıyorum, iş güç yaparken kafamda hep aynı düşünceler. Ve artık hayatıma engel olmaya başladı. Eskiden yaşadığım sorunlu zamanlara göre çok daha iyi şartlardayım ama sanki bir duygu boşalması yaşıyorum. İstediğim saatte uyanamıyorum ne kadar erken yatsam da. Uyandığımda da bütün gün gözümde uykuyla dolaşıyorum. Bir günün işi diğerine, 3. Güne kalıyor. Zorla Kalkıp yapıyorum ama de ki bir saatlik iş 5 saatte yapılıyor. Devamlı bir şeyler yeme isteği.. Arkadaşların yanında bir maske takıyorum.
Kendime devamlı olumlu telkin veriyorum, bunlar olabilir ama şunlar da var. Çok iyisin filan diye, 5 gün bakıyorsun toparlıyorum, sonra birden yine bir şeyler basıyor. Ağlayarak dualar ediyorum secdede. Kendimi topluyorum.
Bunların hepsi bir yana, tek başıma olsam dibe vurur çıkarım. En kötüsü çocuğun olması, ve onun bunları görmesi. Ve onun bakımına yansıyor olması.
Ne yapmalıyım? Eşimle paylaşıyorum devamlı, başka anlatacak kimsem yok. Bu haller bir senedir ara ara yokluyor. Dünden beri doktora gitmeyi düşündüm artık. ama doktorun yapabileceği ne var? benim sorunlarımı çözecek değil, başka bir bakış açısı sunacak değil. Bundan 8 sene önce 3 defa gittim psikiyatriste, hiç de işe yaramadı. Ama bu hastalık gibi bir hal, belki işe yarayacak bir yöntem, ya da ilaç vardır, Bu da ilaçla geçen bir hastalıktır diye bakmaya başladım.
Terapiden fayda gören, bunu aşanlar var mı aranızda? Ne yapmalıyım?
Ama öyle bir hal var ki üzerimde, aşamıyorum. İki senedir sorunlarım vardı, çok uğraştım, mücadele verdim, eşimle tartıştım filan, çok çalışmama rağmen sonuçsuz kaldı.
Derken bana bir haller oldu. Devamlı ağlıyorum, iş güç yaparken kafamda hep aynı düşünceler. Ve artık hayatıma engel olmaya başladı. Eskiden yaşadığım sorunlu zamanlara göre çok daha iyi şartlardayım ama sanki bir duygu boşalması yaşıyorum. İstediğim saatte uyanamıyorum ne kadar erken yatsam da. Uyandığımda da bütün gün gözümde uykuyla dolaşıyorum. Bir günün işi diğerine, 3. Güne kalıyor. Zorla Kalkıp yapıyorum ama de ki bir saatlik iş 5 saatte yapılıyor. Devamlı bir şeyler yeme isteği.. Arkadaşların yanında bir maske takıyorum.
Kendime devamlı olumlu telkin veriyorum, bunlar olabilir ama şunlar da var. Çok iyisin filan diye, 5 gün bakıyorsun toparlıyorum, sonra birden yine bir şeyler basıyor. Ağlayarak dualar ediyorum secdede. Kendimi topluyorum.
Bunların hepsi bir yana, tek başıma olsam dibe vurur çıkarım. En kötüsü çocuğun olması, ve onun bunları görmesi. Ve onun bakımına yansıyor olması.
Ne yapmalıyım? Eşimle paylaşıyorum devamlı, başka anlatacak kimsem yok. Bu haller bir senedir ara ara yokluyor. Dünden beri doktora gitmeyi düşündüm artık. ama doktorun yapabileceği ne var? benim sorunlarımı çözecek değil, başka bir bakış açısı sunacak değil. Bundan 8 sene önce 3 defa gittim psikiyatriste, hiç de işe yaramadı. Ama bu hastalık gibi bir hal, belki işe yarayacak bir yöntem, ya da ilaç vardır, Bu da ilaçla geçen bir hastalıktır diye bakmaya başladım.
Terapiden fayda gören, bunu aşanlar var mı aranızda? Ne yapmalıyım?