- 28 Ekim 2016
- 3.382
- 3.425
- 133
Hayatta hicbir seyi akışına birakamiyorum. Gelecekten cok endiseliyim. Sevdiklerimi kaybetmekten korkuyorum. Bu korku hep vardi zaten bunu geciyorum. İleride çocuk sahibi oldugumda ya esimle yollarimiz ayrılırsa ve calismama engel olacak saglik sorunum olursa kim bakar ona. Bana bi sey olursa zor gunumde esim yanımda durur destek olur mu? Cocuk yapmak istemiyorum cunku benden iyi kimse bakamaz ona bana bi sey olursa ortada kalsin istemem. Boyle seyler dusunup anın tadini cikaramiyorum. Hep bi korku hali. Bunlar herkeste olan korkular mi yoksa sadece ben mi yasiyorum aslında bunu ogrenmek istiyorum. Öncelikli hedefim is bulmak çünkü evde bosluktan cok düşünüyorum boyle. Bi uğrasim oldugunda bu ruh halim gececek çünkü dışarıda insanlarla bi araya geldiğimde korkularim gelmiyor aklıma. Esime sarilinca huzur buluyorum bi de. O da calisip geliyor dinlensin diye rahat birakiyorum tüm aksam tv izliyor. Ben tvden hic haz etmiyorum icim sıkılıyor tum aksam. Sadece ozlediginde sarılıyor ilgisiz degil geldiğinde yüzümü güldürur ama ben şefkat tensel sıcaklık arıyorum. Benim icin sarılmak terapi gibi. Ben sarilinca da bunaliyo ama benim ihtiyacım var.
Boyle korkulari olan sadece ben miyim? Is bulana kadar psikiyatriye mi gitsem?
Boyle korkulari olan sadece ben miyim? Is bulana kadar psikiyatriye mi gitsem?
Ben tvden hic haz etmiyorum icim sıkılıyor tum aksam. Sadece ozlediginde sarılıyor ilgisiz degil geldiğinde yüzümü güldürur ama ben şefkat tensel sıcaklık arıyorum. Benim icin sarılmak terapi gibi. Ben sarilinca da bunaliyo ama benim ihtiyacım var.
doktorum bana 'beyin, düşüncelerle yaşanmışlıkları ayırt edemez aynı tepkiyi verir demişti'. yani siz eşim beni bırakacak diye düşüdüğünüz an bunu yaşıyormuşsunuz gibi üzüntü hissedip dibe çekmesine izin veriyorsunuz. üzüldükçe olumsuz düşünüyor, olumsuz düşündükçe üzülüyorsunuz kısır bi döngü yani. henüz yaşanmamış bir şey için üzülmek sizcede saçma değil mi 
